Animatiewerk en bananenpret

In 2017 had ik de zomer van mijn leven dankzij Animatiewerk, op zondagmiddag kom ik aan op Tol Negen. De camping waar ik de komende twee weken de boel op zijn koop mag zetten als entertainer. Mijn collega ken ik nog niet van gezicht en ook de camping is nog nieuw, maar wat heb ik er weer een partij zin in! Mijn tweede jaar bij Animatiewerk is begonnen en zal nooit de bananenpret vergeten.

Wanneer ik bij ons chalet aankom ontmoet ik mijn collega, Ribanna. Ik val in voor onze andere collega die vanwege liefdesverdriet niet verder kon werken. Ribanna en ik konden het al snel met elkaar vinden. Ik kreeg van haar een rondleiding over de camping en ze vertelde hoe zij de eerste dag op de camping had beleefd. Morgen start voor mij het programma, ik ben benieuwd…

Voorbereidingen

Die avond treffen wij de voorbereidingen voor de volgende dag. Een voorbeeld knutsel maken bijvoorbeeld en besluiten wat voor verhaal we gaan spelen tijdens het meeleeftheater. Het verhaal komt niet uit de voorbeeld verhalen van Animatiewerk. Nee, want ik ben plotseling nieuw op de camping en de andere collega is plotseling weg. Het liefdesverdriet vinden we dan ook een mooie reden om te gebruiken. Zogezegd zo gedaan, het verhaal is gemaakt en wij zijn klaar met de voorbereidingen.  We maakte er nog een late avond van.

Let’s shine

De volgende dag verschijnen we als eerste samen bij de knutsel. Ouders vragen ons of wij elkaar al langer kennen en allemaal zijn ze even verbaasd als ze horen dat we elkaar gisteren pas voor het eerst hebben ontmoet. “Jullie vullen elkaar zo goed aan.” Is een van de reacties die we krijgen. Dat begint dus al goed! De dag vliegt voorbij en al snel is het tijd voor het meeleeftheater. We eten snel iets en stoppen dan de spullen voor het theater in een tas, zodat we het tijdens de ophaalronde mee kunnen nemen. Twee kommetjes, twee lepels, de sleutel van de animatiezaal en één banaan gaan de tas in.

Schreeuwend, zingend, huppelend en rennend gaan we over de camping om zoveel mogelijk kinderen op te halen. We klimmen over de klimtoestellen in de speeltuin en gaan dwars door een paar tuintjes van bepaalde caravans heen. Uiteindelijk komen we bij de animatiezaal. De zaal gaat open en iedereen stormt naar binnen.

Bananenpret

Wat heb je nodig als je liefdesverdriet hebt? IJs! We besluiten om het zelf te maken tijden het meeleeftheater. Zeg ik en ik vraag aan de kinderen wat er nodig is om ijs te maken. Regenboog Roos geeft aan dat ze alleen maar kommetjes, lepels en een banaan bij zich heeft. Zodra de banaan tevoorschijn komt ren ik in paniek door de zaal met de banaan in mijn hand. De banaan is al een stukje opengegaan tijdens onze ophaal ronde en dat kan niet want de schil van een banaan moet nog helemaal dicht zijn als we de banaan gaan gebruiken. “Dan moet je plakband gebruiken.” Weet een van de kinderen ons wijs te vertellen. Dat vind ik een goed idee en ik stuif de knutselkast in voor een rol plakband.

… Het plakband heeft de banaan doormidden gehakt. Hierdoor heb ik een halve banaan in mijn hand en in mijn andere hand een rolletje plakband waar de andere helft van de banaan aan bungelt. Daar had ik niet aan gedacht en ik schiet voor het eerst tijdens meeleeftheater in de lach. Ook Ribanna begint te lachen en we kunnen niet snel stoppen met lachen. In het publiek hoor ik een moeder zeggen: “Dit stond niet in het script”.

Nadat we ons zelf weer herpakt hebben moeten we toch echt aan het ijs beginnen. Het wordt bananenijs, want we hebben dus alleen maar een banaan. De kinderen weten ons te vertellen dat we de banaan moeten prakken om er ijs van te maken. Uiteindelijk hebben we ‘ijs’ en uiteindelijk zijn Regenboos Roos en Fleur Kleur de nieuwste beste vriendjes van Tol Negen. Al dat lachen, ijs maken en vrienden worden heeft ons veel energie gekost. We sluiten dus af met sterretjes en vertrekken terug naar ons onderkomen waar we nog lang doorpraten en lachen om die banaan. Nog steeds kunnen wij allebei niet normaal kijken naar een banaan zonder even terug te denken aan die eerste keer dat wij samen meeleef speelde. Het woord paniek hoeft maar te vallen of we schieten in de lach en plakband heb ik sindsdien nooit meer door het midden willen trekken.