“Ik zal je missen”

Schuifelend loopt hij verlegen naar me toe. Stevig houdt hij de hand van zijn moeder vast en hij haalt snel een tekening achter zijn rug vandaan. “Voor jou.” De tranen lopen inmiddels over zijn wangen. Ik krijg een brok in mijn keel en geef hem een knuffel. Hij loopt de auto in en ze rijden weer terug naar hun huis. Afscheid nemen was vaak lastig. Het was zo bizar dat je hen waarschijnlijk nooit meer terug zal zien.

Er kan veel veranderen in een week. Je bouwt snel banden op met mensen. Zeker met kinderen die elke ochtend vol enthousiasme om 10 uur weer klaar staan voor de miniclub. ’s Middags mee doen met de sportactiviteiten en ’s avonds eerst minidisco en dan nerveus je hand vasthouden tijdens de show.

“Maar Merel wat als het fout gaat?”. “Het komt helemaal goed. We staan met zijn allen op het podium en dan komt het goed!”. Na afloop van de musical krijg ik een dikke knuffel, poseer ik voor zo’n 20 verschillende camera’s. Veel slaaplekker-kusjes en op naar de volgende dag.

Dankbaar

De dankbaarheid is enorm. Zowel van ouders, die mij vertelden dat hun dochter nooit naar de miniclub durfde, en nu er niet meer is weg te slaan. Maar ook van kinderen zelf. Tekeningen, zelfgemaakte schilderijen, opgeverfde stenen, vissen, je kon het zo gek niet bedenken. Ik kreeg het cadeau. Waarom? “Omdat je zo lief bent.”

Contact

Eenmaal terug in Nederland, was ik vele telefoonnummers rijker en had veel nieuwe Facebook vrienden. Zeker aan het begin werd ik overladen met berichtjes. Dat is nu wel minder maar nog steeds spreek ik mensen die ik afgelopen zomer heb ontmoet. Ik hoop sommigen van hen ooit nog eens te zien. En als je dan hoort dat hun zoontje nog steeds verliefd op je is verschijnt er vanzelf een glimlach op mijn gezicht

“Lievelingskind”

Stiekem is er toch altijd dat ene jongetje of meisje die je het meest zal gaan missen. Die je knuffels geeft, en waarvan jij haar beste vriendin of zijn grote liefde bent. Samen op de foto, en vervolgens gaan ook zij naar huis… Lastig, maar ik kijk nu met een grote lach terug naar alle foto’s.

De Vertrekdag

’s Ochtends vroeg, voor 10 uur, moest iedereen weer naar huis. Elke zaterdag op tijd eruit om iedereen gedag te kunnen zeggen. Bizar dat je hen waarschijnlijk nooit meer terug gaat zien. Kinderen die ineens bang zijn je aan te kijken, of die alleen maar kunnen huilen. Anderen gaan heel stoer weg, maar vervolgens zijn ze in tranen. Afscheid nemen van kinderen viel me het zwaarst. Zij maakten mijn vakantie toch. Het oprechte enthousiasme. Zeggen waar het opstaat en niet te veel nadenken maar doen. Dat was te gek.