Bonne nuit, à demain

Over precies drie dagen stap ik in de bus op weg naar Brive-la-Gaillarde. Mijn hoofd is al bij dat moment. De tentamens zijn afgerond, mijn spullen liggen klaar en mijn laatste werkdag heb ik doorstaan. De kriebels zijn volop aanwezig. Ik ben bijna net zo gespannen als vorig jaar, toen ik naar Sri Lanka (!!) vertrok.

Waarom? Ik denk dat ik een beetje bang ben voor die twee maanden. Ik ben iemand die alles vaak op theatrale wijze benadert, zo ook de lange periode waarin ik weg ben van thuis. “Twee maanden” is een tijdsspanne die in mijn hoofd reden genoeg is voor afscheidsbrieven, overdadig feesten en met geld smijten alsof het mijn laatste kans is om het uit te geven.

Dat laatste is helaas wel erg letterlijk tot waarheid gekomen, want enkele uren na mijn laatst ingeleverde deadline ging mijn MacBook stuk. Heel erg stuk. Het te betalen bedrag doet nog steeds een beetje pijn maar gelukkig heb ik van een goede vriend een leen- laptop gekregen. Mijn blogjes kan ik dus nog steeds uploaden!

Het afscheid nemen, de laatste dingen kopen en de inpakstress; eigenlijk heb ik daar niet eens zoveel moeite mee. Waar ik bang voor ben zijn de lege momenten. En die gaan er komen. Het moment dat je eigenlijk even behoefte hebt aan vriendinnen, je ouders, gewoon iemand die Nederlands praat, een vertrouwde knuffel of een fles wijn met een vriend.

Op die momenten moet je iets hebben waar je op terug kan vallen. Iets dat er altijd is, wat je bij de hand hebt. Een uitvlucht. Voor mij zijn dat woorden. Zinnen. Teksten. Voorbeeldje. Mijn vader heeft eigenlijk zo lang als ik me kan herinneren af en toe Frans gepraat tegen mijn broertje en ik. Elke avond voordat we gingen slapen zei hij geen “welterusten” maar: “bonne nuit, à demain”.

“Goedenacht, tot morgen.” Naast dat we de letterlijke betekenis snapten, hadden de woorden nog een andere lading. Het was veiligheid. De nacht zou zo voorbij zijn en dan was het morgen. De kinderlijke zorgen van toen zouden in die paar uurtjes slaap even verdwijnen, en ’s ochtends zou het er allemaal anders uitzien. Dát betekenden die woorden voor ons.

De schijnveiligheid die in sommige woorden schuilt maakt onder andere dat ik zoveel waarde hecht aan schrijven. Met schrijven maak je moeilijke gebeurtenissen behapbaar in stukken tekst. Mooie dingen maak je extra belangrijk doordat ze terug te lezen zijn. En vertrouwde woorden brengen je terug naar het moment waarop ze voor het eerst gezegd waren. Naast dat ze in je geheugen gegrift zijn, staan ze dan ook nog eens op papier. Om altijd naar terug te kunnen grijpen.

Bonne nuit, à demain, zijn de woorden die ik de komende maanden ook vaak zal gaan gebruiken. Dan zeg ik ze langs mijn neus weg tegen de kinderen op de camping. Voor hen zal het niet meer betekenen dan een simpele “welterusten.” Maar ik kijk nu al uit naar een leeg moment waarop ik toevallig een appje krijg van mijn vader:

‘Bonne nuit, à demain’