Jan-Piet

Wanneer we met de auto aankwamen op de camping na een dagje weg, zat hij al klaar in de speeltuin. Wachtend totdat ik terug zou komen. Jean-Pierre was een campingvriendje van me. Een Frans campingvriendje wel te verstaan. Jean-Pierre was qua uiterlijk ook echt een Fransmannetje: klein, donker haar, donkere ogen en een mediterrane huidskleur. Hij was twee jaar ouder dan ik toen was, maar ik was dan wel weer een kop groter. Typisch.

De vakantie van die zomer is één van mijn vroege Frankrijk-herinneringen. Maar laat ik eerst iets over mezelf vertellen. Ik ben Fieke en ik ben aankomende zomer 18 jaar oud. In de herfst, de winter en de lente studeer ik Life Science and Technology aan de TU Delft en de Universiteit Leiden. In de zomer ontvlucht ik de techneuten en ga ik negen weken werken op een camping vlakbij Annecy. Als klein meisje ging ik elk jaar op vakantie in Frankrijk. In de golven duiken bij Biscarrosse, dammetjes bouwen in de Drôme, lavendelvelden onveilig maken in de Provence, schelpen zoeken in Bretagne, wandelen in de Franse Alpen en op veel meer manieren genieten van dat mooie land. Waarschijnlijk is daar de – toen nog onbewuste – liefde voor Frankrijk ontstaan.

Terug naar de Vendée met Jean-Pierre. Ik was toen denk ik zes jaar. Heel veel kan ik me er nou ook weer niet van herinneren, maar lol had ik wel met Jean-Pierre. Ik weet nog dat hij in een stacaravan sliep. Dat hij goed gekke bekken kon trekken. Dat we van die Franse spookjeschips aten. En dat ik een keer met hem en met zijn vader het spelletje Uno heb gespeeld. Eerst kende ik dat spelletje helemaal niet. Best wel cool: ik die een spelletje heb geleerd van Fransen en ik begreep het ook nog eens. Je kan dan denken: “Tja, maar als kind gaat alles makkelijker, dan gaat zoiets vanzelf.” Misschien is dat wel zo, maar je kan het ook anders bekijken. Als ik als zesjarige al fatsoenlijk contact kon leggen met een Fransman, waarom zou ik me deze zomer dan niet in het Frans redden? Kom maar op!