Van grasveld tot podium

Als ik denk aan onze vakanties van vroeger, dan moet ik denken aan schatkistijsjes, circusje spelen en net iets te lange wandelingen. M’n ouders namen mijn zus en mij elk jaar drie weken mee naar Zeeland, België of Frankrijk. Niet te ver naar het zuiden, want m’n zus werd snel wagenziek (en ze zat naast mij in de auto, dus ja…). Naar de grootste en meest luxe campings gingen wij niet, wij wilden klimmen en klauteren in bomen, steentjes keilen en kanoën. 

Ik neem je mee naar mijn onbezonnen zomers, waar de keuze van pizza de moeilijkste beslissing van de dag was.

Tijdens een wandeling en ik stiekem uit ging rusten op een bankje.

Wandelen, wandelen en wandelen.

Zo sportief als ze waren, hielden mijn ouders erg van wandelen. Ik nu ook, maar zoals de meeste kinderen, had ik er toentertijd een enorme hekel aan. Om het wat interessanter te maken, zochten m’n zus en ik de mooiste twee takken in het bos uit, en maakte onze pap er super coole wandelstokken van. Bij elk plaatsje mochten we dan een “plaquettes pour une canne” uitkiezen, een soort etiket van het dorp of de streek. Na een aantal jaar was ik de trotse eigenaar van een vol beplakte wandelstok. Hiermee wilde ik wel door de heuvels trekken. Maar toen. Ik vergeet nooit de dag dat m’n vader mijn stok anderhalf uur wandelen terug ergens was verloren. HUILEN. Ik geloof dat m’n vader me naar huis heeft moeten dragen, want wandelen deed ik niet meer.

Ik geloof dat het hier weer vrede was.

Afwas = feest

Ondanks dit ongevalletje, waren m’n pa en ik beste maatjes. Van alles maakten we een feestje. Zo ook van de afwas. Samen zongen we de longen uit ons lijf (“Toen wij uit Rotterdam vertrokken…”) en vermaakten daarmee de andere campinggasten tijdens het poetsen van de plastic borden. Mijn zus vond dit maar stom en bleef zo ver mogelijk bij ons uit de buurt.

Cirque des soeurs

Iets waar m’n zus en ik elkaar wel elk jaar in vonden was het organiseren van ons eigen circus. Samen trommelden we alle kinderen op van de camping en bedachten we de tofste circusacts (met onszelf als hoofdact uiteraard). In de klimrekken oefenden we onze mooiste kunstjes. Zo tegen het avondeten maakten we een rondje over de camping om handgeschreven uitnodigingen uit te delen. We bleven net zolang bij alle ouders zeuren totdat ze ons hadden beloofd die avond om 20:00 uur te komen kijken (ze moesten wel snoep als toegang betalen trouwens). We wezen iedereen een zitplek op het grasveld aan en het spektakel kon beginnen. We voerden de ene na de andere act uit (ik ben er nog steeds van overtuigd dat het echt van hoog niveau was) en met een in elkaar geflanste hoge hoed praatte ik alles aan elkaar.

Als jonger zusje ben je helaas niet zomaar bevoorrecht om op de skelter te mogen rijden.

En zo begon mijn carrière als animatrice. Want waar ik ooit op een grasveldje begon, heb ik inmiddels op twee mooie, grote campings een wekelijkse show mogen opvoeren. Ik heb er zelfs m’n radslag van toen in kunnen verwerken. Tegenwoordig is het gras ingeruild voor een luxe podium en is het circus een waar spektakel geworden.

Deze eettafel. Waarom had iedereen deze eettafel?! Zo’n ónding.