Dora-look-a-likes, doorreizigers en praatjesmakers

“Oh, hoor je dat? Het dondert!” zeg ik. Een meisje grijpt mijn hand vast. “Is dat geen vuurwerk?” vraagt een slim jongetje en ik denk na. “Haa, je hebt gelijk! Morgen is het feest in Frankrijk, ja, het is vuurwerk,” zeg ik. Dertien juli, morgen le quatorze juillet. “Waarom is het feest?” vraagt het zesjarige meisje. “Vroeger hadden de mensen in Frankrijk heel weinig te eten. Ze werden heel slecht behandeld.” “Wat is dat, slecht behandeld?” “Ze mochten niet zeggen dat ze geen eten en geen geld hadden en toen gingen ze bijna dood.” Verschrikt slaat ze haar vrije hand voor haar mond. “En toen wilden ze dat veranderen. Dus toen gingen de mensen in Frankrijk er allemaal samen voor zorgen dat ze weer te eten kregen en dat is gelukt. Nu worden ze goed behandeld. Dat was op 14 juli gelukt en daarom is het elk jaar feest op 14 juli. Met lekker eten, vuurwerk en muziek.” Le quatorze juillet voor dummies. “Ah… Daar wil ik naartoe!” “Ja, ik ook, maar we kunnen ook samen van de glijbaan gaan in het zwembad. Dat is nog veel leuker.” Ze kijkt me aan, lacht lief en knikt. “Veeeeel leuker!”

Dora-look-a-likes

“Ik heb paadjes gezien en vallekes zondel ooooge!” roept mijn jongste Vlaamse vriendinnetje enthousiast, waarop haar iets oudere landgenote mij onderzoekend aankijkt en voorzichtig vraagt: “Amai zeg, varkens zonder ogen… Gaat dat?” “Nee, dat kan niet. Ik denk dat ze een grapje maakt”, zeg ik zacht. Op hetzelfde moment rent een Nederlands meisje paniekerig rond. “Wat is er?” vraag ik. “Die meisjes vragen allemaal dingen, maar ik versta er niets van! Je ne parle français! No! Non!” Ik moet een lachbui onderdrukken als ik de twee Franse Dora-look-a-likes achter haar aan zie hobbelen – voor de echte kenners: helaas zonder rugzak en zonder Boots. “Tu t’appelles comment?” “Tu as quel âge?” “Tu veux sauter avec moi?” “Noooon, la grande va sauter avec MOI!”

Programma maken met een Franse animatrice in spe 😀

Na een avondje tolken kwam ik niet meer van de Doraatjes af. Ze kunnen nu in het Nederlands tot vijf tellen, hebben me geholpen met het maken van mijn nieuwe weekprogramma en waren gefascineerd door mijn enigszins overdreven meertaligheid (zie Doorreizigers). Ook konden ze telkens niet wachten tot mijn volgende activiteit zou beginnen: dansend liepen ze mee met mijn tour du camping, om vervolgens niet mee te doen met de disco en na de disco heel lief te vragen: “Tu veux danser avec moi?” Zelfde verhaal met de aquagym: tijdens mijn ontbijt stonden ze al in de voortent om te vragen hoe laat het zwembad open zou gaan. Ze wilden zelfs met zijn drieën (halfbroertje erbij) mijn veters strikken, omdat het dan eerder kon beginnen. Toen we eenmaal bij het zwembad waren, haakten ze weer af. Maar gelukkig deden mijn vaste deelneemsters en drie lieve Nederlandse meisjes mee, met wie ik het hele weekend gezellig heb gezwommen, gespeeld en gekletst.

Tafeltennissen met Gerrit, Truus en Bep

Spelschema’s maken vond ik tijdens wiskunde al leuk om te doen, maar op mijn doorreiscamping zag het er niet naar uit dat ik hiermee zou gaan werken. Net toen ik had geaccepteerd dat dat bij dit type camping hoort, stonden er zeven kinderen voor mijn neus. Na een paar rondjes om de tafel deden we twee competities, van de jongere (baby’s) en oudere (bejaarden) kinderen apart, waarin de bijnamen nog belangrijker werden gevonden dan de prestaties. Kiki en Leine wonnen van Nini en Baby Djes en Gerrit won van Truus, Bep, Henk en Gerard Joling, die blijkbaar al bejaard is, haha.

Tafeltenniscompetitietafels

Gisteravond was de laatste avond in Frankrijk voor alle deelnemers. Met een geïmproviseerde lantaarnpaal (de langste niet-speler houdt de zaklamp boven de tafel vast) speelden we totdat de competitie klaar was en de kinderen naar bed moesten. Afscheidsgroepsknuffel, fijne vakantie in Spanje, slaap lekker, goede reis en terug naar mijn caravan.

Doorreizigers

Het klinkt nu alsof er ’s ochtends amper kinderen zijn en dat is ook zo. Om 10u knutsel ik met de laat- of niet-doorreizende kindjes of doe ik een poging tot het geven van een aquagymles met enige vorm van opbouw qua intensiteit, waarna ik rondjes loop over de camping om iedereen te animeren met mijn steenkolenduits, Nederlandse Engels, steeds beter wordende Frans of gewoon Nederlandse verhalen, uitgebreid lunch om 14u en vanaf dat moment de mensenstroom binnen zie komen. Mijn werkdag begint pas echt rond 18u: dan zijn de doorreizigers binnen en kan het tafeltennissen, chillen, dansen, spelen, schommels duwen, voetenhigh-fives geven, squatten op de wip en vertalen beginnen.

Nu ook regio Zuid vakantie heeft, wordt het steeds drukker en daar ben ik erg blij om. Het spel van Prinsessia was hartstikke leuk, maar tijdens de minidisco acht paar oogjes verwachtingsvol naar je zien kijken, is toch net wat leuker. Straks zijn het er misschien wel twintig. Als ik ’s ochtends door het doorreizigersgedeelte loop en de laatste auto uitzwaai, kan ik me daar niets bij voorstellen. Maar het gaat gebeuren: straks is mijn kinderaantal vervijfvoudigd en ben ik gespierder dan ooit door het non-stop squatten op de wip. Want ja, kindjes kunnen hun benen in de lucht doen, maar ik laat de grond niet los…

Praatjesmakers

Vallekes zondel ooooge zien, op je poep vallen (wat Vlaamse kinderen erg vaak doen), jezelf bijten en zeggen dat je neefje dat heeft gedaan zodat je kunt zeggen dat je net als je zus last van je knie hebt en dus op mijn rug naar de caravan wordt teruggebracht (kinderlogica)… Het gebeurt allemaal op of buiten de camping. De lerares in mij komt vaak naar boven en op zulke momenten laat ik de kindjes kennismaken met Mondriaan (“un peintre très connu qui dessinait comme toi: rouge, jaune et bleu”), de Franse Revolutie en de cultuurverschillen (“de Franse kindjes eten heel lang tussen de middag, maar in België en Nederland eten de mensen heel kort”, “les Néerlandais crient trop fort” en “aux Pays-Bas tous les gens parlent quatre langues”).

Recordaantal kinderen bij de miniclub!

Doordat ik vaak vijf uur op een avond met dezelfde groep kindjes doorbreng, ontstaat er een speciale band en vertellen ze me alles wat zich in hun hoofd afspeelt: eentje nam me mee in de abstracte wereld van een ware astronoom, de meisjes hielden het concreet met hun dierenwereld, een ander meisje bedacht vol passie haar eigen versie van ezelen, de Franse kindjes kropen tegen me aan toen ik even lag op te drogen na het zwemmen en vertelden me de meest onsamenhangende verhalen die ik ooit gehoord heb – tussendoor moest ik trouwens steeds aan de losse tandjes van een paar kinderen voelen… Geweldig. Praatjesmakers in real life.

“Hoe vaak in de week eet jij friet? Ik ben verbrand. Wil je mij lanceren op de trampoline?”

Eindelijk een momentje voor mezelf tijdens het afwassen. Dacht ik. Maar nee, ik stond er nog geen minuut of er kwam al een Limburgs duo naar me toe, gevolgd door vier andere kinderen: “Ben jij Nederlands?” “Jaaa…” Dat was het begin van hun spraakwaterval. “Werk jij hier? Mis je je familie niet? Wat heb je gegeten? Hoe vaak in de week eet jij friet? Wist je dat wij allebei dezelfde naam hebben? Vind je het niet erg dat we morgenvroeg alweer weggaan? Zijn er nog meer mensen van de kinderclub? Is het niet saai in je eentje? Mijn tweelingbroer is kleiner als mij (- dan ik). Wil je mij lanceren op de trampoline? Ik kom sowieso dansen. Wat denk je dat wij gaan eten? Ik had een keer met mijn team vijftien ijsjes besteld bij de McDonald’s. Ik weeg 22 kg. Ik heb net gezwommen. Ik ben verbrand.” En hop, de afwas was klaar. Ze lachten om de kleur van mijn afwaswater en wilden maar wat graag mijn pan schoonschrobben. Ideaal, zulke hulpjes 😀

“Wij blijven twee weken”

Toen een meisje dat gisteren zei, kon ik mijn oren niet geloven. “Blijven jullie twee weken in Frankrijk of twee weken hier op de camping?” “Op de camping.” “Echt waar?” “Ja.” “Maar echt?” “Ja, echt”, zei ze lachend. Drie sportieve pétanque-talentjes die hier twee weken blijven… Dolblij liep ik terug naar mijn zo goed als insectvrije caravan.

Vanmorgen werd ik wakker van de autogeluiden en het geroep van de doorreizigers, in de categorie van: “Ga NU je tanden poetsen en trek eens normale kleren aan!” Na het douchen liep ik langs de ontbijtende twee-weken-familie en op het ligbed voor mijn caravan zag ik een plastic zakje liggen, met daarin een zakje drop en een fotokaart van een lief Nederlands echtpaar, waar ik onmiddellijk naartoe ging om ze te bedanken en ze veel plezier te wensen in de Jura. Dit was overigens niet mijn enige bedankje: ik heb een Facebook-berichtje gehad van een moeder die mij bedankte voor de fijne momenten die ik haar dochter had bezorgd en de Doraatjes vonden het vreselijk dat ze me geen afscheidskusje hadden kunnen geven doordat ze vertrokken toen ik om boodschappen was.

Geverfde stenen uit de rivier

Dit was het alweer, mijn verslag van een week die begon met Baby Borns wassen en eindigde met een ware tafeltenniscompetitie en veel afscheidsmomenten. Groetjes vanuit de Ardèche, waar we net stenen hebben geverfd! X