De eerste week: werken in de warmte

De eerste week is het zwaarst, zeggen ze altijd. Nou, eigenlijk weet ik niet of ze dit altijd zeggen, maar ik hoop het vooral. Ik sta alleen op de camping en dat heeft het voordeel dat ik alles zelf mag organiseren. Het heeft ook een nadeel, namelijk dat ik alles zelf moet organiseren. Stiekem levert dit best veel werk op en ook wat stress. Want als ik iets fout voorbereid, kom ik daar op de harde manier achter. De harde manier, die inhoudt dat er vijftig gillende mensen om me heen staan als mijn plannen niet werken.

Miniclub

Maar laten we beginnen bij het begin. Deze week organiseerde ik vooral veel miniclubs, omdat ik nog niet alle avondactiviteiten op me heb genomen. Ik heb nog geen gewonde of hard huilende kinderen gehad, dus dat is denk ik een goed punt. Ik heb ook een aantal kinderen die iedere dag terugkomen, dat lijkt me ook een goed punt. Helemaal goed dus, al vind ik het af en toe lastig om ze twee uur bezig te houden. Ik denk dat de Fransen ervaring hebben met miniclubs en daarom van 12 tot 14 pauze houden om even op adem te komen. Zorgen dat kinderen elkaar, de materialen en de locatie niet slopen kost best veel energie.

De taal

De taal is nog steeds een puntje… een punt waarop ik soms vastloop. Meestal weet ik mezelf wel verstaanbaar te maken, maar niet met goede zinnen of gepaste woorden. Hierdoor heb ik ook al vaak genoeg gesprekken gehad die wat ongemakkelijk verlopen. Ik lijk volgens mij af en toe heel onbeleefd, als ik niet meteen antwoord geef omdat ik mijn hoofd nog aan het vertalen ben. Iedereen vertelt me dat ik gewoon vriendelijk moet lachen en dat het dan wel goedkomt. Inmiddels zou ik behoorlijk veel spierpijn moeten hebben aan mijn lachspieren. Maar het enige waar ik spierpijn heb, zijn mijn benen. Ik woon namelijk op een berg, zonder lift, roltrap of enige andere vorm van gemak.

Heimwee

Zoals ik zelf al had voorspeld, heb ik ook al heimwee gehad. Vooral de momenten waarop er iets mis gaat, wil ik gewoon naar huis. Maar als ouders mij dan komen melden dat de kinderen zich nu al verheugen op de miniclub de volgende dag, maakt dat wel wat goed. Net als de blije gezichtjes die je – hoe irritant dat ook kan zijn – naroepen als je over de camping loopt. Stiekem voel ik me wel een beetje vereerd.

Frankrijk

De cultuur hier is me nog steeds vreemd, hoewel ik er steeds meer over leer. Gelukkig heb ik een collega waarbij ik me erg op mijn gemak voel en altijd als ik iets niet weet, kan ik aan haar vragen hoe het hier werkt. Ook de omgeving is zo anders dan in Nederland. Ik heb me er al meerdere keren over verwonderd hoe je hier uren kan lopen zonder iemand tegen te komen. Op mijn vrije middag ben ik zonder route erop uitgegaan en kwam ik terecht in iets wat leek op een verlaten gehucht. Perfect voor een horrorfilm. Vijf schijnbaar verlaten huizen, met dichtgetimmerde en ontbrekende ramen erop en eraan. Als een echte toerist heb ik daar natuurlijk wat foto’s gemaakt. Ik vind het mooi om te zien hoe alles zo anders is als in Nederland, hoewel ik ons degelijke landje af en toe wel mis.

Tot slot probeer ik zoveel mogelijk te genieten van de zonsondergangen die wij vanaf ons huisje op de heuvel kunnen zien. Ik weet dat ik Nederland nog meer ga missen dan ik nu doe, en ik weet dat ik deze plek ga missen zodra ik hier weg moet. Mijn vrije avonden probeer ik hier te gebruiken om tot rust te komen bij het water, een gelegenheid die ik in Nederland nooit terug zal vinden.

Tot slot kan ik jullie een korte samenvatting geven over het leven in Frankrijk. Fransen houden van: eten, autorijden als een maniak, snel praten en heel veel van hanen. Overal en altijd hoor je hanen kraaien. Het liefste ’s ochtends, ’s nachts of op enig ander moment dat ik stilte op prijs stel. Fransen houden niet van: op tijd zijn, mensen die Nederlands spreken en verliezen. Vooral dat laatste maakt me een beetje bang als ik hier een spel organiseer. Een lading kwade Fransen op mijn dak, is niet iets wat op mijn bucketlist staat.