La premier fois

Eerste keren zijn vreselijk. Mijn eerste spreekbeurt op de basisschool zorgde voor dagen van ontrust. Voorafgaand aan mijn eerste en enige solo (van twee zinnen) in de groep 8 musical dacht ik dat ik bezweek aan hartkloppingen. Mij eerste dag in de brugklas was ik beroerd van de stress en voor mijn eerste mondeling Frans had ik me het liefst ziek gemeld.

Al vrij snel besloot ik de gedachte dat eerste keren vreselijk zijn uit mijn leven te bannen. De angst hiervoor had me niets gebracht en achteraf viel het negen van de tien keer toch wel mee. Dat ‘uit mijn leven bannen’ ging niet in één keer, maar ging gepaard met al dan niet gedwongen wilskracht, ervaringen die ik opdeed en simpelweg ouder worden. De zenuwen werden langzaam minder.

Ik besloot eerste keren leuk te gaan vinden. Waarom? Het geeft een nieuwe ervaring, je kan zeggen dat je iets nieuws hebt geprobeerd. Daarnaast heb je een prima excuus als er iets fout gaat, want: ‘Sorry, het is de eerste keer dat ik dit doe.’ (Gedurende mijn eerste baantje in een restaurant gebruikte ik dit excuus na een half jaar nog, helaas trapten de vaste gasten er niet meer in.) En zelfs als er iets fout zou gaan, dan kon ik er altijd nog een leuk verhaal van maken…

Met al die gedachten stapte ik met volle moed de Dordogne in. Wat kon er mis gaan? Even de boel op z’n kop zetten en die kinderen een paar leuke weken laten beleven.

Mezelf overschatten is niets voor mij, zoals ik hierboven beschreef ben ik van nature eerder een extreme angsthaas. Eén manier om daarmee om te gaan is mezelf telkens opnieuw in het diepe te gooien, de scherpe randjes weg te lachen en van de harde kanten een verhaal te maken.

Ik zou kunnen zeggen dat ik er daarmee wel kom, maar deze handvaten geven me niet altijd houvast.

– Mijn eerste keer aquagymles bezorgde me vorige week spanning in zo’n mate dat ik tot 1 uur ’s nachts de oefeningen op muziek in mijn caravan heb staan oefenen. (Met aansporingskreten in het Frans én Nederlands. Kun je je voorstellen hoe dat eruit moet hebben gezien? Een schuddende caravan met een oververhit springend meisje erin).

– Mijn eerste keer publiekelijk spreken was even slikken toen 50 paar ogen me verwachtingsvol aanstaarden en ik een welkomspraatje in het Frans moest houden. De microfoon gleed zowat uit mijn klamme zweethandjes.

– Mijn eerste keer minidisco waarbij er slechts drie peuters op kwamen dagen (met de bijbehorende ouders) en ik de enige was die danste.

– Mijn eerste keer jeux de boules toernooi organiseren, wat één diepe ellende werd omdat ik te luchtig had gedaan over de poules en het toen niet meer klopte. (Sorry, het is mijn eerste keer!)

MAAR:

– Er volgde ook een jeux de boules toernooi waar het voor de eerste keer een groot succes was. Deels dankzij mijn studie naar poule-systemen, deels door de goeie gesprekken die ik met vaste campinggasten had gevoerd. (Een dikke merci voor deze lieve mensen)

– Een eerste keer een succesvolle minidisco met –jawel- 12 enthousiast dansende peuters en fotograferende ouders.

– Een eerste keer waar ik vol vertrouwen die microfoon pakte en zonder blikken of blozen diezelfde 50 mensen toesprak.

– Voor de eerste keer maak ik mee dat mijn naam meer dan honderd keer per dag geroepen wordt, er gevochten wordt om mijn aandacht en gesmeekt om mijn aanwezigheid. (Niet altijd leuk, maar, geef toe, in iedereen schuilt wel een klein percentage aandachtsgeilheid.)

– Een eerste keer succesvol EHBO verlenen.

– Een eerste keer voor een local (!!) aangezien worden in de stad in plaats van behandeld te worden als toerist. (YESSSSSSSS)

– Een eerste keer 15 kindermenu’s uit mijn mouw schudden.

– Een eerste keer dat volwassenen mij om hulp vragen in plaats van andersom.

– Een eerste keer onverschillig een spin uit mijn bed halen en buiten gooien.

Werken als animatrice is voor mij, naast een flinke sprong in het diepe, het aan één stuk door ervaren van eerste keren. Dagelijkse eerste keren.  Nog steeds is het kiezen hoe ermee om te gaan, maar ik blijf erbij dat het leuke verhalen oplevert. Met open armen ga ik de komende zes weken alle eerste keren die me ongetwijfeld nog te wachten staan tegemoet. Dan zal het een feest zijn om het met jullie te delen!

Liefs, bisous,

Lotte