Afscheid nemen bestaat niet…. of wel?

De afgelopen dagen waren leuk en ook heel zwaar. Mijn ouders waren eindelijk langs gekomen. Super leuk natuurlijk, maar ik wist dat ze dinsdag weer weg zouden gaan. Daarnaast is Chloé, mijn steun en toeverlaat, maandagochtend vertrokken. In het weekend zijn ook verschillende Nederlandse gezinnen met kinderen waar ik veel contact mee had, vertrokken. Veel afscheid nemen dus en omdat dit me nu heel erg bezig houdt, schrijf ik er deze week over.

Vorige week maandag kreeg ik tijdens het bedienen van de Raclette avond een berichtje van mijn ouders met de vraag of ze vrijdag t/m maandag op de camping konden staan. Ik was natuurlijk door het dolle heen. Ik kon wel huilen, zo blij was ik. Voor de mensen die het nog niet weten: ik ben echt een heel erg huismusje en moederskindje. Mijn moeder is echt alles voor me en om haar en mijn vader zo lang niet te zien, was heel moeilijk voor me.
Snel vroeg ik aan mijn baas of het kon en die zei dat ze het niet zeker wist, maar ze het sowieso zou gaan regelen. YES!

Ouders gearriveerd!

Vrijdagochtend was het eindelijk zo ver. Terwijl ik de spullen voor pingpongen ging halen, zag ik ineens een hele bekende grijze auto. Ik liet gelijk alles vallen en toen mijn moeder uitstapte, vloog ik haar om de nek. Wat was ik blij! Natuurlijk moest ik na het begroeten mijn activiteit afmaken. De Nederlandse ouders die me zagen met mijn ouders, wilden al hun kinderen weg halen zodat ik tijd met mijn ouders zou hebben, maar ik heb toen wel even duidelijk gemaakt dat ik in eerste plaats er voor de kids ben.

Nadat ik heerlijk geluncht had met mijn ouders hebben we samen de tent opgezet. Ze zijn ’s avonds naar mijn mini disco komen kijken en hebben natuurlijk veel gefilmd. Ze waren super trots op me en ik vond het heerlijk dat ze kwamen kijken.

Zondag ben ik met ze naar Annecy gegaan. We hebben er heerlijk geluncht en de stad bekeken. Het was super druk, maar dat mocht de pret niet drukken. En goed nieuws: mijn ouders zouden nog een nachtje langer blijven! De laatste nacht sliepen ze in mijn appartement, wat het natuurlijk nog gezelliger maakte.

Twee ijsjes op één dag

Voor zaterdag, mijn vrije dag, had ik al een heel programma uitgestippeld. Eerst gingen we met de kabelbaan hier in de buurt omhoog. Vanaf daar hadden we prachtig uitzicht over Genève en hebben we een korte wandeling gemaakt. Op deze hoogte heb ik heerlijk genoten van mijn derde ijsje in 4 weken.

Daarna wilde ik heel graag naar Sixt-Fer-à-Cheval, maar het weer sloeg helaas om. Uiteindelijk zijn we toen naar Yvoire gegaan. Wat was dat mooi! Een echt Middeleeuws dorpje met leuke unieke winkeltjes en kleine straatjes. We hebben ons daar prima vermaakt. We hebben daar in heel leuk “piraten”restaurant alweer een ijsje gegeten. Twee ijsje op één dag en ’s avonds na het eten in het restaurant van de camping ook een crème brulee… Ik was blij dat ik de avond daarvoor anderhalf uur mini disco had gedaan. 😉

We moeten gaan…

Zelfs op mijn vrije dagen word ik “lastig gevallen” door de lieve kids. Ik zet het tussen haakjes, want ik houd echt van mijn lieverds. Toch is het best vermoeiend als je lekker in het restaurant zit te eten met je ouders en er steeds drie kinderen om je aandacht vragen. Uiteindelijk heb ik toch maar even subtiel duidelijk gemaakt dat ik nu aan het eten was en ik maandag weer alle tijd voor ze zou hebben. Je moet duidelijk zijn wanneer je tijd voor ze hebt en wanneer je tijd voor jezelf neemt. Mijn ouders keken dit met bewondering aan blijkbaar.
Op vrijdagochtend ging er een Belgisch gezin weg. De kinderen kende ik heel goed omdat het meisje mij vaak hielp met de mini club of met het opruimen na de avondactiviteiten. Haar broertje was altijd erg enthousiast bij de karaoke en de muzikale quiz. Toen we afscheid moesten nemen, barstte het meisje spontaan in tranen uit. Ze vond het zo erg dat ze bij mij weg moest. Het klinkt hard, maar ik vond dit toch een groot compliment. Ik heb haar een extra dikke knuffel gegeven en toen zijn ze toch vertrokken.
Zaterdag bleek er ook een Nederlandse familie met twee kids weg te gaan. Deze twee kinderen waren elke dag bij de mini club geweest en ook vaak bij de avondactiviteiten. En leuk dat ze waren! Ik zal ze dus erg gaan missen.

Afscheid van Chloé en mijn ouders

Zondagavond was het afscheidsfeestje van Chloé. Maandagochtend om 9 uur zou ze vertrekken. Al dagen probeerde ik er niet aan te denken dat ik nog 4 weken zonder mijn lieve vriendinnetje in dit grote appartement moet leven.

Uiteindelijk is ze rond 10 uur vertrokken. Omdat toen mijn mini-club begon, heb ik snel afscheid van haar moeten nemen. Ik beloofde haar op te komen zoeken in Lyon en zij wilde graag naar Nederland komen. Ze is nu net een dag weg en ik heb haar al meerdere berichtjes gestuurd. Hoezo afkicken…? XD Hieronder even een klein berichtje voor mijn lieve meid. Dat verdient ze wel!

Dear Chloé,
Thank you so much for all your help and kindness. I don’t know what I would have done without you. I’ll miss all our tv sessies watching the Kardashians and Batman films. I’ll miss your “bonne nuit” when I go to sleep. I’ll miss your dancing and amazing singing at the karaoke and the disco. I’ll miss your strictness during the Raclette evenings. And of course I’ll miss all our good talks. Good luck in Texas! I know you’re going to do great! I hope to see you again.
Lots of love!

Maandagavond bleven mijn ouders slapen in mijn appartement. Dinsdagochtend zouden ze vroeg weg gaan. In de ochtend werd ik verwend met een lekker ontbijtje en toen was het toch echt zo ver. Terwijl er drie kinderen om me heen dartelden (want de mini-club begon bijna), moest ik afscheid nemen van mijn ouders. Ook dit ging heel snel. Omdat mijn mini-club natuurlijk bijna begon, moest alles snel, snel, snel. Mijn mini-club was heel druk (wel tegen de 30 kinderen!!) waardoor ik geen tijd had om over het afscheid van mijn ouders na te denken. Toen stond ineens Vera voor mijn neus en zijn we samen gaan lunchen. Nu ik dit blog schrijf (bijna 7 uur ’s avonds) heb ik tijd om na te denken en begint het afscheid toch tot me door te dringen. Ik probeer er niet te veel aan te denken, maar het blijft moeilijk. Om hier mee om te gaan, even wat tips om afscheid “makkelijker” te maken.

Tips

1. Het is leuk als je één familie hebt waar je altijd je ei bij kwijt kan, maar hecht je niet te veel! Ze gaan sowieso weer een keer weg en hoe meer je je hecht, hoe zwaarder het afscheid wordt. Zorg dat je niet elke dag bij die familie eet, maar even een praatje maken kan natuurlijk wel.
2. Als je in een dipje zit door het vertrek van bijvoorbeeld je ouders, probeer je energie dan uit de kinderen te halen. Zoek ze op, ga lekker met ze knuffelen of spelen. Dit heeft mij heel erg geholpen. Je krijgt zoveel liefde dat je gewoon blij MOET zijn.
3. Relativeer het. Ik weet dat ik mijn ouders over ong 4 weken weer zie in Nederland. Het is niet dat ze voor altijd weg gaan. Daarnaast appen we bijna elke dag. Als er een familie weg gaat, weet ik ook dat er weer iemand bij komt. Misschien is dat een gezin met je volgende lievelingskindjes (die je natuurlijk niet mag hebben! ;)).

Tot volgende week!