Hoe je een fantastische eerste indruk kunt maken bij je campingeigenaar én waarom Jeroen en Denise helden zijn!

Vrijdag 6 juli was het zover! Eindelijk mocht ik vertrekken naar mijn camping in de Dordogne om daar te gaan werken als animatrice. Ik reed samen met Laura (een toen nog onbekende mede-animatrice die op een camping bij mij in de buurt verblijft). Laura en ik zijn rond 6:30 met goede moed vertrokken. Op de files bij Parijs na hebben we lekker door kunnen rijden en gezellig al onze favoriete liedjes van de minidisco gezongen. Ook hebben we het WK geluisterd op de radio… spannend!! Om 20:00 heb ik Laura afgezet op haar camping en ben ik verder gereden naar mijn camping waar ik om 21:30 zou arriveren. Helaas had de navigatie in mijn auto vandaag kuren en wilde hij mij een toeristische route laten nemen. Die route verliep tussen allemaal velden waarbij ik met de auto over een weggetje met grote losse stenen moest rijden. Mijn auto vond dit niet zo leuk, maar over 400 meter zou ik bij de camping zijn. Ik vond het al raar dat ik geen bordjes van de camping had gezien en nog niks in de buurt zag, maar zo naïef als ik was, deed ik daar natuurlijk verder niks mee …

De camping?

Ik arriveerde op de camping: een kruispunt van het stenen weggetje met een doodlopende weg en een grasveld. Daar stond ik dan: in the middle of nowhere. Google Maps is mijn grote vriend en ging mij helpen. Gelukkig wist Google Maps wel waar de camping was en moest ik nog een kwartiertje rijden. Met goede hoop vertrok ik weer terug over het stenen pad met de auto. Omdat ik moest uitwijken voor een grote tak, kwam mijn auto op het midden van de weg terecht (het midden van de weg was verhoogd met extra stenen). Boem: auto stond vast. Daar stond ik dan om 21:30 ’s avonds; niet op de camping, maar tussen velden op een stenen weggetje met mijn Toyota Aygo. De auto kwam niet meer vooruit en duwen met mijn tengere armpjes had ook niet veel zin.

Mijn redders in nood

Dan maar even Denise en Jeroen bellen: mijn redders in nood! Jeroen probeerde om mijn campingbaas te bellen, terwijl ik ondertussen de ANWB belde. De ANWB vond het nodig om mij 10 minuten aan de telefoon te houden om vervolgens te zeggen: dit valt niet onder onze verzekering. Toen ik uitlegde dat ik helemaal alleen was en het al donker werd, kreeg ik te horen dat ik maar naar een grote weg moest lopen en een boer moest zoeken die mijn auto met een tractor weg kon slepen. Heel vriendelijk die ANWB. Gelukkig kreeg ik een videochat binnen van Jeroen met goed nieuws (nadat hij het natuurlijk niet kon laten om even te lachen om mijn idiote actie;))! De campingeigenaar had de telefoon opgenomen en wilde mijn locatie weten, zodat hij mij op kon komen halen. Zo gezegd, zo gedaan. Twintig minuten later kwamen de campingeigenaar en zijn neefje aangelopen. Ik was zo veilig geweest om mijn gevarenlicht aan te zetten en een veiligheidsvestje aan te trekken. Het was een aangename kennismaking. Ik denk dat ik een eerste indruk heb gemaakt om nooit te vergeten. Samen met de campingeigenaar en zijn neefje is het gelukt om mijn auto in beweging te krijgen. Ik kon weer rijden! Op de camping aangekomen, kreeg ik een stacaravan toegewezen en kon ik om 23:15 (!) eindelijk naar bedje.

Het was een lange en vermoeiende eerste dag die de toon heeft gezet voor de rest van de vakantie. Door de snelle hulp van Jeroen en Denise ga ik met goede moed beginnen aan mijn tweede animatieavontuur! Honderd maal merci!! 🙂