De avond dat ik in de natuur overnachtte

Je voelt koude rillingen wanneer je wakker wordt op het koude gras. De ochtenddauw heeft je broek natgemaakt. Je hoort de golven dichterbij je gezicht komen. Dit is wat ik voelde toen ik wakker werd na mijn overnachting in de natuur. Ik ga jullie dit bijzondere verhaal vertellen in deze blog!

Een warm welkom

Tsila en ik konden ons geluk niet op toen we na een lange reis eindelijk waren aangekomen op Les Mouettes. Wat was het heerlijk om eindelijk op de plek te zijn waar je je zo lang bij afvroeg hoe het er zal zijn. Die avond werden wij warm welkom geheten door ons team. Met een tafel vol wijn en spellen gingen we elkaar eens goed leren kennen. We hadden al snel de avond van ons leven. Ook twee Britse gasten van Eurocamp (Matt en Tom) kwamen ons vergezellen. Later op de avond kwamen er ook mensen van de bar bij. Iedereen was blij om “de Dutchies” eindelijk te kunnen ontmoeten. Rond 3:00 trok iedereen terug richting hun bedjes.

“Do you want to go to the beach with me?”

Tsila ging alvast terug om haar tanden te poetsen en ik zei dat ik er zo aan zou komen om nog even na te kletsen. Zo’n 10 minuten later verlaatte ook ik de overgebleven collega’s om Tsila op te zoeken. Ik werd al snel achtervolgt door Tom. “So, are you tired?” vroeg hij me. Ik antwoordde dat ik erg blij was om eindelijk op de camping te zijn en daardoor niet echt moe was. “Do you want to go to the beach with me?” “Now?!” vroeg ik. “Yea, why not. I can show you around!” zei hij. Hij verbleef overigens al drie maanden op de camping. “Why not.” zei ik en na Tsila op de hoogte te brengen dat ik nog even niet thuis zou komen, ging ik met deze Engelsman mee. Hij liet me de bar zien, de miniclub en het podium. “You will perform here!” Ik moest er nog even bij slikken, aangezien het podium groter was dan ik verwacht had. Daarna gingen we het campingterrein af.

Het landweggetje (foto ander moment gemaakt)

Eb en vloed

Daar liep ik dan: midden in de nacht met een jongen die ik net 8 uurtjes kende. Hij vertelde me dat hij me wilde meenemen naar ‘zijn spot’. Zo liepen we langs het strandje en hierna op een landweggetje. Na zo’n 20 minuten gelopen te hebben, gingen we het weggetje af om naar een “uitstulping” van het strand te lopen. Het eiland-achtige ding bestond uit stenen en dus was het een hele klim om op die plek te komen. “Almost there?” “Yes, last bit!” Na een hike van 30 minuten kwamen we aan bij zijn spot: een bedje van gras tussen de stenen. We ploften neer en keken naar de sterren. Het was hier stil. Muisstil. Het enige wat je hoorde waren de zeevogels en de golven. We lagen echt midden in de natuur. Op die plek voelde ik een soort vrede. En dus vielen we daar ook in slaap, zonder na te denken over de eb en de vloed.

De plek (foto ander moment gemaakt)

Natte schoenen

In de ochtend werden we dus ook wakker, omsingeld door water: het was vloed. We hadden er totaal niet over nagedacht dat het stuk land waar we op lagen, nu letterlijk een eiland was en dat we door het water terug moesten om bij het landweggetje uit te komen. En daar gingen we dus weer: met natte schoenen liepen we door het koude water. We hebben op de terugweg erg hard gelachen om het feit dat we op die plek in slaap waren gevallen en dat we hier gewoon niet over na hadden gedacht. Ik weet nog wel dat ik op de terugweg dacht: ‘Dit is mijn eerste nacht in Frankrijk en nu slaap ik al met iemand die ik nauwelijks ken in the middle of nowhere … Dit wordt echt de zomer van mijn leven!’