Busje komt zo, Busje komt zo, Busje komt zo!

Het begin

Poh, wat heb ik opgezien tegen deze reis, niet tegen dit avontuur, maar tegen deze reis. Helemaal alleen in een bus (voor je gevoel), overstappen in een vreemd land. Ik kon maar niet wachten tot ik eindelijk op de camping aan zou komen.
Ik was natuurlijk niet de enige die opzag tegen deze reis. Ook mijn familie en vriend zagen mij niet graag vertrekken. Ik heb van tevoren doodleuk tegen mijn vriend gezegd, dat hij niet mocht gaan huilen, wanneer we afscheid zouden nemen bij de bus. Eén keer raden wie er als een zwaaiende zeehond haar tranen probeerde weg te wapperen? Zoiets heet karma volgens mij.
Eenmaal in de bus ging het goed, ik bedacht me al het moois wat ik mee zou gaan maken deze zomer en wat een kans dit is! Las een tijdschriftje, maar na vijf pagina’s Monica Geuze was ik die ook vrij snel zat. Dan maar het handboek nog een keer doorlezen, kan nooit kwaad. Tot het moment dat ik niks meer kon zien, toen probeerde ik maar te gaan slapen. Meine gute, wat een opgave. Volgens mij zat ik net boven het wiel, waardoor ik het merendeel van de tijd het gevoel had op een trilplaat te zitten. Het enige voordeel is dat ik (wie weet) wat vetcelletjes ben verloren! Maar goed, België heb ik gemist en we waren binnen no time in Parijs

Vertrekhal in Parijs

Ik zit nu in een vertrekhal te wachten op de volgende bus, de bus naar Valence. Vanaf daar is het nog maar een klein uurtje naar de camping, waar ik de komende zes weken de animatie zal verzorgen samen met een Franse collega. Het is, as we speak, 05:55. Ik denk dat ik  het afgelopen jaar geen één keer zo vroeg ben opgestaan, wel zo laat naar bed gegaan, maar wakker geworden? Nee dat niet. Ben je ook weer een keer in Parijs, zie je alleen een vertrekhal, maar goed om nou met koffers een rondje Parijs te maken, dat leek me niet zo’n goed plan. Na twee uur wachten was daar dan eindelijk de bus naar Valence! Heerlijk met airco, een usb-ingang om m’n telefoon op te laden en verstelbare stoelen. Hier kan ik wel acht uur in vertoeven.

Bij de tussenstop in Lyon kwamen er wat meiden de bus in, na ongeveer een uurtje kreeg één van hen het een beetje koud en besloot een gordijntje van de rails af te trekken en deze te gebruiken als dekentje. Op zich een best goed idee en ik moet toegeven dat de airco ook wel vrij koud stond, maar ik kan dit voorval nog steeds niet plaatsen. Verder verliep de reis erg rustig (iedereen sliep).

Bankje van steen

Op dit moment zit ik in Valence. Op een stenen bankje lekker in de schaduw.  Nu moet ik wachten op de laatste bus, de bus naar de camping. Gelukkig had mijn bus naar Valence wat vertraging, waardoor ik minder lang op het busstation hoefde te wachten (ieder nadeel heeft zijn voordeel). Ik kan niet wachten tot ik vanavond op de camping aankom. Eindelijk weer een bed (in ieder geval, dat hoop ik maar) en hopelijk een veilig gevoel. Laat de zomer maar beginnen!