Doe mij maar wat meer Frans!

Coucou!

Excusez-moi, Mesdames, Messieurs! Ik was zo goed ingeburgerd in het
Franse cultuurtje dat ik ook deze blog weer met een enorme vertraging heb
geschreven. Ik ben ondertussen al weer een maand in Nederland namelijk… *BIG
SHAME*
De laatste week in Frankrijk is voorbij gevlogen. Mijn vorige blog had
zo negatief niet hoeven zijn als ik wist wat er nog zou komen. Papa, mama en Tina
besloten spontaan even een paar daagjes op- en neer te rijden en mij te komen
bezoeken! Suuuper lief en volop genieten. Ik vond het leuk om even te kunnen showen waar ik me de hele zomer zoal
mee bezig had gehouden en ik moet zeggen dat ik het ook wel vermakelijk vond om
mama mee te zien dansen/klappen tijdens de minidisco. En een bijkomend
praktisch voordeel was dat ik alvast wat bagage mee kon geven, want ik weet
echt niet hoe het anders thuis was gekomen.

Verder heb ik de laatste week nog heel veel leuke mensen ontmoet. Er
was niet veel meer te doen wat animatie betreft want er waren bijna geen gasten
meer. Dus hebben we met het hele team een grote campingschoonmaak gehouden, wat
voor veel hilariteit zorgde, wat een team-building. We vonden onszelf namelijk
allemaal even zielig, met al die grote spinnen en kikkers die van het zwembad
hun nieuwe thuis hadden gemaakt, de regen die gewoon echt nóóit ophield en heel
heel heel veel troep.

Over mijn vertrek kan ik weer een pagina vullen in mijn BlunderBundel. Omdat
het zo rustig was op de camping had mijn baas me aangeboden om een paar dagen
eerder te vertrekken. Met degene die me weg zou brengen had ik afgesproken om om 16.45 te vertrekken want het was maar een kwartiertje rijden naar het station. Dus ik ging vrijdagochtend
op m’n gemakje inpakken en schoonmaken, nog even skypen, laatste wasje in de
droger, overgebleven boodschappen uitdelen en uitgebreid douchen. Om drie uur
was het even droog en besloot ik om het golfkarretje even te gaan halen zodat
ik mijn beddengoed en al het afval weg kon gaan brengen om vervolgens afscheid
te gaan nemen van iedereen. Onderweg kwam ik mijn ‘taxi’ tegen, gepanikeerd en
in de stress want wáár in godesnaam bleef ik nou?! Uhm, nou, mevrouw het is
toch pas drie uur?  OUIOUIOUI, drie uur!!!

Nadat ze een blik wierp op mijn was, boodschappen en afval dat op de
tafel lag werd ze niet veel vrolijker. Ik schaamde me écht heel erg diep. Het
was me ondertussen al duidelijk dat ik dus eventueel misschien de verkeerde
vertrektijd in mijn hoofd had, en ik maar denken dat ik het Franse geratel zo
goed begreep!
Met één hand mijn schoenen aantrekkend en met de andere hand mijn
koffer sjouwend, haastte ik me naar de auto. En ik moest nog mijn kaartje
schrijven en koekjes afgeven bij de receptie en afscheid nemen van die en van
die en van die, en en en… MINDER PRETTIG!
Gelukkig ebde de spanning een beetje weg toen we op het station waren. Ik heb mijn baas nogeven opgebeld om het uit te leggen en ze reageerde gelukkig heel lief. Ook op deze camping mag ik gelukkig nog eens langskomen! (:
Nou, gaan dan maar… Kaartje voor de trein gekocht en op het juiste
perron gaan staan. Tenminste, dat dacht ik. Niet dus. Er stond een bord met
vertrektijden en eentje met aankomsttijden. Ik had dus op het verkeerde bord
gekeken en mijn trein gemist. Waarom is dat Franse treinengedoe zo
ingewikkeld?!

Verder verliep de reis voorspoedig, ik kwam gaandeweg steeds meer
blauwe truien tegen, dat maakte de veel te lange reis (door stakingen op de snelweg
en de bus werd van de weg afgeseind omdat de politie op zoek was naar een
verstekeling) toch heel gezellig!

Eenmaal terug in Brabant was het enorm wennen. Dat had ik niet verwacht,
het waren immers maar twee maandjes in Frankrijk. Maar ik bleef me er de eerste
dagen over verbazen over hoeveel Nederlandse kentekens ik voorbij zag flitsen,
daarbij meende ik toch echt nog altijd Oui, d’accord en bonjour enzo te moeten
zeggen. Ook mijn kleding-crisis voor mijn eerste schooldag was teruggekeerd, in
hevige mate. Daar had ik me twee maanden lang niet druk over hoeven maken.
Bikini aan, sportbroekje en werkshirt, hoppakee. Nee dat ging nu anders. En als
ik de deur uitging was ik gelijk teleurgesteld in de Nederlandse medemens. Hee
Hállo, we horen elkaar nu héél vrolijk goede morgen te roepen, naar elkaar toe
te huppelen en twee kusjes te geven. Tenslotte heb ik ergens het gevoel dat ik
het hier niet kan maken om een flesje rode wijn bij mijn lunchpakketje te
stoppen. Nederland, je bent best saai. Doe mij maar wat meer Frans.

Het stokbroodavontuur zit erop voor dit jaar en dit blog is weer veel te lang geworden, mijn betoog over waarom iedereen deze fantastische vakantiebaan serieus in overweging zou moeten nemen volgt dus nog.

Bisousssss!