Aardbei heeft het naar haar zin!

Huh, was de vorige echt alweer bijna 2 weken geleden? Oeps… Ja dus. Tja, de WiFi is hier net zo wisselvallig als het weer. Maar nu doet ‘ie het! En na een drukke week van werken, genieten en genieten van het werken heb ik eindelijk weer even tijd voor het schrijven van mijn 3^e blog vanuit La France! Een drukke week is voorbij gevlogen. Voordat ik officieel begon met werken zijn Sam en ik een dagje naar Saint Malo geweest (STRAND, CRÊPES & SHOPPEN!!!). Daarna begon het échte werk. ’s Morgens 2,5 uur miniclub, ’s middags sporten, aqua gymmen en minidisco, ’s avonds een poolparty, live muziek, karaoke of een speurtocht. En de drukke dag afsluiten in de bar met de collega’s en de campinggasten. Gezellieeee!

Mijn eerste werkdag was op zondag. En, don’t ask me why, maar de zon schijnt steady zijn schaarse stralen tijdens de aquagym. Wat dus betekende dat ik ook op mijn eerste werkdag niet onder de aquagymles uitkwam. Ik vind het super leuk, daar niet van, maar een beetje onderschat had ik het wel. 6 jaar VWO, maar inschatten dat de pasjes in het water nooit zo snel kunnen gaan als op de kant ho maar. En mijn grote vriend la stereo vertoonde kuren halverwege de warming-up, heb ik weer, takkeherrie tot the max! ‘’Lachen & zwaaien, Julia…’’ Ik wilde noooooit meer aquagym geven, nooit meer. Maarja zo werkt het natuurlijk niet. De keer daarna hadden we een nieuwe box en zat het hele zwembad vol met enthousiastelingen. Zo erg was het dus eigenlijk niet :). Zeker niet als je achteraf van een moeder hoort dat de baas stond te glunderen, OUIIIII!

Verder is ‘het in het water gooien van de animatrice’ hier vaste prik. En nee, tijd om even mijn spijkerbroek uit te trekken geven ze me niet, hoppakeee, met kleren en al het water in! Je zou zeggen dat de lol er na 10 keer op rij af is voor die kids, maar dat had ik ook even verkeerd. Eenmaal in het water word ik omgedoopt van aardbei (mijn nieuwe naam vanwege mijn rode shirt) tot paard en levend klimrek. Totdat er 1 Frans meisje besluit dat het wel genoeg is, ze komt me een kusje geven en zegt tegen de rest dat het paardje wel weer mag rusten. Lief! De volgende ochtend word ik dan ook liefdevol ondergekliederd met verf, of rijkelijk versierd met werkelijk ALLES wat er in de miniclub te vinden is.

Ik kan me trouwens blijven verbazen over de random opmerkingen die de kindjes maken:

• ‘’Aardbeeeeeeei? Heb jij ook een papa en een mama en een huis en een bed enzo?’’ Nou vraag ik me toch echt af als wat voor uitzonderlijk wezen ze mij zien!
• ‘’Ja weetje, toen ik klein was was jij ook klein, en je bent nu ook klein!’’ Uhhhhh, ja, precies dat!
• ‘’Ja juffrouw, hoe oud ben jij?’’ ‘’18 jaar, en jij?’’ ‘’Hee ik stel hier de vragen hoor, ik bedoel dat zeg ik straks wel, maar hoe heten jouw kinderen dan?’’ HAHAHAHAHAHAHAA!
• ‘’Juf, ik vind jou eigenlijk wel net zo lief als mijn lievelingspoes!’’ Yes, in the pocket!
• ‘’Jij kan ook niet zo goed tekenen he Julia, geef niet hoor, mijn mama kan dat ook niet.’’ Gek is dat toch, uitschieten tijdens het kleuren als er tien kindjes bij je op schoot proberen te springen… 🙂

Mijn pokerface moet ik nog wel even oefenen, want ze waarderen het niet als ik begin te lachen na zo’n ‘doodnormale’ vraag of opmerking.

De Franse kindjes komen trouwens iedere ochtend een kusje geven, en ook als ze gaan slapen krijg ik een bisous, zo schattig! Drie klein Franse meisjes hadden onze caravan ‘ontdekt’ ze kwamen heeeeel stiekem en giechelend om het hoekje kijken en kwamen steeds iets dichterbij. ‘’Ja, ja, ze wonen echt daar! Kom, ik zie ze!!!’’ Het ene moment waren ze te verlegen om een stap verder te zetten en het volgende moment zaten ze op schoot en wilde ze niet meer weg. Adorable!

Toch zijn er ook wel moeilijke dagen en momenten. Het regent hier heel erg veel en de temperatuur is de afgelopen week niet tot de 20 graden gekomen. Brrrr. (Nu moést ik wel een mooie warme trui en broek shoppen vandaag 🙂 ) Maar er gaan veel gasten eerder naar huis vanwege het weer. En laat het afscheid nemen van die lieve kindjes nou net het moeilijkste zijn van dit werk. Zeker als ze zelf, aankomend met knuffeltjes en tekeningen, moeten huilen en zeggen dat ze je zo gaan missen en je niet los willen laten. Maar vooral ook de leeftijdsgenootjes op de camping, die er sowieso al niet veel zijn. Trouw deden ze mee aan alle activiteiten en al even trouw brachten we met z’n allen de vrije uurtjes en avonden door. Dat wordt vroeg slapen iedere avond nu ze allemaal weg zijn. En hoewel ik nog nooit in m’n leven last heb gehad van heimwee, is het nu af en toe wel lastig om alleen en zo ver van huis te zijn. Maar ook dat voelen die lieve kindjes haarfijn aan! Als ik klaar ben met Skypen met het thuisfront, komen ze naar me toe gerend om me te knuffelen, aaaaaahhhh!! Dan geven ze me een kusje en sleuren ze me mee naar het springkussen en ben ik mijn bijnahuilbui dus alweer vergeten 🙂

Met de Franse taal kan ik me trouwens ondertussen wel wat beter redden. Alleen is het continu overschakelen tussen Frans, Duits, Engels en Nederlands wel nog erg lastig. Er komen hier heeeel veel Engelsen, net kwam er een Engelse opa vragen of ik wat over de geschiedenis van het kasteel op de camping wist. Nou, ehmmm, geschiedenis… nee niet echt dus. Hij zei wel dat mijn Engels zo lovely is, hahaa, had ik die lovelyheid maar tijdens mijn eindexamen, dan had ik nu mijn diploma!

Nog nagenietend van mijn vrije dag in Rennes, ga ik nu weer lekker luisteren naar de live muziek. De campingbaas heeft een goede muzieksmaak!

Au revoir, bisousssss!