Een leeglopende camping met een triathlon

Deze week was het op Campix niet vol, maar écht vol met mensen die mee doen aan een traithlon hier in de buurt. In de afgelopen week heb ik honderd Engelsen hier voorbij zien komen die mee deden aan de triathlon  hier in de buurt en dat leverde weer de nodige chaos. Van spontane acties tot geen persoon bij activiteiten, je gaat het wederom allemaal lezen!

Stekelige situaties en een gebrek aan animo

Het begon deze week redelijk rustig hier. Op de camping liep de temperatuur weer wat op, wat erop leidde dat men wat meer uit zijn tentjes kroop……, richting andere omgevingen. Zoals het op mijn camping gebruikelijk is gaan heel veel mensen een dagje naar Parijs of park Asterix of Disneyland Parijs, maar dat gebeurde deze week dan ook massaal! Iedere dag waren er hele hordes die weggingen en bleven mijn activiteiten minder gevuld. Dus dat betekende kortom dat we kleinere partijtjes speelden, langere periodes aan de beurt waren en kortere pauzes hadden tijdens de sport activiteiten. Daarnaast waren alle voetbalactiviteiten geschrapt van het programma vanwege gebrek aan mensen, maar ook omdat het veld dat normaal gebruikt wordt om voetbal op te spelen, vol stond met Engelsen. We kunnen haast zeggen dat zo’n beetje alle activiteiten terug liepen aan animo, maar dat was niet te merken aan de enthousiasme van de mensen die er wel waren. En nou hoor ik u al denken; “Waarom deden die honderd Engelsen niet mee dan?”. Nou die hadden het te druk met energie besparen voor de grote triathlon en trainingen tussendoor.

Maar wat was nou die stekelige situatie dan? Dat komt nu! Iedere avond heb ik op mijn camping als animator natuurlijk een minidisco en die doen we iedere avond bij de haag van het terras, naast de basket. Ik heb daar de afgelopen 4 weken heerlijk gebruikt van mogen maken, maar daar kwam deze week verandering in! We waren halverwege het gebruikelijke riedeltje; Eerst Hello!, dan Aram Sam Sam, en ga zo maar door en iedereen (4 kinderen) deden gezellig mee. We staan ons voor te bereiden op Ritmo Vuelta en bij dat liedje stamp je bij mij dus heel hard op de grond en klap je ook heel hard in je handen. Vanuit het niets begint mijn muziekbox te zoemen, dacht ik. Naja, geen probleem, gewoon lekker door dansen. Maar dat gezoem werd steeds harder en harder en die kinderen begonnen naar iets achter mij te wijzen. Dus ik draai me om om te kunnen zien wat er aan de hand was, en toen wist ik waar het gezoem vandaan kwam; EEN WESPENNEST! Waarschijnlijk door ons gestamp en alles waren er te veel trillingen en kwamen de wespen even politie spelen of ze wilden gewoon mee dansen, maar ik vermoed het eerste. Resultaat; vijf wespensteken rijker en een gestaakte mini disco….

Mini miniclub met dansende ouders

Dus zoals u nu al heeft kunnen lezen, was het beetje animo dat ik hier had al niet veel en na die wespen actie werd het nog minder. Mijn miniclub

Ouders in live-action!

(een activiteit in de ochtend waarbij je met de kinderen knutselt en buiten spelletjes speelt) was geslonken naar nog maar twee personen. Dus iedere ochtend zat ik met mijn twee trouwe fans in de miniclub de knutselwerkjes te maken van de dagen. Dus na alle knutselwerkjes moet je heel snel denken om andere werkjes te bedenken en kleine, korte spelletjes te spelen. Dus ik ging weer terug naar mijn basisschooltijd en ging op zoek naar de spelletjes. Wat trok ik uit mijn trucdoos; Vies en lekkertje. Principe; Je zegt een soort voedsel en als de kinderen het wel of niet lekker vinden, lopen ze over naar de andere kant en kunnen ze getikt worden. Het begon in het begin met alleen de kinderen, maar na een tijdje kwamen de ouders er ook bij. Dit leidde er weer op dat we rond rennende ouders met kinderen hadden en zijn we achter weer wat meer dingetjes van elkaar te weten gekomen. Zo bleek het dat veel ouders hun kinderen dwingen dingen te eten die ze zelf ook niet lekker vinden. Dat klonk mij ook al te bekend.

De minidisco daarnaast bleef jammer genoeg heel erg leeg. Toch kwam er een heel dapper meisje naar me toe die toch heel erg graag de disco dansen. Dus na drie nummers was ze nog steeds niet te slopen en begonnen de ouders wel heel erg medelijden met mij te krijgen. Dus in plaats van dat deze bleven zitten, kwamen ze mee dansen en werd het uiteindelijk nog een succes! Zo zie je maar weer, hulp komt soms uit onverwachte hoeken. Wat ik later dan weer hoorde, de volgende dag, was dat de ouders de liedjes niet uit hun hoofd kregen. WHOOPS, dat was juist niet (of toch wel) de bedoeling.

Diepzinnige gesprekken en beginnende heimwee

Net als in de vorige blogg heeft u ook kunnen lezen, dat je heel erg gehecht kan raken aan bepaalde families hier op de camping die een beetje de plek in nemen van je eigen familie. Daar begon het volgende probleem dan ook. Met deze families heb je goeie gesprekken over van alles en nog wat. Natuurlijk heb je de gebruikelijke vragen zoals; “Wat zijn je toekomst plannen, Hoe oud ben je”, en zo kan ik nog wel uren doorgaan, maar naast deze vragen wordt er ook soms gevraagd om je levensverhaal te vertellen en dat zijn wel de momenten waarop je bij kleine dingetjes stil gaat staan. “Wat heb ik toen gedaan en hoe voelde ik me daarbij”, zijn de vragen die je dan tot diep in de nacht laten nadenken en je vergeten gesprekken laten herinneren met je ouders. En dáár ging dan ook het mis voor mij…

De laatste lichting van het dierengeluiden spel

Aldus, ik begin na vijf weken beginnende heimwee te krijgen. Niet per se heimwee van “Ik mis mijn ouders en ik wil naar huis”, maar meer van; “ik mis het eten van thuis” en “ik wil mijn eigen bed” en nog veel meer. Ik wil gewoon mijn huis binnen kunnen lopen en omhelsd worden door iedereen (De honden, de katten en nog veel meer, natuurlijk niet mijn ouders te vergeten). Ik mis de geur van mijn huis, gekruist met de muffe geur van de boekenkasten gevuld met boeken in mijn kamer, maar ik mis het allermeest de rust bij mij thuis. Gewoon het feit dat je niet overal herkent wordt en de animatie hoeft te spelen. Versta me niet verkeerd, ik vind al die aandacht hier heerlijk, maar na vijf weken ben ik er wel een beetje klaar mee. Natuurlijk kan je als animator zeggen dat je even geen zin hebt als je geen activiteit hebt om te spelen met de kinderen, maar je bent nou eenmaal het gezicht van de camping.

Doorgeef cadeaus

Soms is het tijd om bepaalde cadeaus door te geven. Zo was het voor mij deze week tijd om een dichtbundel door te geven aan iemand die het harder nodig had dan ikzelf. Dit stukje hoort misschien niet bij tussen de positieve toon van mijn bloggs, maar toch vind ik dit het delen waard. Ieder persoon heeft zijn/haar nodige bagage en nadat ik met haar heb gepraat, besefte ik dat het tijd was om iets door te geven. De dichtbundel die ik op mijn verjaardag heb gekregen van iemand gaat over de struggles van het leven, met in het bijzonder het thema; Hoe door te gaan in moeilijke tijden?. Soms is het juiste om te doen dingen door te geven en zelf een nieuw exemplaar te halen.

Als laatste wil ik mee geven dat het soms nodig is om meer naar mensen te luisteren. Als er dan ook iets is dat ik hier op deze camping heb geleerd, is het luisteren naar andere mensen en kalm blijven, logisch redeneren en hulp bieden waar ik kan. Wat misschien een klein ding voor ons kan zijn, kan het laatste redmiddel van een ander betekenen. Zo veel mensen zijn bezig met zichzelf dat we niet zien dat anderen het moeilijk hebben. Stop een keer voor een ander, help hun, al is het met boodschappen op de band leggen, weet ik veel. Een kleine actie en een glimlach is iets kleins wat zo veel dingen kan veranderen.

“After all, a small token of kindness can change a world in so many different ways”

Maar nu niet meer zo serieus. Mijn tijd zit er alweer bijna op hier, nog maar één week te gaan en die mag wat mij betreft heel snel over zijn. Ik ben benieuwd wat de laatste week te bieden heeft, maar dat zal ik pas volgende week pas zien. Dus tot dan wachten we allemaal in spanning af! Ik zie jullie weer snel en met dat gezegd te hebben, tot volgende week!