Het verhaal van Rodin

De heenreis… daar ga ik dan ... 3 maanden naar het buitenland. Mijn familie en vriendin uitgezwaaid. Voor het eerst helemaal alleen naar het buitenland. Naar een land waar ik de taal nog niet eens kan spreken. Spannend zeg, maar ook heel erg gaaf. Voor het eerst in de trein met twee zware koffers die nog net te tillen zijn. Geen plek meer in de bagageruimte … wat nu? Dan maar gewoon in het gangpad zetten zoals al die anderen dat doen. Daar zit ik dan: eindelijk. Op weg naar nieuwe avonturen, nieuwe ervaringen en nieuwe ontmoetingen. De Thalys rijdt weg en ik krijg de welbekende onderbuikkriebels. Dat hebben jullie toch ook? Als jullie iets gaan doen wat spannend is. Ik zal heus niet de enige zijn. Over drie uur zal ik aankomen in Parijs. Parijs de stad van de liefde, maar ook van drukte, plasgeur en op elke hoek een dakloze die je om wat zakcentjes vraagt.

Parijs, de stad van de “liefde”...

Eenmaal aangekomen in Parijs keek ik mijn ogen uit. Wat druk, wat een hoop mensen, wat een indrukwekkende stad en toen kwam het. Waar moet ik naartoe? Waar zijn de metro’s, waar kan ik zien waar en wanneer mijn volgende trein gaat? Mijn onderbuikkriebels werden omgezet tot een overlevingsinstinct. Ik keek om mij heen en zag een bord hangen met daarop de letter “M”. De “M” van Metro. Daar ging ik dan. Ondergronds, mee met de stroom van Fransen die onderweg waren naar hun werk, of misschien ook wel naar een camping om animatiewerk te gaan doen. Waarschijnlijk niet, want niemand is zo gek om dat te doen, toch? Eindelijk ... aangekomen op het perron waar mijn laatste trein vertrok. Het laatste traject tussen het begin van het einde of het einde van het begin. Het is maar hoe je het bekijkt. Het overlevingsinstinct was inmiddels weggevaagd, dus je raadt het al… de onderbuikkriebels kwamen weer terug. Allerlei scenario's spookten door mijn hoofd. Wat nou als er niemand Nederlands of Engels praat? Wat nou, als ik heimwee krijg? Kortom, ik had genoeg mogelijke situaties geschetst. Door al die gedachtes vloog de tijd voorbij en kwam ik aan op het station, waar ik opgehaald zou worden door de baas van de camping.

Aankomst in de middle of nowhere…

In de middle of nowhere stond ik dan. In mijn eentje. Er kwam een dikke Porsche aangereden en ik dacht bij mijzelf: “Zou dat de baas zijn? Dat zou wel echt heel tof zijn.” De bestuurder was een man en hij stapte uit. “C’est vous Rodin?” vroeg hij. En ik antwoordde met mijn beste Frans en een prachtig accent: “Oui!”. Het was dus inderdaad de baas van de camping die in die dikke Porsche reed. Indrukwekkend. “Zou ik ook met een Porsche wegrijden na dit seizoen?”, Vroeg ik mijzelf af. Dat zal wel niet, maar waarschijnlijk wel met veel ervaring, net zoveel als het aantal paardenkracht wat er in zo’n auto zit. Onderweg naar de camping hebben wij ontspannen en informeel gekletst. Vragen als: Hoe gaat het met je? Vind je het spannend? Heb je er zin in? Heb je broers/zussen? Woon je nog thuis? Etc.. Toen waren wij al vrij snel aangekomen op de camping. De camping waar het allemaal gaat gebeuren deze zomer. Het kind in mij kwam naar boven, omdat ik vroeger zelf heel veel gekampeerd heb. Ik ontmoette de vrouw van de baas, waarmee hij samen de camping runt. Leuke vrouw, heel erg lief en behulpzaam. Kortom, ik werd hartelijk ontvangen.

Op de camping …

Onderweg naar mijn accommodatie, waar ik zou verblijven deze zomer, zag ik al het podium en de miniclub. “Daar gaat het dus allemaal gebeuren”, dacht ik bij mijzelf. Een mooi huisje, dat was mijn accommodatie. Veel ruimte, maar er zat al wel iemand. Natuurlijk was het een Fransman die geen Engels sprak. Oei ... dat gaat lastig worden dacht ik. De communicatie ging erg lastig, maarja dat hoort erbij als je niet dezelfde taal spreekt. Toen kreeg ik van de manager van de camping te horen dat ik eerst in de bar zou beginnen, omdat er weinig tot geen gasten op de camping waren. Dus de animatie was nog niet nodig. Dat vond ik niet heel erg, want op die manier kon ik rustig op gang komen. “Slaap lekker, ik hou van jou”, zei ik tegen mijn vriendin toen ik de eerste nacht tegemoet ging. Nog steeds erg spannend en zenuwachtig voor wat er komen gaat. Maar het gaat allemaal wel goed komen. Deze gedachte hield ik vol. Want ja, een optimist, dat ben ik wel!

Eerste officiële werkdag …

Fluitende vogeltjes hoorde ik toen ik wakker werd met een zonnestraal in mijn gezicht. Dat was in ieder geval mijn eerste verwachting die uitkwam: dat de zon altijd schijnt in het zonovergoten Frankrijk. Ik maakte me klaar om te gaan shinen achter de bar. Ik zei: “Bonjour”, tegen de Fransman die ik gister voor het eerst had ontmoet. En hij groette mij terug. Dat was de eerste stap in de goede richting, dacht ik bij mijzelf. De stap in de richting om uiteindelijk vloeiend Frans te kunnen spreken na deze zomer. Eenmaal aangekomen bij de bar, kwam ik een collega tegen. Ra ra, welke nationaliteit? Frans, natuurlijk! Geen probleem gelukkig want zij sprak wel een woordje Engels. Wel vroeg ik gelijk of zij een aantal zinnetjes op kon schrijven, die handig zijn om gasten toe te spreken. Deze gelijk in mijn kop gestampt en samen met haar geoefend. Stap twee, in de richting om vloeiend Frans te kunnen spreken na dit seizoen. Werkdag voorbij. Weinig gasten geholpen, maar dat is logisch, want er is nog bijna niemand. Ik keek al uit naar de drukte die zou komen en dat het animatie seizoen zou gaan beginnen.

De animatie begint …

Na weken in de bar te hebben gewerkt mag ik nu eindelijk de animatie gaan verzorgen! De gasten stroomden binnen en mijn Nederlandse collega’s waren inmiddels ook aangekomen. Mijn Frans was inmiddels heel erg verbeterd. Dit natuurlijk door mijn huisgenoot “de Fransman” en door al het initiatief wat ik zelf nam om zoveel mogelijk op te trekken met de Fransen. Ook al begreep ik er helemaal niets van, zoveel mogelijk proberen op te pikken en zelf al proberen zinnen te vormen. Inmiddels waren mijn zenuwen verdwenen en kwam het enthousiasme en de energie tevoorschijn. Dat zijn natuurlijk twee belangrijke eigenschappen die je moet beheersen als animateur.

Het hoogseizoen …

Het hele team is compleet en ik kan met iedereen goed overweg. De kinderen bloeien op zodra zij ons zien. Je bent een voorbeeld voor de kinderen en dat is prachtig. Ik deed zelf de sportanimatie met een Franse collega. Van kinderen tot volwassenen die deelnamen aan de sportactiviteiten. Het enthousiasme wat ik heb en wat ik laat terugkomen in de activiteiten, zie je ook terug bij de deelnemende gasten. Kortom het is tot nu toe echt een geweldige ervaring.

Naast de sportactiviteiten moesten wij ook shows geven op de maandagavond. “Le cabaret des animateurs”, heette het. Deze moesten wij voorbereiden met een echte choreograaf die ons de dansjes leerden. Ook mochten wij zelf met ideeën komen voor leuke sketches. De shows waren denk ik één van de meest gave ervaringen die ik heb meegemaakt op de camping. Je staat op het podium voor 100 man, jouw ding te doen. En achteraf hoor je van de gasten dat je het goed deed en dat het enthousiasme er vanaf spatte. Wat een geweldige ervaring.

Ontspanning na inspanning …

Natuurlijk is er ook ruimte voor een avondje feesten met heel het team. Buiten de camping hadden wij een locatie waar wij een kampvuur mochten houden elke vrijdagavond. Met heel het team gingen wij daar met zijn allen naar toe. Wat een mooi moment om te realiseren dat ik hier alleen naartoe ben gegaan en dat het zo goed met mij gaat. Frans spreken gaat ook steeds beter, de band met het team is meer dan je had verwacht en de baas is over je te spreken. Het ging allemaal heel snel sinds het hoogseizoen echt begonnen was. Dus af en toe moet je er bij stil staan, wat je allemaal bereikt hebt tot dit moment.

Het seizoen loopt ten einde …

De gasten vertrokken langzaam aan en de camping werd wat leger. Minder deelnemers bij de activiteiten en het weer werd ook al wat slechter. Je voelde het gewoon. Maar dat mag natuurlijk niet ten koste gaan van de motivatie en het enthousiasme. Het einde nadert, maar de gasten die er nog zijn verwachten hetzelfde als de gasten die er in het hoogseizoen waren. Dus: “Stay motivated, keep your energy level high and keep on smiling”.

Het afscheid & de terugreis…

Dat was het dan. het seizoen is afgelopen en iedereen is in tranen. Waar vreemden, familie werden en waar contacten worden uitgewisseld om al vervolgafspraken in te plannen. Wat een prachtig avontuur. Toen ik in de trein zat naar de “Middle of nowhere”, had ik nooit gedacht, dat het einde zo moeilijk zou zijn en dat het seizoen zo geweldig zou worden. Ik heb hier zoveel geleerd en ik heb mijzelf op zoveel vlakken ontwikkeld. Heel trots.. dat is wat ik ben op mijzelf. Want het was moeilijk op het begin.. het was zwaar en ik miste thuis. Maar het doorzettingsvermogen heeft mij gebracht naar waar ik nu sta, weer op het treinstation in “The middle of nowhere”. Om terug te gaan naar het koude kikkerlandje Nederland. Weer met twee zware koffers die net te tillen zijn en geen plek in de bagageruimte zette ik ze maar weer in het gangpad. “Wat gek”, dacht ik bij mijzelf. Het begin van het einde en het einde van het begin. Terug naar mijn eigen land met ervaringen en herinneringen die meer waard zijn dan die Porsche waar ik op had gehoopt. Ik had geen beter avontuur kunnen wensen.