Een bergbeklimmer, een hoop spionnen en andere bijzondere mensen

En hoppa, ook mijn tweede werkweek zit erop.  Eigenlijk zou ik bijna vaker moeten gaan bloggen aangezien ik het allemaal niet meer bij kan houden. En hoewel een week heel snel voorbij gaat, lijkt alles tegelijkertijd veel langer te duren, juist omdat er zoveel gebeurt. Ik zal maar verdergaan waar mijn vorige blog stopte, dat was dus op zaterdag.

Na een week kou en regen was het dan zaterdag eindelijk eens mooi weer. Ik ben dan ook de hele dag buiten geweest. Ondanks mijn vrije dag lekker opgetrokken allemaal kinderen.  We gingen samen volleyballen. Het volleybalveld was alleen op de meest briljante plaats ooit gebouwd (eh nee, niet dus). Vlak ernaast zat een afgrond met een hek ervoor. Wat van tevoren te verwachten was, gebeurde dan ook: de bal viel naar beneden en lag tussen de brandnetels en de doornstruiken. Dat was even drama, want de bal was net nieuw. We konden er met geen mogelijkheid bij: het was zeker drie meter naar beneden en wand was kaarsrecht. Dichtbij genoeg om er flink gefrustreerd van te raken en te ver weg om erbij te kunnen. We ondernamen wat pogingen om de bal met een emmer aan een touw op te scheppen, maar dat leverde weinig resultaat (en nog veel meer frustratie) op. Er kwamen steeds nieuwe mensen om een poging te doen. Niemand wilde echt opgeven, al was het echt onbegonnen werk. Totdat er ineens een Franse man opdook die blijkbaar bergbeklimmer was, althans hij zei dat hij dat als beroep had. Met het dunne touw dat we eerst aan de emmer hadden gebonden, klom hij op blote voeten even naar beneden – gooide de bal naar ons terug – en klom ook zo weer omhoog. Met open mond stonden we toe te kijken. De man haalde zijn schouders op, het was blijkbaar niet zo moeilijk.

We hadden bedacht dat we op donderdag een soort schattenjacht wilden houden. In de dagen ervoor in de miniclub werkten we daarnaar toe. We maakten doelwitten om te raken met tennisballen, we schreven met onzichtbare inkt, leerden codes kraken, maakten vermommingen en maakten een ID-kaart voor spionnen. De speurtocht op donderdag was superleuk om te doen, hoewel het echt enorm warm was. Het verhaal was dat er een slechterik was met een megalaser die de zon wou opblazen. Om dat te voorkomen en de plannen van de slechterik te stelen, moesten ze als echte spionnen allemaal missies voltooien (een auto achtervolgen, onder lasers doorkruipen etc.). Na afloop deden we nog een speciale spionnendans in het restaurant en kregen de kinderen een superspionnendiploma. De kinderen waren dolenthousiast en de ouders ook, dus dat was wel tof. Diezelfde avond nam de familie van Merel, Lotte en Sam me mee naar Arnay-le-Duc. Daar is elke donderdagavond een soort avondmarkt waar allemaal lokale producten worden verkocht en kleine bandjes optreden. Alle Fransen komen naar buiten en het is één gezellige boel. Zeker een aanrader!

Toen brak vrijdag aan. De laatste dag dat Sam, Merel en Lotte er waren. De familie zou hierna vertrekken. Daar zag ik behoorlijk tegenop. In de afgelopen week waren we steeds closer geworden. De ouders waren zo lief voor me: we voerden gezellige gesprekken, ik kreeg ijsjes, ze brachten me zo even naar een supermarkt om boodschappen te doen, ik kreeg alle boodschappen die ze niet meer naar huis wilden nemen inclusief een enorme stapel tijdschriften…  Het was bijna alsof ik deel was van de familie. Maar ook de kinderen waren fantastisch. Ik kreeg zoveel kleine cadeautjes toegestopt door ze. Tekeningen, armbandjes, de verenstok van Sam… Toen ze met een knuffel afscheid kwamen nemen na de karaoke, dat vond ik zo’n moeilijk moment. Ik moest huilen :p Ik had het al aangekondigd en het gebeurde. Daarna kwamen er nog veel meer kinderen afscheid nemen. Dat is wel moeilijk hoor. Als je ze elke dag ziet verschijnen in de miniclub, je ze steeds een beetje beter leert kennen en dan zijn ze ineens weg. Er komen vanzelf weer nieuwe kinderen, dat is zeker waar, maar dat is toch anders.

De vrijdag was daarmee alweer voorbij en zo brak mijn vrije zaterdag aan. Ik wilde flink uitslapen, maar werd uit mezelf om kwart over acht wakker. Dat is me dus nog nooit gebeurd, normaal heb ik nogal moeite met opstaan (zie eerste blog). Toen ik buiten stond, kwam de moeder van Roald naar me toe en vroeg of ik zin had om met hun mee te gaan naar Beaune, dan kon ik er even lekker tussenuit. Dus dat heb ik maar gedaan. Opnieuw een supergezellige dag gehad! We bezochten een museum, liepen door de stad, gingen een ijsje eten, reden speciaal voor mij langs het amfitheater in Autun en ik mocht daarna op de kosten van de familie mee uit eten! Zo ontzettend lief. Met de ouders heb ik hele leuke gesprekken gevoerd over van alles en nog wat. Heerlijk. Roald was eerst een beetje verlegen, maar al snel rende hij steeds naar me toe ‘Handje!’ riep hij dan. Ik moest ook per se naast hem zitten. Dat soort momenten geven zo’n positief gevoel. Die momenten, daar doe je het eigenlijk allemaal voor.