Franse herinneringen

Als klein kind ging ik ieder jaar met mijn ouders naar de camping in Frankrijk. Ik denk zelfs dat ik mede door deze zomers mezelf heb ontwikkeld. Ik bedoel, je maakt nieuwe vrienden, leert jezelf de hele dag vermaken en je krijgt een stukje andere cultuur mee. De zomers waren geweldig.

Het enige wat ik vreselijk vond was het afscheid. Internet was nog een vaag verschijnsel en onder het mom van ‘we bellen en schrijven’ nam je mistroostig afscheid.

Dit principe zie ik op de camping als ik aan het werk ben ook terug. Omdat de kinderen dag in dag uit samen spelen trekken ook de ouders noodgedwongen naar elkaar toe. Samen barbecuen en kijken naar hun kroost die een potje voetbal spelen. Dat idee.
Maar de kinderen van tegenwoordig hebben natuurlijk een mobieltje. Ja, ook als zesjarige. Wat ik daarvan vind laat ik even terzijde (o mijn god, waar gaat de wereld heen, ouders?), maar feit is dat ze het niet meer hoeven te doen met postpapier. Want dat had ik. Met heel veel plakplaatjes. Na de zomer ontving ik nog een tijdje brieven en kaartjes, maar daarna ging mijn leven verder.

Na een lange tijd werken met dezelfde mensen bouw je een speciale band op. Immers zijn je collega’s degene die je meestal op sleeptouw nemen en de omgeving als geen ander kennen. Wanneer ik dus weer terug in Nederland was miste ik dat. Contact houden is één ding, maar hetzelfde gevoel behouden als je daar op de camping had is een tweede. Toch koos ik er niet voor het jaar erop weer terug te gaan. Het kan natuurlijk opnieuw fantastisch zijn, maar je moet in je achterhoofd houden dat er waarschijnlijk nieuwe mensen werken. Die gezellige gasten van afgelopen zomer zijn ingeruild voor hordes klagende toeristen (je begrijpt wat ik bedoel) en als klap op de vuurpijl regent het twee maanden lang.

Herinneringen zijn er om gekoesterd te worden. En dus droom ik af en toe weg hoe ik aan een groot meer lag te zonnen. Hoe de plaatselijke barman mij altijd grapjes vertelde waar ik erg om moest lachen (al had ik geen idee wat hij bedoelde). Ben ik mijn eerste zomer pats boem met iemand vanuit Zuid-Frankrijk terug naar huis gereden, mijn plaats in het vliegtuig leeggelaten. Heb ik mooie feesten bezocht en kan ik nog steeds genieten van de kinderen die me tekeningen kwamen brengen en stonden te popelen voor de minidisco.
Al met al heb ik nooit spijt gehad van deze ervaringen. Ik ben benieuwd of ik deze zomer spijt heb van het feit dat ik nu zelf een vakantie heb geboekt naar Frankrijk. Misschien moet ik toch wat vertrouwde liedjes downloaden. Kan ik altijd nog aan het strand een minidisco organiseren.