Een reis die niet verliep hoe het zou moeten … maar eind goed al goed!

Inpakstress?

Daar doe ik niet aan! Gedurende een maand voor vertrek ben ik vaak gaan nadenken over wat ik allemaal mee moet nemen naar Frankrijk voor 2 maanden animatiewerk. Zo schreef ik de spullen op die ik nog moest kopen voor vertrek, de spullen die nog bij mijn ouders in Enschede lagen en de dingen die ik nog moest regelen voor vertrek. Ik ben in dat soort dingen best gestructureerd, zodat ik weet dat ik goed voorbereid ben op 2 maanden animatiewerk. 2 dagen voor vertrek kwam ik terug van een week Texel, ik begon direct met wasjes draaien en mijn kamer opruimen. Gedurende de laatste twee dagen voor vertrek ontstonden er verschillende stapeltjes met kleren, toiletartikelen, boeken etc.. op mijn kamer, daarnaast stond mijn backpack en een handbagagekoffer waar alles in moest gaan passen. De avond voor vertrek heb ik al mijn kleren opgerold en in mijn handbagage koffer gepakt, wonderbaarlijk pasten bijna al mijn kleren in mijn handbagage met uitzondering op de laatste kleren die nog te drogen hingen in mijn kamer. Met een laatste check in het handboek van team4animation bij de inpaklijst, bleek na mijn idee dat deze incompleet was of ik neem gewoon veelste veel onzin mee maar dat ben ik, was ik dan zo goed als klaar voor vertrek (met uitzondering op de laatste spullen die ik 1 minuut voor vertrek pas kon inpakken).

Vertrek

Vrijdagochtend ging mijn wekker om half 9 ’s ochtends met de gedachtengang woehoeee over een dikke 12 uur mag ik voor 2 maand genieten in het mooie zuiden van Frankrijk. Snel mijn bed uitgerold, naja uitrollen kan niet echt maar je weet wat ik bedoel, een ontbijtje naar binnen gepropt en de laatste spullen in mijn tas gestopt met de hoop dat ik alle ritsen dicht zou krijgen. Gelukkig paste alles in mijn handbagagekoffer, backpack en rugzak. In mijn studentenkamer in Groningen heb ik altijd het gezelschap van mijn oh zo lieve hamster Hassan, helaas heb ik geen huisgenootje gevonden die op mijn hamster wou passen dus heb ik mijn ouders lief aangekeken en die wachten met smart in Enschede op mijn hamster. Vrijdagochtend 29 juni staakten de bussen in Groningen, dus ik moest al lopend naar het station met mijn backpack, handbagagekoffer, rugzak en mijn hamster (helaas heb ik geen foto van dit moment..). Dit was een hele workout, maar goed, de wandeling na het station kostte me normaal gesproken 7 minuten op precies te zijn, maar als pakezel kostte het me dit keer het dubbele. Gelukkig heb ik de trein ruim op tijd gehaald.

De trein

Ik ging met de trein naar Enschede naar mijn ouders om mijn hamster te droppen en vervolgens door te gaan naar Eindhoven Airport. Bij mijn overstap in Zwolle was er een man zo vriendelijk dat hij voorstelde om mij te helpen met al mijn bagage. Hij liep mee met mij naar het andere perron waar mijn trein naar Enschede voor mij klaar stond. Daar uiteindelijk geïnstalleerd kon ik heerlijk weer verder mensen observeren in de trein.In Enschede stond mijn lieve vader alweer klaar op het station om een aantal tassen van mij over te nemen op weg naar de auto. Bij mijn ouders aangekomen heb ik de laatste spullen verplaatst van rugzak naar backpack en een erg emotioneel afscheid gehad van mijn hamster, ojaa en ook van mijn vader.

Mijn mama had die dag niks te doen en had besloten om met mij mee te gaan naar Eindhoven Airport. We gingen met de trein van Enschede naar Amersfoort. Mij kennende is het een wonder wanneer ik geen vertraging heb met het ov, daarom besloten mijn moeder en ik om redelijk op tijd weg te gaan naar Eindhoven. Natuurlijk was het weer feest op het station in Apeldoorn, de deuren van het achterste treinstel konden niet dicht door een technische storing… We hadden een hele actieve treinmachinist, die bij elke minuut vertraging vertelde wat er nu weer aan de hand was en wat de oplossing zou zijn. Na een stop van 15 minuten op station Apeldoorn was het technische probleem opgelost, we konden weer verder met de trein. De machinist had omgeroepen dat we de vertraging zouden gaan inhalen, maar helaas mocht dit niet baten, we zaten namelijk achter een stoptrein, waardoor we de opgelopen vertraging niet konden inhalen. Dit betekende voor ons dat wij onze aansluiting zouden gaan missen in Amersfoort. Gelukkig waren we ruim op tijd vertrokken en zou ik tijdig aankomen op het vliegveld. In Utrecht zouden we mijn zusje meeten, zij zou mij samen met mijn moeder uitzwaaien op Eindhoven Airport waarna mijn zusje en moeder samen naar Schiphol zouden gaan omdat mijn zusje vanaf daar vertrok met de Flixbus naar West-Frankrijk.

Eindhoven Airport

Aangekomen op Eindhoven Airport liepen we naar de incheck voor de bagage voor het ruim. Stiekem had ik van te voren gehoopt dat ze mijn handbagagekoffer ook in het ruim wouden hebben omdat mijn rugzak een stuk groter was dan het rugzakje dat je mee mocht nemen in de handbagage naast je handbagagekoffer. Gelukkig werd dit idee met open armen ontvangen door de vrouw die mijn backpack aan het inchecken was. Na het inchecken van mijn bagage hebben we met z’n drieën nog wat gedronken bij La Place, waarna een bezoekje aan de AKO niet mocht missen voor een vakantiecadeautje van mama. Het moment zat er echt aan te komen dat ik afscheid moest gaan nemen van mijn moeder en mijn zusje, dit ging me goed af zonder tranen:).

Al wachtende bij de gate kwam ik zoals gewoonlijk weer in gesprek met random mensen en zo vloog de tijd bij de gate zo voorbij.
Rond een uurtje of half 7 moesten we gaan boarden. Iedereen kent wel het moment dat het boarden gaat beginnen en iedereen direct op gaat staan om vervolgens 15 minuten in een rij te gaan wachten om niks, men heeft al een stoel in het vliegtuig. De enige reden wat ik kan begrijpen waarom mensen dit doen is omdat zij hun handbagage koffer in het vliegtuig willen hebben zodat zij vervolgens niet op hun koffer hoeven te wachten bij de landing.

Ik had een heerlijk plekje aan het raam geboekt zodat ik naar buiten kan kijken en wanneer mijn lichaam eraan toegeeft dat ik slaap nodig heb ik ook ergens met mijn hoofd tegenaan kan leunen. Naast mij zat en vrouw met haar dochter, heel relaxt gezelschap om naast te zitten voor anderhalf uur. Mijn vliegtuig zou om 18:50 op gaan stijgen volgens de planning, helaas was dit niet zo om 18:50 was er nog geen beweging van het vliegtuig.. Uiteindelijk stegen we rond kwart over 7 op, op naar Nice. Ik kreeg toen een lichte paniekaanval, ik zal maar bij het begin beginnen:

Stressmomentje

Gedurende mijn voorbereiding voor deze zomer heb ik een aantal keer mijn telefoon mogen opnemen met aan de andere kant van de lijn mijn leukste liefste vrolijkste energierijkste trainer LUC, met de vraag hoe het ging met mijn voorbereiding op de zomer en mijn reis. Ik had alleen mijn vlucht geboekt niet kijkende naar hoe laat er nog bussen/treinen gingen vanaf het vliegveld van Nice. Toen ik dat ging checken zag ik dat de laatste treinen/bussen vertrokken om half 9 ’s avonds en mijn vliegtuig zal aankomen om 5 over half 9 ’s avonds, dus er was geen mogelijkheid om in het plaatsje te komen waar ik opgehaald zou worden. Dit zeggende tegen Luc aan de telefoon ging hij het dubbel checken voor mij en zoals wij weten als vrouwen is dat mannen geen twee dingen tegelijk konden dus het was een fantastisch gesprek met Luc (not). Gedurende het gesprek met Luc was Jeroen ook ergens op kantoor op de achtergrond aan het werk en hij kwam met het verlossende antwoord, er zal ergens bij terminal 2 een bus gaan om half 10, maar dat zou ook echt de laatste bus zijn.

Dus toen het moment van opstegen nabij kwam had ik lichte stress, zal het vliegtuig op tijd landen, zal mijn ruimbagage tijdig aankomen en waar zal mijn bus überhaupt vertrekken?? De landing werd ingezet rond 9 uur en ik had de moet al opgegeven om de bus van half 10 te gaan redden. Bij de landing heb ik het personeel van Transavia aangesproken opdat door de vertraging van hun in mijn aansluiting niet zou kunnen halen en ik dus niet bij mijn bestemming kon komen, of zij eventueel een overnachting of taxi voor mij konden regelen. Helaas, zij konden me alleen doorverwijzen naar het contactnummer van Transavia..

Op het vliegveld van Nice

Al wachtende bij de luchthaven van Nice op mijn ruimbagage heb ik het contactnummer van Transavia gebeld, helaas konden zij niks voor mij betekenen omdat mijn vertraging niet meer dan 3 uur was.. Met dit wetende ben ik mensen gaan aanspreken die ook stonden te wachten op hun ruimbagage of zij eventueel naar Saint Raphael of Frejus moesten met de auto en een plekje over hadden, helaas mocht dit niet baten. Al dwalend op het vliegveld met mijn backpack op mijn rug, mijn handbagagekoffer met mijn rugzak daarboven op naast me ben ik gaan zoeken naar een eventuele bus die misschien nog wel naar Saint Raphael of Frejus zou gaan.. honderd keer heen en weer gelopen van het vliegveld naar de bussen en weer terug met al mijn bagage, geen bus gevonden. Toen bedacht ik me om de mensen aan te spreken die in de rij stonden te wachten voor een huurauto, waarop ik door een jongen werd aangesproken of ik opzoek was naar een lift en dat was natuurlijk zo. Al append met mijn moeder leek dit haar geen verstandig idee met 2 mannen in een auto.. Ondertussen had ik in de Facebookchat van mijn camping gezegd dat ik het niet meer ging redden om naar Saint Raphael of Frejus te komen. Mijn moeder berichtte mij dat het misschien verstandig was om naar een hotel in de buurt van het vliegveld te gaan en dan morgen weer verder met de reis. Zoals mijn reis alles al tegen zat, zaten natuurlijk alle hotels vol in de buurt van het vliegveld. Er bleef nog een optie over, de optie die ik als eerste bedacht had namelijk een nachtje vertoeven op het vliegveld.  Ik zocht een relaxt plekje uit langs de muur waar zich ook een stopcontact bevond omdat mijn telefoon zo goed als leeg was. Ik had me daar prima geïnstalleerd al liggende op mijn bagage voor het geval dat ik slaap zal vallen en iemand mijn tas met waardevolle spullen mee zal nemen.

Een chef uit duizenden

Na 2 afleveringen van mijn serie gekeken te hebben ben ik een poging gaan doen om te gaan slapen, omdat ik toch best gesloopt was van de reis en het al laat was. Ik was in slaap gedommeld, tot dat ik opeens wakker werd van het geluid van veel mensen en ik dacht dat het alweer ochtend was en de eerste mensen op het vliegveld weer waren. Ik keek op en op dat moment zag ik mijn chef langs mij lopen met een collega van mij, blijkbaar hadden zij mij 5 minuten nadat ik gaan slapen ben mij bericht in welke terminal ik zat. Ze waren zo lief om 1,5 uur te rijden vanaf de camping naar het vliegveld van Nice. Ik werd een beetje gek wakker omdat ik dacht dat het ’s ochtends was en wat zij hier deden. Omdat ik net wakker was, was ik vergeten dat fransen elkaar direct 2 kussen geven bij de eerste ontmoeting wanneer ze elkaar voorstellen, dus ik stak als een echte Nederlander mijn hand uit om mezelf voor te stellen, dit ging natuurlijk compleet verkeerd. Maar goed, ze hadden mij gevonden en dit betekende dat ik niet mijn nacht hoefde door te brengen op het vliegveld. Ze waren erg attent en wouden me direct helpen met al mijn bagage (baal er nog steeds van dat ik hier geen foto van heb, ik zal die wel maken op de terugweg wanneer ik nog meer bagage bij me zal hebben).

Al zittend in de auto naar de camping begonnen ze natuurlijk een heel verhaal in het frans en hoopte dat ik vloeiend frans terug zal praten, helaas is mijn frans nog niet op dat niveau. Met wat handen en voetenwerk kwamen we een eind in het frans met af en toe wat enkele Engelse woorden tussendoor om zo een uur gespreksstof te creëren. Zonder dat ik het door had vloog dat uur snel voorbij en kwam ik erachter dat ik voornamelijk in de miniclub/kidsclub zal werken met 3 andere fransen en mijn Nederlandse collega. Daarnaast zal ik mijn mobile home delen met een Franse en een Engelse collega zodat mijn frans snel zal verbeteren. Aankomend op de camping lieten ze me snel mijn mobile home zien en mijn slaapkamer voor komende 2 maanden. Bij aankomst bleek geen van mijn huisgenoten aanwezig te zijn.