Frankrijk, een wereld vol wonderen

Omdat ik nu eenmaal in Leiden studeer en in Rotterdam woon ben ik wat betreft treinreizen behoorlijk door de wol geverfd. Vertragingen, treinmachinisten die niet komen opdagen, de trein de verkeerde kant op, ik heb zo’n beetje het hele bingolijstje wel gehad. Maar op de dag dat ik problemen met de trein het minst kon gebruiken was het wel zover…De eerste reis van Rotterdam naar Parijs begon goed, op tijd, in de eerste klas (yehees) met een jus d’orange en een croissant au chocolat. Rustig an tuften we het Nederlandse landschap uit op naar Paris.

Maar helaas, op Brussel-Zuid besloot de machinist met de deuren van de trein te gaan spelen en stonden we zeker 20 minuten stil. Totale paniek, want ik had een overstap in Parijs, en in mijn gedachten had ik de volgende trein al gemist en moest ik liftend en rennend met mijn koffer van Parijs naar Souillac. De vertraging heb ik ingehaald door op Paris Nord als een malle met mijn veels te grote koffer en rugzak te sprinten over het perron. Onderwijl heb ik een stuk of 10 Fransen ongetwijfeld in het gezicht gemept met mijn rugzak ben ik zelfs à la een gemiddelde Amerikaanse actiefilm over het hekje van de metro gesprongen, maar uiteindelijk was ik op Paris Austerliz..40 minuten te vroeg. Maar ik was eindelijk op weg: op naar Souillac!

Daar werd ik al opgewacht door mijn extreem vriendelijke en drukke campingbaas, die blijkbaar al een aantal wildvreemde mensen had aangesproken met mijn naam (ik was overigens in de veronderstelling dat Eline wel Frans klonk, maar dat is dus niet waar. Celine daarentegen gaat weer prima). Op weg naar de camping werd ik bijgepraat over het wel en wee van de camping en stopten we zelfs halverwege even om van het uitzicht te genieten. Eenmaal aangekomen was ik reuze moe en ben ik direct in mijn mobilhome paleisje in slaap gevallen.

Het is voor mij de eerste keer dat ik langere tijd naar het buitenland ga, en ook al is het maar 8 uur weg van huis, het is toch even wennen in een nieuwe cultuur, met nieuwe mensen, en vooral: een gloednieuw baantje. De eerste dagen waren daarom niet altijd even makkelijk en gingen met ups en downs. Gelukkig heb ik extreem lieve campingbazen die er alles aan doen om het naar mijn zin te maken, en zo ging ik voor het eerst op toer met een electrische fiets. Ik vrees dat ik nooit meer iets anders wil..wat een uitvinding! Ook had ik de kans om woensdagmiddag mee te gaan kanoën. Hier in de Dordogne is het echt zo ontzettend mooi, het lijkt wel een sprookje. Op het moment dat ik met mijn kayak langs Cénac voer leek het landschap zo op de wachtrij van Vliegende Hollander in de Efteling dat ik half verwachtte “pas op: de deuren openen in uw richting!” te horen.

Maar ook hier op de camping gebeurt er genoeg. Omdat het kwik hier de afgelopen dagen tot 36 graden steeg en windstil was was er weinig behoefte aan sporten met al te veel beweging. Maar wel hebben we al gedanst in het zwembad, is de eerste lampionnentocht geweest, en heb ik nog nooit zulke bloedfanatieke mensen als de Fransen meegemaakt met karaoke. Waar je in Nederland elkaar eerst dronken moet voeren alvorens een optreden weg te geven, zingt hier iedereen minstens 3 keer en het liefst van alles door elkaar. Ook heb ik mijn eerste écht fanatieke pétanque toernooi meegemaakt en ook dat wordt hier ontzettend serieus genomen. De wedstrijden duren in totaal gemiddeld een uur of 4, en op het eind mocht ik nog invallen omdat een van de spelers was weggelopen (??) en er iemand zonder maatje zat. Dat zorgde voor een hoop hilariteit onder de (veelal) mannen, voor wie het overduidelijk was dat het de eerste keer was dat ik speelde.

Ik heb het geluk op een camping terecht te zijn gekomen waar iedereen elkaar helpt en de avonden hier zijn (naar wat ik heb gezien) legendarisch. De zelfgemaakte soep met veel rode wijn van de campingbaas, de veels te veel alcoholhoudende cider (ik ben even de naam kwijt), live muziek door een van de koks, en de gezelligheid met het personeel, de vaste gasten en de nieuwe gezichten, maken dat ik me met de dag steeds meer op mijn plaats voel. Ik heb zin om van de komende 6 weken een sprookje te maken in het mooie Frankrijk; een wereld vol wonderen.

Liefs,

Eline