De tijd vliegt…

De tijd vliegt, en ik vind het erger dan ooit. Nu ik net zo lekker bezig ben met inburgeren tussen de Fransen en ik mijn animatieprogramma’s zonder ook maar enig probleem draai, begint de klok opeens als een gek te tikken. Aan de ene kant lijkt het nog maar gisteren dat ik het vliegtuig instapte naar het mooie Marseillan-plage, aan de andere kant lijkt het alsof ik hier al maanden zit. De dagen en de weken vliegen voorbij. Van mijn ouders heb ik een paar weken geleden een pakket opgestuurd gekregen met onder andere een stukje scheurkalender van thuis. Precies tot 25 augustus, de dag dat ik hier vertrek. Om heel eerlijk te zijn (sorry pap en mam) ben ik die kalender totaal vergeten. Goed teken toch?

Ik geniet hier volop. De animatieprogramma’s lopen top en het begint allemaal aardig routine te worden. Ik merk dat ik echt waardering krijg voor wat ik hier doe. Niet alleen van de campinggasten, maar ook van mijn collega’s. Regelmatig hoor ik wel iemand zeggen: ‘Ja dat Nederlandse meisje houdt zich wel heel goed staande hier als enige Nederlandse tussen alle Fransen’. Zelfs de kinderen geven af en toe aan dat ze het echt stoer vinden dat ik in m’n eentje ‘zo ver weg durf’.

Vorig weekend ben ik er lekker op uit getrokken. Ik ben begonnen in Sète, een havenstadje hier een paar kilometer vandaan. Ik kon meerijden met campinggasten, dus dat kwam goed uit. Ik heb hier een tijdje rondgelopen, en met een échte expresso (ja pap, ze zeggen het hier wél met een X) op een terras genoten van alle voorbijkomende Fransen.

Zelfs de kinderen geven af en toe aan dat ze het echt stoer vinden dat ik in m’n eentje ‘zo ver weg durf’.

Toch had ik het na 2 uurtjes wel gezien en besloot ik de trein te pakken richting Montpellier. Bij mijn aankomst een paar weken terug, had ik hier al een klein deel van gezien, maar ik was toch wel benieuwd naar deze bruisende stad. En ja hoor, niets was minder waar: Montpellier is echt een prachtige stad met veel mooie pleinen vol terrassen (j’adore!) en heel veel winkels. Voor ieder wat wils dus! Als een echte tourist heb ik wat delen uitgekozen die ik graag wilde zien. Aangezien er voor 23 augustus nog een dagje Montpellier op het programma staat met een aantal Team4Animation-collega’s, wilde ik het mezelf (en m’n voeten) niet aandoen gelijk alles te bekijken wat er te bekijken viel.

 Super leuk om te zien dat mijn naam in veelvoud verscheen op de koffertjes, dat is waar je het voor doet!

Na Montpellier ben ik richting Team4Animation-collega Renée gegaan die op een camping in Agde aan het werk is. Daar zijn we ’s avonds heerlijk uit eten geweest en ben ik blijven slapen. De volgende dag was het tijd om Béziers te bezoeken. 10 minuten met de trein et voilà, bonjour Béziers! Ook hier hebben we flink de tourist uitgehangen, dus daarna hadden we recht op een heerlijke lunch op een terras bij de leukste (oké de charmantste) Italiaanse Fransman van Frankrijk. Andere Team4Animation-collega Trudy was inmiddels ook gearriveerd in Béziers. Met z’n drieën hebben we heel erg genoten van het lekkere eten en vooral van de gratis champagne en limoncello. (heel eerlijk, soms is het niet zo heel erg om een buitenlander te zijn) .

Na dit heerlijke weekend weg begon het ‘werken’ weer: heerlijk bezig zijn met de kids: van op enorme springkussens springen tot brownies bakken, van skaten tot knutselen en de logobitombo dansen (in het schuim tot aan m’n middel)  tot we erbij neervielen, we hebben het allemaal weer gedaan deze week.

Afgelopen donderdag hebben we koffers geknutseld waar ze de beste en mooiste herinneringen van hun vakantie op konden plakken. Super leuk om te zien dat mijn naam in veelvoud verscheen op de koffertjes, dat is waar je het voor doet!

Genieten, genieten, genieten!

Elke dag blijven de kinderen me de vraag stellen of ik alsjeblieft volgend jaar terug wil komen. Doet me toch wel goed, dat ze me zo in hun armen sluiten. Ik ben hier echt ‘de animatrice van de camping’ en die naam draag ik de hele zomer lang bij me (ja dus ook op het strand in m’n pauze). Maar ach, gewoon blijven lachen als je in je vrije uurtjes voor de zoveelste keer in een kuil met zand wordt gekieperd.

Komende maandag gaat mijn één na laatste week hier in, raar maar waar. Ik heb besloten om de resterende dagen maar vooral niet te gaan tellen, maar gewoon te genieten van de mooie momenten hier. Dat de tijd vliegt is me nu helaas wel duidelijk. Genieten is wat ik ga doen. Ja, genieten, genieten, genieten!