Dat was het dan, het einde is in zicht (lees: vanavond). De camping is minder complet, er is een flinke afname in de kinderen bij de minidisco en mijn koelkast is helemaal leeg. Het wordt tijd om afscheid te nemen  van de camping die ik 6 weken mijn thuis kon noemen.

Als animatrice moet je vaak afscheid nemen. Ik heb ontelbaar veel keer met tranen in mijn ogen gezinnen uitgezwaaid (#jankebalk). Ik heb deze zomer een hekel gekregen aan afscheid nemen. Maar toen ik een keer huilend afscheid nam van een hele lieve mama (die trouwens ook tranen in haar ogen had) zei iemand: “Mooi dat je huilt, dat laat zien dat je het echt met je hart doet.”.  Over omdenken gesproken!

GROUPHUG!

Maar morgen is het zo ver voor mij, dan vertrek ik. Terug naar de Nederlandse zomer en mijn eigen kamertje in Amsterdam. De Franse zon, stokbroden, croissantjes, ijsjes, pain de mie avec nutella, carambar, kaas en taal laat ik achter me. Wel om in te ruilen voor stroopwafels en drop natuurlijk. En ik begin weer met een heel nieuw avontuur na de zomer! Afstuderen, daar kijk ik naar uit!

Look around…

At how lucky we are to be alive right now.  Deze zin horde ik voorbij komen in een liedje, en het is helemaal waar. Ik vergat soms dat ik ook stil moest staan, rond moest kijken en realiseren hoe fijn mijn animatieleven is. Ik heb een goede klik met mijn campingeigenaren, kan goed lachen met mijn Franse collega en heb alleen maar hele lieve en gezellige kinderen op de camping. En daarnaast kon ik iedere avond wel ergens terecht voor een biertje (of dropshots!).

Deze zomer ga ik mijn leven lang niet vergeten. Het mooie aan het animatiewerk is dat je er zo veel voor terug krijgt. Naast alle tekeningen, knuffels en foto’s krijg je ook veel ervaring, zelfkennis en mensenkennis mee. En dat is zoveel waard.

Tackle de animatrice…

PS: Ik heb de hele zomer geen mug gezien, en juist, de laatste avond ben ik natuurlijk helemaal lek gestoken. Merci voor het afscheidscadeau!