Flashback

Wat egoïstisch ben ik geweest. In mijn laatste twee blogs heb ik het woord animatie geen twee keer genoemd en uitsluitend geschreven over wat ik daarnáást meemaakte. Lullig! Of niet? Ik heb natuurlijk wel een beeld gegeven van alles wat er kan gebeuren, de personen die op je pad kunnen komen én dat een zomer niet persé uit alleen maar werken, werken en werken hoeft te bestaan. Maar toch, nu mijn laatste week is ingegaan, deel ik graag de meest grappige, ontroerende en mooie anekdotes met jullie. Want animatiewerk is uiteindelijk toch gewoon één groot feest!

TU DIS QUOI??

Ik wil even beginnen met de taalbarrière.  Er komen Franse en Nederlandse kindjes op de animatie af en die worden gewoon gezellig gemixt. Tijdens een potje waterpolo gebeurde er daardoor iets grappigs: ik riep tegen een Frans jongetje: ‘ici, ici! (hier, hier!)’ zodat hij de bal naar mij zou gooien. De Nederlandse kinderen dachten dat het zijn naam was. Iets later in het spel maakte hij een mooie actie en riep er iemand: ‘goed gedaan iecie!

Ook maakte ik zelf zo’n fout: ik zou een middagje gaan paintballen met de 12- plussers en had het plan om een paar dagen van te voren een poster daarvoor ophangen. ‘100 balletjes voor 15 euro’ zou erop moeten staan. Ik typte ‘balletjes’ in op google translate en deze fijne zoekmachine vertaalde het naar een woord dat zoiets betekende als ‘mannenballen’…. enfin…het paintballen was in ieder geval een succes 🙂

Over het gebruik van ‘vous’ en ‘tu’…. ik probeer dan wel krampachtig oudere mensen met ‘vous’ aan te spreken, maar als er dan vervolgens tijdens mijn muziekquiz een 72- jarige vrouw gaat twerken volstaat een ‘tu fais bien’ ook wel. Toch? (De quiz aperitief is trouwens een enorme aanrader voor elke camping; verzin leuke vragen, gooi er wat muziek doorheen en laat acteurs, zangers en schrijvers zien waarvan de mensen de naam moeten raden. Families komen met elkaar in contact, er wordt gelachen én de baas verkoopt een hoop leuke drankjes.)

LES ENFANTS

Wat zijn kinderen toch geweldig om mee te werken. Ja, ze hebben een korte spanningsboog, ja ze vragen 100x hetzelfde, ja ze zijn druk, ja ze vragen aandacht, maar wat zijn ze léúk. Hoe ze op kunnen gaan in een spel, of het nu een compleet uitgedacht spel als Expeditie Robinson is (zie foto) of een simpele stoelendans, áls ze meedoen zijn ze kei gemotiveerd. En over het algemeen al snel ontzettend blij met een beker, een zakje marshmallows of alleen maar een groot compliment. Ik krijg er een intens gelukkige glimlach voor terug en ook nog eens een knuffel. Daar stond ik ook van te kijken: kinderen hechten zich enorm snel en lopen als een fangroep om me heen. Als ze na twee weken de camping verlaten is het dan ook ondenkbaar dat ik er niet sta om ze uit te zwaaien. De oudere kinderen zijn minder aanhankelijk maar staan vaak te springen om me te helpen en dat is ontzettend fijn. Scheidsrechter zijn bij het voetbaltoernooi, ballen terug het veld inschoppen bij flessenvoetbal of de muziek regelen bij de minidisco; ze vinden alles leuk! (Al stond het spook- spelen bij de speurtocht wel op één natuurlijk!)

Kampuur; echte Robinson’s

De spoken!

LES PARENTS

Ook de ouders hebben me regelmatig geholpen deze zomer. De Vossenjacht was zonder twijfel een van de hoogtepunten.  Acht ouders zouden zich verkleden als een persoon en de kinderen moesten hen zoeken om een paraaf te ontvangen. Wat deze ouders uit de kast hebben gehaald voor dit spel! Ik had een boze badjuf en deze werd gespeeld door een man. Vos nummer twee was ‘de gewonde’, gespeeld door de camping- opa die we helemaal in verband hadden gewikkeld. Dagen erna kreeg hij nog steeds vragen van de kinderen: ‘gaat het weer beter met u?’ Ook was er een vader met een complete vissersoutfit die aan zijn hengel de ‘stop’ van de rivier had. ‘Ohh, daardoor zat er dus geen water meer in de rivier!!!’

De boze badjuf

De ‘gewonde’

Ik ben sowieso op veel fronten met de gezinnen hier om gegaan, niet alleen tijdens de animatie. Af en toe was er ook tijd voor een ritje naar de supermarkt, winkelen in een stad, een etentje of een koffietje hier en daar. Zo leerde ik de mensen beter kennen, waarom zie hier naartoe waren gekomen, wat hun achtergrond is, wat ze in het dagelijks leven doen. Zulke tijdelijke contacten zijn, ook al is het maar voor twee weken, erg waardevol geweest voor mij.

ANIMATIE

Nu ik aan mijn 7e en laatste week als animatrice begin besef ik pas hoe snel alles voorbij is gegaan. Alles is één grote flashback. Het hardlopen, de minidisco, de wekelijkste voetbal- en jeux des boules toernooien, de speurtocht, vossenjacht, het circus (hilarisch, probeer maar eens een piramide te maken met 20 kinderen), de aquagym, het werken achter de bar. Ik had het niet altijd even leuk, soms had ik ook gewoon behoefte aan vertrouwde mensen om me heen en een avond niks doen. Maar het is zo fijn om te zien hoe mijn animatie door de weken heen groeide. De eerste week waren er twee mensen aanwezig tijdens mijn aquagymles, de laatste twee weken zat ik met een bad vol spetterende en dansende mensen. Gold ook voor de minidisco; vorige week waren er zelfs een paar 14- jarigen die heerlijk meedansten!

Voetbalteam 1

Ik heb geleerd minder krampachtig te zijn zonder daarmee minder hard te werken. Ik loop met meer zelfvertrouwen rond, spreek iedereen aan en spreek drie, als het moet vier talen. Ik kan goed alleen zijn, maar voel me ook prima met veel mensen om me heen. Door die ontspannen en open houding voelen mensen zich welkom en laten ze zich niet alleen vermaken, maar gaan ze zich ook actief inzetten. Voor de camping, hun kinderen en voor jou. Wat hen dan uiteindelijk ook weer voldoening geeft. Je zorgt voor een groepsgevoel door iedereen actief te mee te laten doen en iedereen een bijpassende rol te geven. Je forceert niets, maar stuurt op een leuke manier waardoor de dingen gebeuren zoals ze moeten gaan op een camping. Dát is animatiewerk.