Knippen en plakken met de jonge kunstenaars

Ik kon altijd enorm genieten van de knutselochtenden met de kleine campinggasten. Ik was getuige van de kleine creatieve geesten die naar boven kwamen en de mooiste kunstwerken werden gecreëerd. En hoeveel van die prachtige kunstwerken heb ik wel niet mogen ontvangen? Ik heb niet genoeg muur in mijn kleine kamer om al het moois op te kunnen hangen. 

En naast de mooie dingen die werden gemaakt werd er natuurlijk ook heel veel gelachen. Wat een feest was het als er eentje met een stift over mijn arm heen was gegaan. Of als een blaadje wegwaaide. En er werd gegierd en gebruld als ik mijn tekenkunsten liet zien. En natuurlijk de hele levensverhalen die naar boven kwamen. Alle spannende avonturen over een zwerfkat die het huis binnen was gekropen, of als mama de aardappelen had laten aanbranden. Alles wordt er verteld tijdens het knutselen. En dat is echt mega mooi kan ik je vertellen. Want je zit geen minuut stil en ie-der-een wil je aandacht. Of het nou gaat om een lijntje inkleuren, meegaan naar de wc of iets opplakken. De tijd vliegt dan ook voorbij. 

Indianentooi

Het is eigenlijk dus altijd wel gezellig tijdens de knutselochtenden. Maar ik kan je vertellen dat ik ook wel wat gekke dingen heb meegemaakt. Op een ochtend waren we druk bezig met indianentooien maken. Ik had voor de allerkleinste al hoofdbanden uitgeknipt die ze konden inkleuren en versieren. Iedereen was druk bezig tot ik opeens wat geschreeuw hoorde achterin. Toen ik omkeek zag ik een van de Nederlandse kindjes tegen zn broertje schreeuwen dus ik besloot dat ik moest ingrijpen. Toen ik bij de jongens aankwam bleek dat grote broer kleine broer probeerde te helpen. Want wat bleek, zijn kleine broertje van 4 was in de hoofdband aan het knippen en dat is natuurlijk niet de bedoeling. Dus ik probeerde samen met zijn grote broer hem te laten zien waar die wel kon knippen om er een succesvolle indianentooi van te maken. Maar de kleine bleef stug volhouden en hield niet op met knippen. Totdat hij zijn mond opendeed en keihard begon te huilen en te schreeuwen. En dan bedoel ik ook echt keihard. Zo hard dat zelfs mijn baas vanuit de receptie naar buiten kwam rennen omdat het klonk alsof er iemand vermoord werd. En wij met zn allen proberen het jongetje stil te krijgen maar zonder succes. Het ging alleen maar harder. En toen rende hij weg. Ook keihard. Met wat manoeuvres wist hij tussen ons allemaal door te glippen en naar zijn tent te lopen. En weg was ie. Toen ik bij zijn tent aan kwam wou hij ook niet meer mee terug. Maar we konden dat kleine indiaantje toch niet zonder tooi over de camping laten paraderen? Dus hebben ik en zijn grote broer zijn tooi samen afgemaakt en na de miniclub naar hem toegebracht. En toen was ie toch wel heel erg blij en heeft de rest van zijn vakantie trots met de indianentooi rondgelopen. 

Eind goed, al goed. 
Liefs,
Romy