Date met mijn nachtmerrie

Salut!

Terwijl ik hier mijn tweede blog schrijf is het buiten heerlijk weer. Ergens baal ik daar van. Nu kan ik mijn Team4Animation vest niet aan. Ik weet het, het klinkt bijna zielig. Tijdens mijn vorige tentamenweek woonde ik zo’n beetje in dat vest. Zo zacht, lekker groot en comfortabel. Ik heb zo lang mogelijk gewacht met hem uitwassen, want ik was bang dat het zachte er uit zou gaan. En het 24/7 dragen van het Team4Animation vest heeft redelijk goed uitgepakt, want de toetsen zijn bijna allemaal binnen. Deze tentamenweek zou hij dus weer voor geluk moeten zorgen. Maar helaas. Ik zal het met gekruiste vingers en boeken onder mijn kussen moeten doen.

Mijn laatste tentamenweek van dit jaar, ik zit er midden in. En ik ga voor de wereldcup Studie Ontwijkend Gedrag. Waar ik in de vorige periode een Netflix abonnement aan heb geschaft, en 10 seizoenen van een serie in 3 dagen heb gekeken, zit ik nu een blog te schrijven. Terwijl morgen al mijn deadlines zijn…

Vanmorgen heb ik een van mijn angsten van de middelbare school overwonnen. Ik had afspraak met mijn lerares Frans. En mijn lerares was er 1 van de oude garde. Stijve kleding, strenge blik en geen genade. Iemand die je niet tegen moest spreken, en humor hoefde je al helemaal niet te verwachten. Gegiechel van 14 jarige meiden in de klas kon ze absoluut niet waarderen, en laat ik het er maar op houden dat we elkaar gewoon niet zo lagen. Ik had gehoopt haar na mijn diploma uitreiking nooit meer te zien. Maar als enige Nederlander in een Frans team, en een opfriscursus die in Utrecht is, heb ik toch een klein probleem. Dat werd toch maar een mailtje sturen en hulp vragen!

Met klotsende oksels en klamme handen kwam ik vanmorgen op mijn oude middelbare school aan. Alweer 3 jaar geleden dat ik daar geweest ben, en de receptioniste herkende me meteen. Gelukkig, ik was niet zo’n grijze muis dat ze me meteen vergeten zijn! Met knikkende knieen liep ik de trap op naar het Frans lokaal. ‘Bonjour Lobke! Hoe is het met je? Wat leuk om je weer te zien!’ klinkt een vrolijke stem uit het lokaal. Huh wat? Vriendelijke woorden? ‘Wat ontzettend leuk dat je in Frankrijk gaat werken!’ Die strenge vrouw uit mijn nachtmerries is ineens veranderd in een soort goede fee. Inlcusief lach. Ik heb haar volgens mij nog nooit zien lachen.

Een half uur later, mijn tas vol met boeken, papieren en cd’s om mijn Frans te oefenen, loop ik opgelucht naar buiten. Had ik daar nou zo tegen op gezien? Nog even flink oefenen, en dan ben ik over een maandje (!) helemaal klaar voor mijn Franse avontuur!