Een huishouden van Jan Steen – in de miniclub

Dat een miniclub in je eentje runnen op z’n zachtst gezegd een uitdaging is, daar ben ik deze zomer zeker achtergekomen. Er komen kinderen van allerlei soorten en maten eens even kijken wat jij ze te bieden hebt, en na 5 kleurplaten van een zeemeermin bij je eerste miniclub, is het na een tijdje zaak dat je iets creatiever wordt. Zodoende mijn voornemen om met alle kindjes een lampion te gaan maken, voor de lampionnenoptocht die die avond zou gaan plaatsvinden.

Blijkbaar lokte deze activiteit een groter aantal kinderen dan ik tot dan toe gewend was naar mijn knutselhoek, waardoor ik na 5 minuten de regie had over een luttele 15 kinderen. Afijn, niets dat ik niet aan zou kunnen, en met opgestroopte mouwen (figuurlijk dan) en een kleine kilometer aan vuilniszakken die fungeerden als verfschorten, ging ik aan de slag. Helaas had ik er in mijn oneindige wijsheid niet over nagedacht dat kleine kinderen nog lang niet gekwalificeerd zijn om zelfstandig met stanleymessen om te gaan, en dat betekende dat ik voor ieder van hen dit klusje moest klaren. Gelukkig had ik een collega die mij kon helpen, maar evengoed was het een hoop werk. Daarnaast hebben de meeste kinderen ook de concentratie van een bananenschil, wat betekende dat de eerste alweer met glazen limo stond te kogelstoten, en de tweede ondersteboven aan de flipperkast naast de miniclub hing. Omdat ik inmiddels hulp had gekregen van mijn collega, die de rust zelve was, kon ik mij focussen op alle kinderen die aan het worstelen waren met hun vuilniszakken. Puntje bij paaltje had iedereen een schort om, een kwast in de hand geduwd gekregen, en zaten de kinderen rustig de flessen en soms ook elkaar te bekladden met verf en glitters.

Waar alle EHBO-voorschriften in enorme letters schrijven “vooral rustig blijven!!”, was dat de eerste regel die ik direct overboord gooide.

In Frankrijk kun je op lokale marktjes een hoop leuke gadgets scoren, waaronder van die jolige fluitjes die je op je tong kan plaatsen. Als je vervolgens heel hard blaast, dan komt er het geluid van een of ander dier uit, en dat is dan supercool. Helaas besloot een van de kinderen dit fluitje in te slikken, waardoor deze in blinde paniek raakte. Uiteraard ondergetekende ook. Waar alle EHBO-voorschriften in enorme letters schrijven “vooral rustig blijven!!”, was dat de eerste regel die ik direct overboord gooide. Animatrice in paniek, dat zal wel problemen betekenen, waardoor binnen een mum van tijd alle kinderen in koor aan het huilen waren, en ik inmiddels vanbinnen ook. Gelukkig was daar wederom mijn collega die, het is bijna te toevallig, volleerd verpleegkundige was en het kind binnen luttele seconden tot rust had gebracht en het fluitje vakkundig wist te verwijderen. Van het lampionnen schilderen kwam daarna niet zoveel meer terecht, maar met wat er was gemaakt hebben we die avond een hele leuke lampionnetocht gedaan. Daarover mijn volgende blog meer…

Afijn, dit was mijn grootste blunder die ik in mijn tijd in Frankrijk heb meegemaakt. Mijn advies luidt dan ook voor iedereen die met grote groepen kinderen in de miniclub aan het werk gaan, om maar met de woorden van mijn grote helden Bassie en Adriaan te spreken: houd je rustig, rustig, rustig, kalm en stil…

Liefs,

Eline