Gevecht met slangen en in je ondergoed op het podium

Van mijn allerleukste, en enige, stagiaire Debby kreeg ik de opdracht om over ‘mijn animatieavontuur’ te schrijven. Nu heb ik alleen niet zo’n zin om een kort verhaal te schrijven en daarin alles te proppen over mijn ervaringen als animatrice. Daarom denk ik op dit moment na over een bijzonder moment waarover ik kan bloggen. 

Na tien minuten denkwerk …

Ik heb nog steeds geen bepaald moment, maar er komen wel steeds meer herinneringen naar boven. Zoals een van de laatste weken op de allereerste camping waar ik animatiewerk deed in 2017. Het was een redelijk grote camping en elke vrijdag werden er verschillende grote opblaastoestellen neergezet. Een toestel was een buikschuifbaan met een grote waterslang (#koud). Ik herinner me dat een van m’n mannelijke collega’s het maar wat leuk vond om hiermee te spelen tot ik zeik- en zeiknat was. En dat ik dan als vervolg hierop alle kids tegen hem opstookte zodat een soort hoopje ontstond van kinderen en ik alleen nog maar z’n schoenen kon zien. Die ik dan weer afpakte en hiermee weg rende. Inderdaad ik hoor je denken: animatiewerk verandert je in kleine kinderen. Maar wel leuke kinderen, want ik heb zelden zo gelachen. Side note: op dat moment sprak ik nauwelijks Frans en mijn collega nauwelijks Engels. Én toch waren we hele goede maatjes. Zo zie je maar dat taal helemaal geen rol hoeft te spelen.

Een show zonder broek?

Na een moment van gedachten verschijnt er nu een grote lach op m’n gezicht. Op deze camping deden we namelijk ook een show en laten we zeggen: we hebben 8 shows opgevoerd waarvan zeven erg goed waren en een nou ja: SLECHT. Laat ik het maar eerlijk toegeven. De show ging over reizen door de tijd en we kwamen aan in de Renaissance, maar een van m’n mannelijke collega’s (niet dezelfde als hierboven genoemd) kon zijn broek niet meer vinden. We probeerden tijd te rekken maar inmiddels werd ook het publiek ongedurig. Daarom besloot mijn collega maar zonder broek het podium te betreden … Hij speelde een koning en had nu een soort kort rood jurkje aan, blote voeten en een kroon op die half over zijn oren zakte. Ik moet je toegeven, niet het meest professioneel voor een grote show maar wel erg grappig.

Zo, ik heb nu misschien niet over ‘mijn animatieavontuur’ geschreven, maar ik heb je wel even binnen laten kijken in bepaalde herinneringen over mijn tijd als animatrice. Stuur me gerust een berichtje als je nog meer wil lachen! Wat je dan hopelijk hebt gedaan, ik in ieder geval wel.