Even een mini-update

Hè hè, daar ben ik dan weer.

Ik zal jullie zeggen dat ik al een paar keer begonnen ben met het schrijven van een blog, maar het kwam er elke keer  niet van om daar mee verder te gaan. Omdat ik uiteraard een mega super druk leven leid sinds een week geleden. Daarom dus nu deze uitermate uitgebreide update vanuit Hautesrives. Even kort het eerste punt: het regent. Het tweede punt: het onweert. Nee goed, nu lijkt het allemaal weer dramatisch en verschrikkelijk. Maar dat is het dus juist niet.

Gister en eergisteren en die dagen ervoor (volgens mij is het dan eer-eergisteren en eer-eer-eergisteren, maar dat even terzijde) was het prachtig weer. De kinderen zijn onwijs lief en ik voel me al aardig thuis. Ik heb mezelf er al een paar keer op betrapt dat ik onze tent ‘ons huis’ noem. Mijn collega’s zijn ondertussen al een soort van vriendinnen geworden en de eigenaren vinden me volgens mij ook wel aardig. Niet dat ze dat zeggen natuurlijk, maar ik heb  nog geen slecht nieuws ontvangen dus ik ga er vanuit dat ze me niet willen ontslaan. Of iets in die richting.

Het knutselen, dansen, lachen, bonjour zeggen gaat ook goed. Wel heb ik al even een dip momentje gehad toen ik erachter kwam dat het Frans praten heel veel energie kost. Ik zal je even kort mijn denksysteem laten zien: eerst vertaal ik alles vanuit het Nederlands, dan ga ik bedenken of ik de goede werkwoordsvormen bij de persoonlijke voornaamwoorden gebruik, daarna kijk ik in mijn hoofd of de zin goed klinkt. Als dit niet zo is bedenk ik nog even of er misschien nog een nevenschikkend voegwoord bij moet. Ook is het lijdend voorwerp en het meewerkend voorwerp altijd even lastig. Meestal komt het lijdend voorwerp voor het infinitief maar pas op hoor mensen, want hier kunnen ook weer uitzonderingen bij komen kijken. Goed, je snapt dus wel dat als ik met iemand Frans praat, het bij mij een aantal minuten duurt voordat ik een goede zin heb ontworpen. Dat is niet echt heel handig. Ik heb zo het idee dat ik de grammatica een beetje los moet laten.

Ook wil ik het nog even hebben over mijn heenreis. De reis hier naartoe is serieus aan me voorbij gegaan. Dat is ook niet zo heel gek omdat ik de reis graag ook weer snel wil vergeten. Ik zeg één woord en daarmee hoop ik dat jullie mij begrijpen: Eurolines. Ik heb in mijn turbulente leven nog nooit zoiets meegemaakt. Maar hé, ik kan het op mijn ‘minder leuke ervaringen-lijst zetten’. Misschien hebben ze voor de terugreis wel ineens hele andere bussen, of zit er niemand anders in die bus. Oké nee, laat maar. Dat is niet zo.

Als laatst wil ik zeggen dat ik het hier naar mijn zin heb, mijn eerste weekje zit erop en het voelt goed. Ik ging gister zelfs alleen op een terrasje een café au lait drinken, hoe Frans is dat? Ik zeg À bientôt en tot zinas lieve lezertjes.