Korte nachten en veel gedachten

De dagen in Nederland worden langzamerhand langer, maar lijken aan de andere kant steeds korter te duren. Sinds het trainingsweekend in maart leek het allemaal nog zooo ver weg: ‘dat regelen we allemaal later wel’. Maar later kwam met rasse schreden dichterbij en ineens is het over twee weken al zover..

Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat voorbereiding en planning bij mij altijd een hekel puntje zijn geweest. Of dat iets te maken heeft gehad met een abonormale ontwikkeling van mijn prefrontale cortex, of misschien het feit dat ik als kind het liefst zand at (??), en meerdere malen van de glijbaan ben gevallen omdat ik de dramatische scène uit de Lion King probeerde te heleven (u weet wel, van “lang leve de koooning..”), dat zal misschien wel nooit duidelijk worden. Maar op dit soort momenten kan het wel eens vervelend zijn.

Gelukkig was daar de vrouw die alles kan, de supervrouw zonder cape, het alwetende orakel van Rotterdam: mijn moeder! Met de simpele vraag of zij misschien wist wat ik allemaal mee moest nemen aan medicatie en dergelijke, racete zij als een volwaardig professioneel reiziger (na 15 jaar vakanties met 4 hysterische kinderen kun je bijna niet anders) door de Etos om mij te voorzien van allergiepillen, isla moos en zonnebrandcrème die de hele dag blijft zitten.

En nu is het aftellen geblazen, en langzaam maar zeker komen alle irreële angsten even om de hoek kijken, variërend van het kwijtraken van kinderen tijdens een leuke wandeltocht, tot het in de hens laten staan van mijn mobilhome omdat ik vergeet het gas uit te draaien. Al met al moet ik erop vertrouwen dat het goed gaat komen, en hopen dat de kinderen op de camping over het algemeen een afkeurende houding hebben op het rennen met scharen en het inslikken van lijm.

Mijn volgende blog komt vanaf een hopelijk zonovergoten Perpetuum, als mijn irreële angsten in ieder geval niet uitkomen..

Grands bisous,

Eline