Genieten van de laatste loodjes

Oja, Nederland. Oeps, m’n blog. Uhm.. had ik mezelf niet beloofd iedere week een update te geven? Bij deze, met de (een tikkeltje overdreven) Franse slag, even snel blog numéro trois.

Het is hier fijn! Ik kan, en vooral ik wíl, het niet geloven dat morgen mijn laatste week hier al ingaat. Morgen over een week staat het vliegtuig alweer klaar die mij naar Nederland gaat brengen. Als klein kind ga je op de grond stampen en schreeuwen als je iets niet wilt. Die neiging heb ik nu ook, ik wil hier echt echt écht niet weg!

De afgelopen weken zijn voorbij gevlogen. Waar ik vorig jaar de laatste weken aan het aftellen was om naar huis te gaan, heb ik er deze zomer nog geen één keer aan gedacht. De animatie loopt als een trein. Het zijn lange dagen, maar er zijn zó veel kids, kleine fans, ze maken ons werk meer dan de moeite waard. Met meer dan zestig kids het dierengeluidenspel spelen. Een zwembad vól met kleine enthousiastelingen om te dansen, springen en zingen. En samen staan ze sterk genoeg om ons tijdens, of als we geluk hebben ná de aqua gym het water in te sleuren. En na een paar uurtjes knutselen in de Lenny Club, keert de kudde troepmakers weer trots terug naar hun nog trotsere ouders. De kunstwerken worden steeds mooier en ik heb ondertussen geen idee meer of al die lieve, vrolijke tekeningen nog wel boven mijn bed passen.

Hebben de mini’s helemaal zelluf gemaakt!

Het wordt nu wel wat rustiger op de camping. De Lenny Club wat leger, de optocht van Lenny-fans (de groep kinderen die achter het golfkarretje aanrent waarin Lenny vrolijk zit te zwaaien) wordt wat kleiner en ook de rij voor Lenny die handtekeningen uitdeelt wordt korter en onze dagen worden zo wat rustiger.

Verjaardagsverrassing voor de baas!

Tijd om aan het zwembad te liggen, een poging te doen een kleurtje te krijgen, tijd om een filmpje te kijken, tijd om normaal eten te koken. En vooral tijd om optimaal te genieten van het heerlijke leventje hier. Het is, gelukkig, meer dan alleen animatiewerk hier. De mensen, de omgeving, de taal, de sfeer. Feels like home…

Fietstochtje with a view!

En ook hier is Julia de kleinste en de jongste, lees: het slachtoffer van flauwe grappen en plagerijen. Voorbeeld: ik word hier door iedereen flink in de maling genomen als het de Franse taal betreft. Ze vinden hier namelijk gek genoeg dat ik goedgelovig ben. Alle Franse collega’s, inclusief campingbaas bedoel ik dan he, spreken gezamenlijk een woord af dat ze mij verkeerd gaan aanleren, vind je dat nou niet grappig? (‘’De t tussen een s en i in, spreek je uit als een k. Dus mug spreek je uit als moeskiek.’’) En niet dat ik het dan echt geloof ofzo, maar als echt iederéén het zegt, dan moet het toch misschien wel een uitzondering zijn van alles wat ik erover op Google kan vinden?

De spontane uitnodigingen door onze baas voor een late night diner in het restaurant: de toetjes opeten die nog over zijn, de nog spontanere knuffels van onze favoriete mini’s, de borrels met de collega’s die tot veel te laat doorgaan, kaarten bij het licht van stinkende citroenkaarsjes, ik zou het nog wel even uithouden hier! Gelukkig zijn de plannen al gemaakt om terug te komen en een roommate-reünie te houden in Nederland.

En nu is het rennen geblazen naar ons geweldig grote kampvuur, à plus!

Détente