Afscheid van de ‘adoptiekindjes’

Na een maand op de camping lijkt het me wel eens tijd om weer een blog te schrijven. Ik dacht van te voren: ik heb alle tijd om om de twee weken te bloggen, maar ik moet toegeven, alle tijd heb ik niet.
Ik heb inmiddels afscheid genomen van verschillende kinderen. En hoe gek het ook klinkt, na ze twee weken elke dag te zien raak je toch een beetje gehecht aan ze. Ze vertellen je dingen over hun familie en de dingen die ze thuis doen en over hun vriendjes en vriendinnetjes. Ik denk dat wij als volwassenen nog veel van de kinderen kunnen leren. Ook al zijn we allemaal vroeger zo geweest, bijna niemand is meer hetzelfde als hij/zij was toen hij/zij een jaar of 6 was. Waarom vragen we niet gewoon iets als we iets niet weten? Waarom dansen we niet gewoon als we er zin in hebben? Waarom denken we altijd aan wat andere mensen denken? Dat is in ieder geval iets wat ik ga meenemen als ik terug ga naar Nederland, doen waar ik zin in heb.

Maar dus, door over het afscheid van m’n ‘adoptiekindjes’. De 2e week dat ik hier was kwamen er elke dag een groepje kinderen naar de minidisco, ze zaten bij elkaar bij het Nederlandse ‘dorpje’. Er was één meisje bij die wat verlegen leek en ze deed nooit volledige mee met de minidisco. Als animateur ga je je dan toch afvragen of ze het wel leuk vind. Maar elke dag kwam ze naar de miniclub en de minidisco, dus daar maakte ik uit op dat ze het wel degelijk naar haar zin had. Aan het einde van die 2e week gingen de gezinnen naar huis en dus ook het ‘verlegen’ meisje. Aan het einde van de minidisco durfde ze eigenlijk niet zo goed afscheid te nemen en was het een snelle doei. Maar toen we petanque aan het spelen waren ’s avonds kwam ze toch nog even goed afscheid nemen. Ik gaf haar een dikke knuffel en daarna rende ze terug naar haar moeder. Op het moment dat ze dat deed zag ik haar moeder heel geschrokken kijken en mijn eerste gedachte was: heb ik iets verkeerds gedaan? Bleek dat ze moest huilen, omdat ze me zo ging missen. Ook vertelde een jongentje van een jaar of vier dat hij me heel erg ging missen, maar dat hij wel over me zou gaan dromen. Heel schattig. Hieruit blijkt dat zowel jij als animateur en de kinderen zich gaan hechten.

Ook met sommige campinggasten heb je vanaf het begin een klik. Je voelt je thuis bij hen en je weet dat je altijd bij hen kan aankloppen. Ik vind dat heel fijn, dat er een volwassen persoon is die je af en toe een hart onder de riem kan steken wanneer je het gevoel hebt dat dat nodig is. En ook is het lastig om van hen afscheid te nemen. Je ziet ze elke dag en dan opeens zijn ze weg. Ik heb vaak gehad dat ik dacht dat ik bepaalde mensen zag lopen die al lang naar huis waren.

Conclusie van het verhaal: als je kinderen en campinggasten twee weken lang elke dag ziet ga je je ongemerkt aan ze hechten.

Tot blogs!

Dikke kus,
Naduah