Dip met hoofdletter D

Ik ben alweer over de helft als ik dit schrijf. Nog 4 weken te gaan, waarvan de laatste week zeer rustig zal zijn. Toch was het deze week weer zover: een dip. En dit keer was het echt een Dip (met hoofdletter!).

Lievelingskindjes

“Oooh, Dana, dat mag niet! Je mag geen lievelingskindjes hebben!”
Dat zou gezegd worden op de pabo als ik daar zou vertellen dat ik lievelingskindjes hebben. Natuurlijk weet ik dit, maar het blijft niet te voorkomen. Deze week zijn mijn twee lievelingskindjes weggegaan, op dezelfde dag nog wel. *snik*

Na vele dikke knuffels gingen ze dan echt weg. Ik had een heel lief berichtje gekregen van de ouders van het jongetje hierboven waar ik tranen van in mijn ogen kreeg. Vanwege privacy zal ik de inhoud niet weergeven, maar het is een berichtje wat ik vaker zal gebruiken om mezelf wat zelfvertrouwen te geven.

Laatste weekje

Deze week heb ik bijzondere informatie gekregen over mijn laatste week. Mijn baas was blijkbaar vergeten dat de Fransen 1 september naar school moeten en dan zijn de Nederlanders natuurlijk al naar school. Daarom zal het mijn laatste week zeer rustig zijn. Ik heb dit via Vera gehoord. Ik heb toen maar even aan Pierre gevraagd wat er dan de laatste week van mij verwacht wordt. Ik moet de spullen voor de mini-club inventariseren voor volgend jaar en de winkel doen. Laatste weekje zal dus lekker rustig zijn. Ik kijk er al naar uit! 😉

Twee soorten dip

Donderdag voelde ik hem al aankomen: de dip. Mijn mini-club verliep niet zoals ik had gehoopt. De kids vonden de activiteit niet leuk en ik begon het afscheid van mijn ouders nu toch echt te beseffen.

Vrijdag kwam hij in volle kracht binnen: Dip met hoofdletter D. Ik heb gemerkt dat er twee soorten dip zijn. Je hebt de “ik-ben-onzeker-en-weet-niet-of-ik-het-goed-doe”dip en je hebt de “ik-weet-dat-ik-het-goed-doe-maar-heb-gewoon-heel-veel-heimwee”dip. Helaas had ik gisteren last van de laatste soort dip. Dit is, vind ik zelf, de vervelendste, omdat je jezelf niet kan opmonteren met berichtjes over zelfvertrouwen.

De mini-club ging redelijk goed, maar tijdens de lunch begon het. Ik merk gewoon dat ik steeds meer gefrustreerd raak dat ik het Frans nog steeds niet vlekkeloos kan verstaan. Tijdens de lunch kan ik nooit mee praten, wat ik tot nu toe nooit een probleem heb gevonden. Gisteren werd er tijdens de lunch erg veel gelachen en natuurlijk begreep ik daar niks van. Dit is erg frustrerend.
Na de lunch moest ik gelijk door met de volgende activiteit, waar een paar kinderen bij zaten die me gewoon irriteerde. Ik hou van kinderen en het feit dat kinderen mij irriteerde, zei mij al dat er echt iets fout was met me.
Rond 7 uur ’s avonds zat ik er doorheen. Ik moest bijna aan mijn mini-disco beginnen en terwijl ik daar altijd elke week naar uitkijk, had ik er nu geen zin in. Al mijn alarmbellen gingen rinkelen. Vijf minuten later hing ik al huilend aan de telefoon met mijn ouders. Waarom ik zo verdrietig was? Omdat ik Frankrijk gewoon een beetje zat ben. Begrijp me niet verkeerd: het heerlijke weer zou ik voor geen goud willen missen, maar ik begin het zat te worden dat ik de helft niet kan verstaan van wat er tegen me gezegd wordt. Ook mis ik mijn ouders heel erg en mijn eigen kamer met al mijn spullen. Het vertrouwde Nederland dus.

Omhoog klimmen

Na dat telefoontje met mijn ouders heb ik mijn tranen gedroogd en ben ik aan de mini-disco begonnen. Wat een succes was dit! Weer werd ik eraan herinnerd waarom ik zo ontzettend van de mini-disco houd. De kids genoten met volle teugen en ik dus ook. Ik kreeg zelfs 10 euro fooi van een moeder die vond dat ik het helemaal geweldig deed. Aan het eind van de avond besefte ik dat deze avond precies was wat ik nodig had. Ik ben nog niet helemaal uit de dip, maar ondertussen is de hoofdletter D een kleine d geworden. Ik ben omhoog aan het klimmen…

Verbrand en waterpret

Zaterdag ben ik er lekker op uit geweest. Op 800 meter van de camping ligt een waterpark. Ik houd al van kinds af aan super veel van waterparken, dus ik zag mijn kant schoon deze week. Ik pakte mijn spullen in en ging vol goede moed op weg. Wat een heerlijkheid om even in de zon te kunnen liggen, zonder allemaal kinderen je naam te horen roepen. Ik heb heerlijk genoten van mijn boekje en het zonnetje. Misschien zelfs iets te veel van dat laatste. Omdat ik in mijn eentje was, kon ik mijn rug niet goed insmeren. Dit had meer effect dan ik had verwacht, namelijk een knalrode rug. Au…
Ach, ik heb wel heerlijk genoten van de dag.

In de avond ben ik met een Nederlandse familie naar het feest van het meer van Annecy geweest, waar prachtig vuurwerk was. Het was super gezellig en het vuurwerk was echt prachtig.

Ik heb dus het gevoel dat ik nog een paar stappen moet doen en dan ben ik weer uit het dipje. Nog drie weken hard werken en dan nog een weekje “relaxen”, dan mag ik weer naar huis!

Tot volgende week!