Ca va venir

Zo. Eindelijk is er ruimte voor het schrijven over de afgelopen maand. Tijd was er al eerder maar nu wil (hoop ik) ook mijn hoofd eindelijk meewerken, een uitzonderlijk handig gegeven mocht je iets zinnigs op papier willen krijgen. Toch ben ik er van overtuigd dat de Franse lucht iets met mijn hersens heeft gedaan dus houd dat in het achterhoofd.

Kleine introductie

Laat ik maar bij het begin beginnen en even het hoognodige over mezelf delen. Bij wijze van kleine introductie.

Momenteel heb ik een tussenjaar en dus tijd. Ik wou al sinds lang lang geleden een keertje een hele zomer animatiewerk doen. Tegen het eind van mijn examenjaar was die wens er nog steeds maar dan met twee voorkeuren: het liefst niet in Nederland en het liefst dit jaar nog. Dus met dat idee in gedachten ging ik op zoek. Zo wou het dat ik bij Team4Animation terecht kwam en vanaf daar startte het Franse avontuur. Ik werd invaller en dit betekende dat ik anderhalve dag voor mijn vertrek hoorde wat de bestemming zou zijn. Lekker lang heb ik me kunnen voorbereiden dus… Beviel me trouwens prima. Even ver doorgespoeld zit ik hier nu op een rustig moment (op m’n laatste dag) de afgelopen tijd te evalueren in het zonnige Franse Zuiden en wat ben ik blij dat ik hier terecht ben gekomen. Het was zeker in het begin niet altijd even makkelijk (gelukkig werd ik in mijn eerste dagen geholpen door de lieftallige Nienke) maar dat maakte mijn verblijf hier juist zo leerzaam. Denk; al het Franse gebrabbel en de daarbijbehorende cultuur. Twee factoren die mijn Nederlandse zelf best wel een beetje uitdaagden in het begin. Gelukkig realiseerde ik me al snel dat als ik maar gewoon alles over me heen zou laten komen en ervoor zorgde dat ik ten alle tijden mijn stinkende best zou doen, dingen uiteindelijk wel los zouden lopen. En dat is gebeurd! Zo ging mijn begrip voor de Franse taal van niveautje ‘kak ik begrijp er echt he-le-maal niks meer van’ naar ‘ik heb zowaar het hele gesprek over chips-smaken gevolgd’ (dit laatste duurde, jawel, een goed uur). En zo ging het stapsgewijs vooruit.

Met kleine tegenslagen maar geweldige hoogtepunten was het een seizoen om niet snel te vergeten.

Camping numero 2

En nu is het moment van afscheid nemen al bijna daar. Morgenochtend in alle vroegte word ik opgehaald om door te gaan naar de volgende camping. Begint het hele circus weer helemaal opnieuw. Ik hoop heul erg dat ik een verhaal met eenzelfde gevoel als het huidige kan schrijven over mijn tijd daar aan het eind van volgende maand. Dat zou namelijk betekenen dat het er heel chill/gaaf/leerzaam en de hele verdere rambam van (voornamelijk positieve) bijvoeglijke naamwoorden is geweest. Lijkt mij toch een fijn vooruitzicht.

Tot over een maand!