Franchement, ton fils était horrible aujourd’hui

Dat is wat ik gister tegen een moeder bij de afwas zei. ”Il est aggresif” legde ik verder uit. ”Non, non, non!” antwoordde ze, ”Il est dynamique.” Jaja, een dynamisch kind. Misschien is het een taalverschilletje tussen Frans en Nederlands, maar een ADHD kind dat schopt, slaat, gilt als een speenvarken en continu naar iedereens hoofd jeu de boules ballen gooit alsof we trefbal spelen in de knutselclub, is wat mij betreft gewoon agressief.

En die agressie, fysiek en verbaal uitgedrukt, wordt alleen maar erger met twee andere jongetjes. Een roodharige tweeling, super schattig maar met een concentratieboog van 0,0. Die drie bij elkaar op dinsdag 14 juli 2015, Frankrijks nationale feestdag was een kleine ramp. De eerste tien minuten heb ik ze kunnen laten knutselen. Maar daarna brandde de hel los. Ze renden en ze gilden ”Attrapez-moi si tu peux!” (Pak me dan als je kan!). Ze gooiden ballen naar me, ze knipte werkjes van kinderen kapot en schreeuwden de hele camping bij elkaar. En de hele camping kwam dan ook kijken. En helpen gelukkig, maar zelfs toen waren ze nog niet gekalmeerd. Godzijdank kwam daar toen net de baas aangefietst en hij heeft even met Monsieur Miniclub Verpester gesproken. De volgende keer dat hij zo doet mag hij niet meer terugkomen naar de miniclub. Yes. Fjoe.

En toch is hij er nog elke ochtend. Hij gaat elke keer net niet ver genoeg om hem er echt uit te schoppen en hij is soms ook wel schattig. Zijn grote lieve ogen doen mij denken aan de Gelaarsde Kat uit Shrek, die na het opzetten van z’n snoezepoeze gezichtje flink uithaalt met een zwaard. Ik hoop dat hij wat rustiger wordt, maar ik ben bang van niet. We hebben uit voorzorg de hele miniclub opgeruimd en alle scherpe en zware voorwerpen op de bovenste plank gezet. Ik hoopte eigenlijk dat hij vandaag zou weggaan, maar ik hoorde hem gister nog zeggen: ”Encore une semaine!” Dat wordt nog leuk volgende week.