Au revoir, tot volgend jaar!

Na mijn laatste aquagym/aquadisco (een oudere Franse mevrouw vroeg al op dag 2 of ik veel minidisco-choreo’s wilde doen, en ja, dat is echt waar!) op de camping pakt een schattig meisje mijn hand vast. Ze drukt er een kusje op. “Jij bent mijn ware liefde,” zegt ze en ik schiet in de lach. “Oh ja? Ben ik jouw ware liefde?” “Ja, want je beweegt zo onverveerlijk,” spreekt ze een televisieprogramma na en ik kijk haar verbaasd aan – wat een vocabulaire voor een kind van vijf jaar, “en je lach gaat ook een beetje zo: hihihihi. Mijn konijn heet Bisou.” Van de hak op de tak, heerlijk. Ik geef haar een knuffel en loop met haar naar mijn net voor de helft opgeruimde caravan. Over drie dagen vertrek ik al. Wat gaat het snel…

Dit blog (met hier en daar wat niet-met-de-tekst-samenhangende foto’s) gaat over wat mijn eerste zomer als animatrice mij heeft gebracht. Wat ik heb geleerd gedurende de afgelopen zes weken, wat de hoogte- en dieptepunten waren. Even de balans opmaken na een zomervakantie waarin een aantal programmaloze dagen werd afgewisseld met dagen van tien tot tien. Zoals de titel al verraadt, ga ik volgend jaar terug. Misschien als animatrice, misschien als campinggast. Dat zal gedurende het nieuwe schooljaar duidelijk worden.

100 nouveaux mots

Franse kinderen zijn vaak nog niet bekend met het fenomeen vreemdetalenkennis en beginnen daarom direct tegen je te ratelen zodra ze doorhebben dat je ook Frans spreekt. Ondanks het tempo waarin ze me af en toe verhalen vertellen, heb ik een hoop nieuwe woorden van ze geleerd. Mijn campingcollega’s stelde ik op de hoogte van mijn zelfbedachte doel om 100 nieuwe Franse woorden te leren. Van antépénultième (twee-na-laatste) tot nickel (geweldig) heb ik veel woorden voorbij horen komen. En de kindjes leerden mij le toboggan en la balançoire. 😀

Dieptepunten: heimwee, hoogseizoenstress en misselijkheid

Als iemand tegen me zegt: “Ik heb goed en slecht nieuws. Wat wil je eerst horen?”, dan kies ik altijd voor het slechte nieuws eerst. Dan heb je dat maar vast gehad en weet je dat het alleen maar beter kan worden. Daarom begin ik met de dieptepunten.

1. Heimwee. Rond dag 33 van de 45 voelde ik dat zes weken toch best lang is. Mijn heimwee startte officieel toen een lieve familie met vier kinderen (drie dochters die me aan mijn zusje deden denken) een tussenstop maakte op de terugreis uit Spanje. Een paar dagen later vertrok mijn andere campingzusje en stortte ik in. Alle kinderen met wie ik had gespeeld en geknutseld, waren ineens weg en ik stond weer op het nulpunt: van nul kinderen kende ik de naam, want ze waren net aangekomen, en er was nul procent zekerheid dat de miniclub door kon gaan. Het rondlopen over de camping om met iedereen te praten, kostte me veel energie en moeite. Maar toen ik hoorde dat een gezin met drie kinderen twee weken bleef en twee docenten Duits met fantastisch leuke kinderen me een dagje meenamen om de omgeving te verkennen, schoot mijn energielevel omhoog en was het lood meteen uit mijn versleten schoenen verdwenen.
   

   Canyons gezien met mijn ware liefde 😉

2. Hoogseizoentop. Ik heb de liefste campingeigenaren van de wereld en word af en toe overladen met complimenten, maar het is hun eerste jaar en daarom ervaren zij meer stress dan ervaren eigenaren. Op de top van het hoogseizoen was het zelfs in de schaduw 38 graden en werkten we onszelf drie slagen in de rondte. Voor ik het doorhad, stond ik friet en pizza’s te bakken en tussendoor bestellingen op te nemen, terwijl mijn collega een rij van vier wachtende incheckers zat te helpen en alle aanwezige vrienden van de eigenaren werden ingezet om mensen naar hun plek te brengen. Onze eigen eettijden waren hierdoor beperkt, dus om elf uur zaten we pas aan tafel, maar gelukkig was het op maandag en dinsdag weer rustig en konden we bijtanken voor het volgende weekend.
   

   Uitzicht vanachter de receptie

3. Wagenziekte. Het is best minder prettig om wagenziek te zijn als je camping in de bergen ligt. Het is ook niet zo fijn om bang te zijn voor honden op een camping waar huisdieren zijn toegestaan, maar gelukkig staan de meeste aangelijnd… Daarom is wagenziekte een groter probleem, zeker in combinatie met de Franse rijstijl. Op een van mijn vrije dagen kwam ik daarom wankelend van duizeligheid terug op de camping na een gezellige middag met mijn twee favoriete langblijvers. Ik word weer misselijk als ik terugdenk aan de heenrit… Snel door naar de hoogtepunten dus!

Hoogtepunten: achtervolgingen, vage types en 50 minidisco’s

Het was een toptijd op de camping, c’était nickel! Lastig dus, om drie hoogtepunten uit te kiezen.

1. Geweldige mensen ontmoet. Al op de eerste dag ontmoette ik een au top familie (ter variatie op nickel, geweldig en superleuk gooi ik er wat andere woorden in) met vijf sportieve jongens en een andere met twee leuke meiden. De week erna kwam er een vriendengroep met drie kinderen, onder wie een jongen die het wel een goed idee vond om samen met een vriendje in de kast Netflix te gaan kijken op de iPad, met paniekerige ouders tot gevolg. Later ontmoette ik een korfbalfamilie die langer is gebleven en uiteindelijk, bruiner dan ik ooit heb gezien, terug is gegaan naar Nederland. Tussendoor leerde ik negen Franse kinderen kennen die allemaal twee weken zijn gebleven en elke ochtend trouw meededen met de miniclub, waarna ze me achtervolgden tot ik het bordje privé van de snackkeuken gepasseerd was. Ze bezetten vervolgens met zijn vieren de balie totdat de une-nuit-groep arriveerde en er geen plek meer was. Verder waren er twee te schattige Vlaamse meisjes die steeds hand in hand rondhuppelden. Er kwam nog een topfamilie die er elke dag weer wat dagen aan vastplakte, omdat de ouders en kattenzoekende kinderen het te leuk vonden om weg te gaan, en tijdens de laatste week kwam de onderwijsfamilie, waardoor ik een paar dagen in de wolken was i.p.v. op de camping. Op het moment dat ik dit schrijf, staan twee lieve Friese families er nog steeds – een met een tipi en een met een caravan.
   

   Vallon-Pont-d’Arc

2. Op het eerste gezicht mensen uit mijn allergie ontmoet.Om even in onderwijstermen te blijven 😉 (het betekent dat je mensen ontmoet die je het liefst zou ontwijken, omdat ze zo anders zijn in welk opzicht dan ook, dat je niet weet hoe je ermee om moet gaan). Iedereen heeft vooroordelen en als animatrice werd ik bijna dagelijks met de mijne geconfronteerd. Want vraag je kinderen van vaag uitziende types wel voor je miniclub, houd je afstand van vaders die tijdens de minidisco met pinguïndans expres achter je komen staan of ga je met ze praten… Uiteindelijk besloot ik om tolerant te zijn en daar heb ik geen moment spijt van gehad. De kijkvaders bleken echte familiemannen te zijn met het hart op de juiste plaats en de vage types waren ontzettend behulpzaam. Dat had ik vooraf niet gedacht.
3. Door de avonddrukte op mijn camping, was minidisco de drukst bezochte activiteit. In de praktijk was aquagym ook een minidisco en dat zorgt voor een totaal van vijftig. Vijftig keer Chocolat en veertig keer de Tsjoe Tsjoe Wa. Het begon in de speeltuin, maar later verhuisden we naar het zwembad. Daar was namelijk geen afleiding in de vorm van speeltoestellen, met name de trampoline (leuk weetje: “Deux en même temps, pas trois, pas quatre, pas cinq!” is de zin waardoor ik beroemd ben geworden). Mijn record staat op zesentwintig kinderen tijdens de minidisco en sinds die dag kan ik wel stellen dat hoe meer zielen, hoe meer vreugd echt opgaat.
   

   Afscheidscadeautjes

Spullen weggeven

De campingeigenaren vroegen of ik voor tien jaar eten in had geslagen, toen ik ze het niet-meeneembare deel van mijn etensvoorraad gaf. “Heb je nog meer spullen om weg te geven?” vroeg een meisje, vlak nadat ik haar broer een pannenlap had gegeven en haarzelf een dik schrift. Met twee andere kinderen heb ik vier paar volledig uitgelopen schoenen weggegooid en tussendoor stopte ik steeds wat schoonmaakspullen voor volgend jaar in de knutselboxen. Het dichtkrijgen van een koffer is voor mij nog nooit zo moeilijk geweest, maar nu ik op het vliegveld van Lyon op Janiek zit te wachten met een gesloten valise naast me, kan ik met trots melden dat het is gelukt. Helaas heb ik geen Pringles meer, want die pasten niet meer in mijn tas, en heb ik per ongeluk mijn oortjes in de koffer gedaan i.p.v. in mijn handbagage, maar over een paar uurtjes is mijn reisvriendin hier en voor we het goed en wel beseffen, zullen we weer op Nederlandse bodem staan.

Laatste campingbingo 🙁

En tegen alle campingmensen zeg ik: au revoir, tot volgend jaar! X