Het gevaar van de Sleur

De titel klinkt als een spannend kinderboek, maar dat is het toch echt niet. Het is wat ik de afgelopen twee weken gemerkt heb. Het einde zit eraan te komen (nog 2 weken!) en bij mij geldt het spreekwoord: “het paard ruikt de stal.”

Ziek

Zaterdag voelde ik het al aankomen: zere keel en verstopte neus. Ik probeerde met alle wilskracht in me het terug te dringen, maar het was niet meer tegen te houden. Dinsdag op woensdag had ik super slecht geslapen (zie: verstopte neus) en daardoor voelde ik me woensdag echt super slecht. Toch kon ik dit niet laten merken en ging ik gewoon door. Gelukkig werd ik ’s avonds opgevrolijkt door Vera en Mitchel. Ze bleken aangekomen te zijn terwijl ik lag te slapen. Ze deden mee aan de muzikale quiz en hebben daarna nog wat met me gedronken. Ik vertelde dat ik me niet lekker voelde en vond het fijn dat ik even op begrip kon rekenen. Ook kreeg ik te horen dat één van mijn bazen vindt dat ik altijd straal, of ik nu moe ben of niet. Toch leuk om te horen. 🙂

Op zich is het geen verrassing dat ik ziek ben. Ik heb het al sinds de middelbare school. De tentamenweken werkte ik mezelf altijd helemaal kapot en daarna was ik een week ziek. Het is de manier van mijn lichaam om aan te geven dat het genoeg is. Helaas gebeurt het nu net te vroeg.

Tinderdate

Ja, mensen, jullie lezen het goed: ik heb een tinderdate gehad. We kregen van T4A als tip om te tinderen om mensen in de omgeving te leren kennen. Na aanmoediging van collega’s (en een beetje alcohol, laten we eerlijk zijn ;)) besloot ik het dan toch te proberen. Afgelopen zaterdag was het dan zo ver: de Date. We zouden samen een wandeling gaan maken en hij beloofde adembenemend uitzicht op het meer van Annecy. Hij had zeker geen ongelijk. Het was absoluut prachtig. De wandeling was ook heel mooi en het gezelschap was zeker niet verkeerd. Het was een gezellige dag, maar voor mij bleef het bij één keer.

Sleur

Vorige week merkte ik het al aan mezelf: geen zin in de dag en soms echt met flinke tegenzin naar een activiteit. Ik ging bij mezelf even goed te rade en kwam erachter dat ik in een sleur kwam. Het nieuwe van het werk was er af na vijf en halve week en het einde kwam steeds dichterbij. Ook wist ik dat mijn broer, Lukas, binnenkort zou komen wat het wachten niet makkelijker maakte.
Ik ben nu mijn programma in de miniclub aan het herhalen qua thema en de middagactiviteiten zijn altijd hetzelfde. Natuurlijk zou ik hier iets aan kunnen doen, maar het fijne is dat ik nu wel weet waar ik aan toe ben en kan ik eventueel dingen verbeteren. Het nadeel is dus wel dat het nieuwe er vanaf is. De kids blijven natuurlijk super leuk gelukkig.

Een klein traantje gelaten

Ik keek er al dagen naar uit: Lukas zou komen! Hij zou 5 dagen blijven en daarna moet ik nog maar anderhalve week voordat ik hem weer thuis kan zien. Vrijdagochtend wist ik dat hij tussen 10 en 12 uur op de camping aan zou kunnen komen. Ik was druk bezig met de miniclub (armbandjes maken) toen ik ineens twee handen op mijn schouders voelde. Ik draaide me om en… daar stond ie hoor: mijn lieve broer. Ik vloog hem gelijk om te nek en ik zal toegeven dat er zeker wat traantjes zijn gevallen aan mijn kant. Ik was zo blij eindelijk weer een bekend gezicht te zien. Ik heb mijn miniclub afgemaakt, maar wist daarna niet hoe snel ik naar hem in mijn appartement kon gaan.

Ik ben echt knetterbruin vergeleken met hem! 😉

We hebben een paar super leuke dagen in het vooruitzicht waar ik zeker in mijn volgende blog over ga schrijven.

Tot de volgende keer!