Franse engeltjes en Nederlandse duiveltjes…?

Er bestaan heel wat negatieve vooroordelen over Fransen en hun kinderen, maar als je door de zogenaamde “arrogantie” en het “niet willen spreken van andere talen dan Frans” heen prikt, ontdek je dat er ook een hoop hartelijke en behulpzame varianten bestaan en hun kinderen de engeltjes van de camping zijn!

‘Est-ce que je peux t’aider?’

Een standaardvraag na de miniclub of een sport- of spelactiviteit. Er waren meer spullen die opgeruimd moesten worden dan ik in mijn eentje kon dragen, maar gelukkig stonden de Franse kindjes klaar om me te helpen, terwijl het stereotype Nederlands kind gillend wegrende om als eerste terug bij de caravan te zijn… Uiteraard waren er ook Franse kinderen die maakten dat ze wegkwamen en Nederlandse kinderen die samen een bak knutselspullen terug naar mijn voortent – de knutselspullenopslagplek – wilden dragen, maar het algemene beeld was andersom.

‘Wil jij bij ons? You want bye ons?’

Daarentegen waren de Nederlandse kinderen tijdens activiteiten een stuk socialer. Als er een nieuw kindje aan kwam, werd er meteen een vergelijkbare vraag met de bovenstaande gesteld. Hun Franse vriend(innet)je begreep er natuurlijk niets van, maar na mijn vertaling en een voorzichtige ‘D’accord…’ hoorde hij/zij erbij. Nederlandse kinderen werden niet zo gemakkelijk opgenomen in Franse groepjes – wederom uitzonderingen daargelaten.

Mijn favoriete nationaliteit?

Daar kan ik kort over zijn: die heb ik niet! De wisselwerking tussen kinderen die elkaars taal niet of nauwelijks spreken, vond ik lachwekkend. In sommige vriendschappen was ik de tolk en voor de grap vertaalde ik soms de zinnen die ze zeiden verkeerd, waardoor de Franse kinderen dachten dat het Nederlandse jongetje verliefd was op het Franse meisje – en andersom! – en ze giechelend tegenover elkaar zaten. Helaas zijn er door deze tactiek geen campingliefdes ontstaan… 😉

X