Aftertrainingsdip

Na een gevecht met m’n koffer en een nieuw record supersprint zat ik dan toch echt in de trein naar Nijmegen,waarna ik mij in een overvolle Veolia-trein kon proppen. Nee ik ben geen ster in het openbaar vervoer. Dat krijg je als je in een dorp woont waar de bus maar 5 keer per dag rijdt. Wij doen alles nog met paard en wagen en iedereen loopt hier nog op klompen. Internet hebben we niet en de drie auto’s die er in het dorp rijden komen uit het jaar 1910 en moeten nog aangedraaid worden met een cilinder.  Oké, oké ik dwaal af…

Op 23 april was het dan eindelijk zover, het trainingsweekend! Met lichtelijke zenuwen wurm ik me op station Boxmeer naar buiten. Pfff… gelukkig ik zie meer mensen met grote koffers. Die heb ik vast niet zien zitten door de mensen met kleinere tassen die de overige ademruimte innamen. Al snel staan we samen te wachten op het busje naar de kampeerboerderij.

Bij de kampeerboerderij aangekomen werden we super enthousiast ontvangen door de trainers. Superleuk! De sfeer zat er gelijk al goed in. Wat volgde was een weekend met veel gekheid, gezelligheid en humor. Ik had nooit verwacht dat je een complete musical kan voorbereiden in drie kwartier, je een bobsleerace kan houden zonder bobslee, dat er wiskunde komt kijken bij het maken van spelschema’s en dat een lampion knutselen het kleine kind in iedereen naar boven kan halen. Ik heb een onwijs toffe tijd gehad met iedereen en zit nog steeds een beetje in mijn aftertrainingsdip. Stiekem zing ik de hele dag nog ‘le Musicien’ en doe ik nog snel even ‘Superman’ voordat ik ga slapen.

Na een super spannende roadtrip terug naar huis waarbij de benzine echt héél erg bijna op was, moest ik er op dinsdag toch echt weer aan geloven. School!  Toen ik mijn klasgenootjes aantrof, inclusief Koningsdag-kater, (sorry jongens) vroeg ik me gelukkig nog steeds af ‘Il coccodrillo come fa?’