De Britse Bolle Buschauffeur

Na een nacht rijden maakte ik om 08:30 in Parijs kennis met een nieuwe buschauffeur (Brits & bol). Met hem had ik meteen een leuk gesprek. Wat hem komisch maakte was dat hij wat grumphy was, maar toch zelfspot had. Daar houd ik van. Na zesenhalf uur in de bus zouden we bij Brive moeten zijn, waar de baas van mijn camping me zou komen ophalen. Het duurde en duurde… Ik besloot naar de beste man toe te gaan om het te vragen. ‘We were in a traffic jam for 45 minutes, so we will arive 45 minutes later.’

Kut! Toen had ik waarschijnlijk weer liggen slapen. Ik plofte vloekend achter de buschauffeur neer, naast een jongen die –dacht ik- zijn bijrijder was. Iemand die in het geval van nood bij kon springen. Mijn telefoon was leeg en de jongen leende me zijn oplader zodat ik kon bellen. In half Frans en Engels legde ik het uit en gelukkig was mijn campingbaas niet boos! Na de eerste opluchting realiseerde ik me dat ik dus nog drie kwartier in de bus zat, en no way dat ik terug ging naar die slapende Polen en Aziaten. Al snel had ik de grootste lol met de buschauffeur en the blond guy. Ik heb me echt stuk gelachen om die twee, wat een komieken! De blonde jongen noemde de bolle Brit ‘Shrek’, waarna de chauffeur zo gekwetst was dat hij zich op mij richtte en de blonde negeerde. ‘So, next week i’m again in Brive, we should meet! Then I bring some drinks and you some girls!’ ‘That’s fine! And the you will take Fiona too!’ reageerde ik. De blonde jongen in een scheur, ik in een scheur. Hilariteit alom.

Ik vroeg de jongen waarom hij zo goed Engels kon als Fransman; hij had een jaar in de USA gewerkt, o.a. als badmeester…Not. Bad. At. All. Hij vroeg mij waarom ik ‘donker getint’ was, aangezien ‘alle’ Nederlandse meisjes die hij had gezien blank en blond waren. Ik vertelde hem dat in Nederland de zon ook wel een schijnt. En dat ik eigenlijk een knappe latina ben maar dat nooit laat zien. Grapje.

Zonder koffer. Zonder. Koffer

Oké door deze heerlijk gezellige en warme afsluiting van de reis vergat ik bijna uit te stappen. Na afscheid genomen te hebben van de buschauffeur (‘don’t forget our meeting with wine and girls!’) en van the blond guy (‘it was nice to meet you’ *zwijmel*), zwaaide ik nog even en liep toen weg.

Zonder koffer. Zonder. Koffer. Ik draaide me om maar de bus reed de weg al op. Alsof het zo moest zijn liep ik bijna recht tegen de campingbaas (Mathias, ik kende hem al) aan en hij snapte meteen wat er aan de hand was. We sprongen zowat in zijn auto en vliegensvlug (wel beheerst, papa) reden we achter de bus aan. We haalden hem in en de Brit, die zichzelf wel voor zijn kop kon slaan want hij had me nog geholpen met die koffer, gaf me mijn bagage terug. Na een knipoog van the blond guy (grapje, geromantiseerd) kon de laatste etappe beginnen; de weg naar camping La Douzou…

Voor het uitgebreide verhaal, neem een kijkje op www.srilotte.wordpress.com!