Kamperen, in hart en vieze kleine diere… Uhm nieren!

Het is uiteindelijk toch de basis van ons werk: de camping! Ik belandde door mijn ouders al vroeg op de camping en bracht menig zomer in een tent door. Van zand tussen je blote billen op het strand tot de Quawuchijala-uitgooitent; ik heb het allemaal meegemaakt en keek er elk jaar weer smachtend naar uit. Misschien dat ik daardoor een kleine 22 jaar later nog elke zomer op de camping te vinden ben.

Witte billen

Mijn ouders waren alleen in het hele camping-leven een beetje tegenstrijdig met de rest. Wij sloegen niet zoals driekwart van kamperend-Nederland onze haringen in de Franse grond, maar reden een land verder waarna we aan de Spaanse Costa’s onze dakkoffer leeggooide. Wij moesten niks hebben van kanoën in de Drôme of fietsen in de Provence. Nee, gaf ons maar een camping aan het strand en wij vermaakten ons prima. Beetje dobberen in de Middellandse-Zee, bruin bakken totdat je billen fluoriserend wit leken onder de douche en snorkelen bij Iles Medes in l’Estartit (eiland op de foto hieronder, is het Googlen waard!).

Route du Soleil

Het gekke is dat ik de reis soms wel het leukste van de hele vakantie vond. Met de luxe als enigkind en een grote familiebak voor de deur, had ik elke reis de gehele achterbank voor mijzelf samen met mijn knuffels. Dakkoffer op het dak, achterbak vol, fietsendrager of zelfs een sleurhut aan de trekhaak en wij konden twee dagen knallen richting het zuiden. Natuurlijk had ik dierenstickers bij mijn deur geplakt, een handdoek tussen het raam geschoven tegen de zon en wat zo irritant flappert op de snelweg en Disney-luister-CD’s in de radio (ja een CD lieve kijkbuiskinderen, die hadden we toen nog!); ik vond het prachtig. Tel daarbij de grappige mensen bij de Franse tolpoortjes op en de heerlijke benzinegeur die je alleen op tankstations langs de snelweg in Frankrijk hebt, en je had een heel gelukkig blond knulletje. Het spannends was dan natuurlijk een file. Hoewel ik me er nu geen voorstelling van kan maken met vrijwel dagelijks een file op de A1, vond ik het destijds prachtig. Lekker auto’s en vooral mensen kijken. Stiekem je tong uitsteken als de bestuurder naast je terugkeek, maar wel wegduiken als hij drie kilometer later weer langsreed.

Chef-tentstok

Vroeger was het heel makkelijk: we kwamen aan, m’n moeder viste een zwembroek (lees: speedo) uit de auto en ik kon gaan. Zij zorgden voor de hele inboedel, dat alles stond en de eerste boodschappen bij de Carrefour werden gedaan. Ik maakte dan al snel vriendjes, kwam oude bekenden tegen, want die kwamen ook élk jaar weer terug, of trok een sprintje naar de animatie om daar eens een kijkje te nemen. Later werd dat natuurlijk anders. Vanaf groep 5 was ik groter dan m’n moeder, dus de regel ‘ja, maar daar kan ik toch helemaal niet bij’ ging niet echt meer op. Zoals velen wel weten, ben ik niet de meest handige of technisch ingestelde jongen, dus al snel werd ik chef-tentstok en gaf ik alles aan. M’n eigen koepeltentje moest nog wel lukken overigens en bleef (vaak) gewoon twee weken lang staan zonder enige problemen.

Carry Slee

Verder verliepen onze vakanties zoals dat bij iedereen waarschijnlijk ging: veel uiteten, meer ijsjes en de meeste lol. De dag begin je met een lekker ontbijt waarna je alles in de bolderkar gooit en richting het strand vertrekt. Overdag doe je speurtochten met al je vriendjes en weet je je wel te vermaken waarna je in de rij gaat staan bij de douches. ’s Avonds doe je natuurlijk spelletjes op de net wat oncomfortabele stoeltjes met zo’n anti-muggen-kaars aan en een bak met zoutjes erbij. Veel te laat, om tien uur ongeveer, duik je de tent in waar je eerst op kleine-beestjes-jacht gaat, een slaapzakinspectie houdt en daarna tot diep in de nacht je boeken van Carry Slee leest met een zaklamp erbij. Eens per week naar de markt, soms het dorpje door en vaak leuke dingen doen zoals varen of snorkelen. Als ik eraan denk, droom ik weg en zie ik een klein gelukkig blond kereltje rondrennen. Met simpele dingen een fantastische zomer, elk jaar weer. En daar zorg ik nu, hopelijk, ook een beetje voor bij heel veel kinderen. Beter en gelukkiger kun je het toch niet krijgen?