Il neige

‘Il neige!’ schreef eigenaresse Nolwenn van camping Le Douzou gisteren op Facebook. Kriebels is mijn buik. Terugdenkend aan een warme (lees: alles verstikkende, bloedhete met hittegolf- vervullende) zomer waar ik afgelopen zomer animatrice was, kon ik me bij één ding helemaal niks voorstellen: sneeuw. 

Sneeuw! Twee maanden lang heb ik rondgehobbeld in een paradijsje. Een paradijsje onder de zon. De dagen waren lang. ’s Ochtends startte ik om negen uur met de sportactiviteit, omdat het om half elf al erg warm was. Het was er tussen twaalf en vier uur ’s middags vaak rond de 40 graden waardoor een goede afweging nodig was van welke activiteiten verantwoord waren. ’s Avonds kon ik pas om twaalf uur gaan slapen omdat mijn caravan dan eindelijk niet meer standje oven was. Een vermoeiend maar o zo leuk ritme. De camping werd mijn thuis, mijn vertrouwde haven, mijn domein.

Kijkje nemen
Maar me voorstellen hoe het zou zijn als deze plek in de sneeuw zou liggen, daar had ik me totaal niet mee bezig gehouden deze zomer. Hoe zou het zijn om even een kijkje te nemen? Een kijkje op de plek die in korte tijd zo vertrouwd is geworden? Hoe zou het zijn om over een besneeuwd zwembad uit te kijken, de plek waar ik elke zondagavond een poolparty hield? Hoe zou het zijn om over het bevroren gras te lopen, waar zoveel voetbaltoernooitjes zijn georganiseerd? Hoe zou het zijn om het kantoor van mijn bazin binnen te lopen, stampend met mijn voeten om de sneeuw van me af te krijgen? Om dan vervolgens mijn handschoenen uit te doen en een bakje hete koffie te krijgen? De koffie die ik elke dag, twee maanden lang, heb gedronken?

Waar de camping eens zo’n enorme bron van gezelligheid en sociaal contact was, is het er nu stil en verlaten.

Het is zo onwerkelijk. Als animator of animatrice ligt je focus op de zomer. Alles wat je doet is gericht op plezier maken onder warme temperaturen. Maar dezelfde camping waar je deze zomer bent geweest krijgt ook te maken met een winter. Een winter die net zo mooi kan zijn als de zomer, maar dan zonder animators, kinderen en ouders. Je campingbaas blijft met zijn gezin achter. Voor hen gaat het werk gewoon door. Mijn campingbaas woont met zijn vrouw en drie kinderen op de camping. Hij is in de winter bezig met het onderhoud van de mobile homes en het bijhouden van het zwembad en de sportvelden. Waar de camping eens zo’n enorme bron van gezelligheid en sociaal contact was, is het er nu stil en verlaten. Zelfs een beetje eenzaam. Zijn kinderen moeten uren in de auto zitten om vriendjes te bezoeken en naar school te gaan. Voor hen het gewone leven.

Quand il neige
Ik beloofde Nolwenn en haar man met tranen in mijn ogen dat ik, als ik later zelf kinderen heb, terug zou komen op camping Le Douzou. Ik vermoed dat ik zo lang niet kan wachten. Misschien ga ik deze zomer langs. Of beter nog, deze winter. Quand il neige!