Met de Franse slag

Morgen ben ik al 5 weken op camping les Bastets, wat gaat dat toch eigenlijk ook snel! Nog ruim een week werken en ik ga alweer naar huis. Ik heb het nog wel redelijk naar mijn zin maar ik vind het ook wel prima om weer naar huis te gaan, omdat mijn collega en ik nogal botsen en de douche en wc de enige plekken zijn waar ik alleen kan zijn.

Toen ik aankwam dacht ik dat mijn Franse collega en ik wel vriendinnen zouden worden, we hadden wel een paar dingen gemeen. Toch blijkt dat we elkaars tegenpolen zijn en helaas staan we elkaar vaak meer in de weg dan dat we samenwerken. Het is de eerste drie weken namelijk als volgt gegaan: ’s ochtends stond ik om half tien de miniclub voor te bereiden en kwam zij om één minuut voor tien ongeveer aanzetten. Vervolgens ging zij met de (3) Franse kinderen knutselen en liet ze de (20) Nederlandse kinderen aan mij over… naja dat werkt niet echt.

Naast dat we collega’s zijn, wonen we ook nog samen (en met haar zus) in een normale caravan. Even voor de duidelijkheid, dat is een caravan die je achter een auto kunt hangen. Dit is dus redelijk knus en ‘gezellig’ met zijn drieën. We hebben een schema voor de ‘huishoudelijke taken’ waarop staat wie wanneer kookt, afwast en het vuilnis moet doen. Nou ik kan prima lezen en voer natuurlijk gewoon mijn  taken uit als dat moet, maar toch vind mijn collega het nodig om tegen me te zeggen wat ik wanneer moet doen en zélfs hoe ik het moet doen, om me vervolgens te vertellen dat ik geen initiatief neem om de taken doen. Even serieus; ik krijg niet eens de kans om het initiatief te nemen. Nog zoiets, zij stelt al haar taken constant uit en doet ze soms ook gewoon niet, super irritant!

Alles wat ze doet of moet doen gaat met de Franse slag en ze is vaak net op tijd of zelfs te laat. Toch vind ze het nodig om mij te commanderen (zij heeft niet eens een training gehad voor dit werk… Ik wel! Ik weet wat ik doe! *frustratie is hoog*). Ook heeft ze niet helemaal door dat kinderen gewoon kinderen zijn en dat je sommige dingen wel tien keer kunt zeggen, maar dat het kinderen blijven, dus het heeft geen zin. Ze doet chagrijnig en boos en ook al kunnen de Nederlanders het niet verstaan, die kindjes hebben ook echt wel door dat ze niet aardig doet.

Mij krijg je niet snel boos of geïrriteerd, maar het is haar gelukt. Terwijl ik 300% geef (en 100% krijg 😊) geeft zij misschien net 50% en dan is ze ook nog verbaasd dat alle kinderen mij leuker vinden.

Het is dan erg jammer dat het zo loopt met haar, de kinderen geven me gelukkig veel energie en de ouders bedanken me altijd voor mijn enthousiasme, wat me ook erg goed doet!