De indringer

Donderdagochtend 16 juli. Ik word wakker van gerommel aan de deur van mijn mobil home. Ik kijk op mijn telefoon en zie dat het nog maar 07:30 uur is. Mijn Franse huisgenootje Sarah, één van de receptionistes op de camping, slaapt vast nog, ze mocht immers uitslapen. Zachtjes gaat de deur open. Ik hoor hoe iemand ons huisje binnenstapt en even blijft het stil. Shit man… Wat heb ik nu weer gedaan of gemist? Ik ben ineens klaarwakker en durf me niet te bewegen. Met een plof wordt er iets op het aanrecht gelegd. Weer valt er een doodse stilte. Dan trekt de onbekende de deur achter zich dicht. Moe van de vorige avond (karaoke, oui oui!) hoor ik nog hoe de deur op slot wordt gedraaid, en langzaam doezel ik terug in slaap.

Drie uur later schrik ik wakker. Wie was er in ons huisje, mon dieu?! Weer hoor ik iemand lopen, maar dit keer weet ik dat het Sarah is. We zijn vandaag een dagje vrij: ik ga eerst wandelen over het strand van Saint-Aubin-sur-Mer en later op de dag chauffeurt Sarah me naar een Hyper U zodat ik weer lekker verse groenten en fruit kan kopen. Als ik met mijn slaperige hoofd mijn kamer uit stap, zie ik Sarah staan met een grote glimlach op haar gezicht. “Wat denk je?”, vraagt ze in het Frans. “Dit heeft Jean-Marie* voor ons achtergelaten!” Ze wijst naar een bruine, vettige zak op het aanrecht en ik weet meteen: croissants en chocoladebroodjes. “Zhe best”, zoals een Fransoos op z’n beste Engels zou zeggen, en opgelucht ga ik aan tafel zitten.

* Jean-Marie is Sarah’s vriend die ook op de camping werkt en hier de techniek doet. Toen ik een dag later in de bar een poging deed om op de WiFi te komen kwam hij speciaal naar me toe gelopen om te vragen wat voor ontbijt ik de volgende keer wil. En dat terwijl Sarah een weekendje naar huis is! Altijd handig om overal een sleutel van te hebben, nietwaar? 😉