Een tijd van komen en een tijd van gaan!

26 juni, de dag dat ik aankwam op de camping, voelt nog als de dag van gisteren. De spanning en het enthousiasme van te voren, maar ook een beetje de onzekerheid. Inmiddels zit ik hier al acht weken en voelt het een beetje als thuis. Toch zal ik over één weekje alweer naar Nederland gaan.

Ook voor de campinggasten is er een tijd van komen en van gaan. Hierdoor staan er telkens hele verschillende mensen op de camping. Ik heb daardoor afgelopen weken gemerkt dat de animatie afhankelijk is van het soort mensen dat er zijn. Aan het begin van de zomer waren er bijvoorbeeld twee gezinnen met jonge kinderen die heel spontaan en tevreden waren. De animatie verloopt dan heel makkelijk, want de kinderen zijn altijd blij en laten dat ook merken. Dit waren ook twee weken waarin er nog niet heel veel kinderen waren. Hierdoor kon ik een goede band opbouwen met de kinderen en de ouders. Als ik tot nu toe terugkijk op de zomer waren dat mijn leukste weken. Ik heb namelijk ook weken gehad waarbij er heel veel kindjes waren en de één is dan meer verlegen dan de ander. Het is dan een uitdaging om alle kindjes evenveel aandacht te geven en ervoor te zorgen dat iedereen het naar zijn zin heeft. Gelukkig hebben alle kinderen tot nu toe de miniclub verlaten met een lach op hun gezicht, dus dan hoop ik maar dat ik het goed heb gedaan!

Sociale contacten
Daarnaast merkte ik iedere week weer verschil in de sociale contacten naast het werk. Wat opvalt is dat er aan het begin van de zomer vooral Nederlanders op de camping stonden. Aangezien ik de enige Nederlander ben die op deze camping werkt, was ik daardoor een belangrijk aanspreekpunt en dat leidde weer tot gezellige borreltjes. Ook waren er toen wat Nederlandse jongeren waarmee ik optrok en ’s avonds vaak gezellig mee aan het meer zat.

Franse en Engelse campinggasten
Echter, nu de scholen in Nederland bijna weer beginnen, maken de Nederlanders plaats voor Engelsen en Fransen. Hoe goed ik het ook probeer, verloopt het contact met hun toch iets moeizamer. Dat bleek ook toen ik even het internet ging afstruinen op zoek naar recensies. Na lang zoeken vond ik een Franse recensie van dit jaar, ik citeer: “We hebben geen gebruik gemaakt van de miniclub, want we waren met jongeren op vakantie, maar toch bedankt Lois en Brice (mijn Franse collega’s)”. Au, ze zijn mij vergeten! Ik vond het niet zo leuk om dit te lezen, aangezien ik praktisch de hele miniclub alleen doe en zij er alleen voor spek en bonen bijzitten. Toch kan ik het dan ook wel relativeren door te denken: “Ik doe het voor de kinderen en als ik die blije koppies elke dag zie doet één zo’n recensie er niet toe”. Gelukkig hebben de Fransen ook een voordeel, want mijn Frans gaat met sprongen vooruit!

Laatste week
Ik heb nu nog één week om mijn Frans te verbeteren, te genieten van de zon en de kinderen, te knutselen, te sporten en zo gek te doen als ik wil. Daarna komt voor mij de tijd van gaan alweer. Het gewone leven zal dan weer gaan beginnen met school en stage, maar gelukkig ook met mijn eigen familie, vrienden en normaal eten! Stiekem mis ik thuis dus wel al een beetje, maar de laatste week gaan we gewoon nog even knallen!

Mijn volgende blog zal dus waarschijnlijk alweer uit Nederland zijn, maar voor nu nog bisous uit Frankrijk! x