Cultuurshock

Anderhalve maand geleden ben ik uit eten geweest met Franse vrienden van mijn ouders. Vrienden die we al jaren niet meer hadden gezien – dat maakt zo’n ontmoeting natuurlijk extra spannend, of eerder: ongemakkelijk.

Anderhalve maand eerder

‘’Ah, Sanne, tu es devenue très grande !’’ ‘’Quelle dame !’’

Je lacht eens wat, knikt vriendelijk. Eigenlijk zoals je op je oudtante zou reageren als je haar weer eens zou zien na de zomervakantie, en ze het idee heeft dat je minstens 20 centimeter gegroeid bent – ook al is het al jaren geleden dat je een kledingmaat bent opgeschoven.

Goed, zo’n groot cultuurverschil is dat duidelijk niet. Wel is het even wennen om je gezicht soepeltjes weg te trekken na de tweede kus bij het gedag zeggen van een Franse. Het weglaten van die derde kus is bijna alsof je op de bus staat te wachten en weet dat je je hand moet opsteken om de buschauffeur te seinen dat je in wil stappen: je steekt wel degelijk je hand uit, maar in een vloeiende beweging breng je hem vervolgens naar je haar om het te integreren in een alledaagse handeling. Je strijkt eens door je haren – was natuurlijk geheel de bedoeling. Daar wordt het dan extra ongemakkelijk door.

Dus inderdaad, om maar op een soepele manier mijn hoofd weg te kunnen trekken na de tweede kus fake ik een niesbui. Dat is overigens nog best moeilijk: je moet de perfecte balans zien te vinden tussen kijken alsof er een baksteen op je voet is gevallen en kijken alsof je net in een citroen hebt gebeten; iets wat echt wel wat oefening vergt.

Taal

Maar cultuur bestaat niet alleen uit handelingen, het bestaat ook uit taal. Twee jaar geleden deed ik eindexamen Frans. Ondanks dat mijn moeder vele jaren docente Frans is geweest en ze me al veel heeft geholpen met het opgraven van mijn ondertussen versteende Franse spreekvaardigheid, lijkt er nog veel te moeten worden afgestoft tot ik kan spreken van een fatsoenlijk resultaat.

Meestal hou ik enorm van praten. Af en toe krijg ik tijdens deze beruchte brunch met die zekere Franse vrienden een plagerige lach toegeworpen van mijn moeder:

‘’Voel je je soms niet zo lekker?’’

Schaapachtig lachend knik ik haar toe, in de hoop dat niemand dat heeft gehoord. Ach, dé Franse vrienden zullen het vast niet begrepen hebben, gezien Nederlands toch niet zo makkelijk te ontcijferen is als je het niet spreekt.

Goed, aan het eind van de dag ben ik kapot – dat zul je wel begrijpen. Gelukkig heb ik nog wat tijd voor ik echt aan de bak moet in de Elzas; tijd die ik nuttig ga besteden door mijn opfriscursus Frans nog eens door te nemen.

Of twee keer.

Of achtendertig.

Ach, ik zal het vanzelf wel weer oppikken, toch?