The (few) Minutes of Fame

Heb je er ook zo’n zin in? Nog een kleine week. Dan begint ook mijn grote stokbroodavontuur.

Wat gaat de tijd ongelooflijk snel voorbij! Het lijkt alsof de tijd nooit stil heeft gestaan.
Eén moment uit al deze maanden van wachten, wil ik er nog speciaal uitpakken: de Minute of Fame. Misschien niet interessant voor jullie,  maar ik moest mijn beleving gewoon van me afschrijven.

Vele zijn voor mij geweest en vele zullen nog gaan volgen. Niet volledig opgaan in de groep. Neen, durf… durf jezelf te laten zien. Schuif de eventuele schaamte van je af. Dit is het mooiste werk wat je maar kan doen.
Dat gevoel…dat gevoel kan ik amper beschrijven. Iedereen scandeert je naam. Iedereen! Dat is té gaaf voor worden. Over waardering gesproken: Het roert me nog steeds. Ik wordt niet gauw emotioneel, maar dit zijn momenten die je voor eeuwig bij blijven. Hier een ‘beknopte samenvatting’ voor mijn mooiste moment tijdens mijn trainingsweekend in maart.

“Het mooiste is als je de verwachtingen kunt waarmaken. Iedereen scandeert niet voor niets je naam. Mijn naam heeft geklonken. Ik werd gepresenteerd. Hier sta je dan. Hier doe je het voor. Dit is jouw moment. Diepe zucht. Alle opgebouwde stress eruit blazen. Hier heb je weken, zo niet maanden voor geoefend. Dit is HET moment dat je gaat knallen. Het verschil tussen ‘the minute of shame’ of the ‘minute of fame’. Alles lijkt in slow motion te gaan. Iedere stap op weg naar het podium. Eén blik naar de mensen die je naam opeens onverwachts gaan scanderen. Eén blik is voldoende. De volgende stap naar het podium is gezet. Ik neem plaats op het podium. De lichten gaan aan. Thieme start de muziek. Nog niet zolang daarvoor was er grote stress: USB-stickje kwijt. Dan maar de sketch doen via muziek vanuit mijn mobiel. Improvisatie. Toch nog een goede voorbereiding. Ik hoor de muziek starten. Gelukkig. Dat gaat goed. Ik neem mijn beginpose in.

Nog geen halve minuut later ligt de hele zaal plat. Ik voel een impuls door mijn lichaam stromen. Een grote glimlach verschijnt op mijn gezicht, zodra ik me omdraai op de maat van de muziek. Alles was ingestudeerd. Die glimlach niet. De gerepeteerde serieuze blik op mijn gezicht was weg. Ik kreeg de grijns niet meer van mijn kop af. Ik probeerde door de lichten heen te kijken. De zaal in. Ondertussen verder met mijn sketch. Wie ik ook probeerde aan te kijken, iedereen had hetzelfde gevoel gekregen. Dezelfde impuls. Overal tanden. Lachen tot men krom lag. De minuut was om. De muziek niet. Slimmerik dat ik ben heb ik van te voren aangegeven dat ik een sketch had voor het volledige nummer van 3:14 minuten. Normaliter stopte de muziek rond de 1 minuut. Logisch, de ONE-MINUTE-of fame. Even uit mijn concentratie. De muziek stopte niet na de eerste minuut. Een fractie uit mijn concentratie. De glimlach verdween heel even van mijn gelaat. Daarna realiseerde ik dat ik door kon met de sketch. Of Thieme was het door het lachen de muziek vergeten, of hij besloot dit moment voor de zaal niet te verpesten.

Ik ging door met mijn sketch. Waar normaal gesproken het nummer stopt bij 3:14 minuten, was het na drie minuten dan toch wel welletjes. Ik was tevreden. De sketch verliep zonder veel problemen. Ik hoorde het gelach niet verstommen. Ik maakte een kleine buiging. Daarna was het weer tijd voor de slow motion. Handen gingen op elkaar. Iedereen ging staan, wanneer men dat al niet had gedaan. Was het zo goed? Zoveel gevoelens opdat moment. Blijdschap. Trots. Ik keek de zaal in. Zo’n 50 animateurs/trices en train(st)ers gingen uit hun plaat, om hetgeen ik net aan hun had voorgedragen. De lichten gingen uit. Ik liep langzaam van het podium af. Onderweg naar mijn stoel. De langste 5 meter van mijn leven.

Ultra-slow-motion. Een dikke high-five met de train(st)ers die langs de zijkant stonden te kijken. Bemoedigende woorden vlogen me om de oren. “Wat was dat geweldig”. “Nog nooit zo hard gelachen”. “Ik ben blij dat je nu Team4Animationer bent. Wat ben je een entertainer”. “Je bent geweldig. Dit wordt een zomer die je nooit meer gaat vergeten”. Mijn hart niet meer op de plek waar het normaal kloppen moest. Die denderde zowat mijn strot uit. Een hartslag met een ritme waar zelfs Aquagym-held Sam van Dungen niet meer op kan dansen. 300 B(eats)P(er)M(inute). Weer volgde mijn naam weer luidkeels door de zaal. Weer scandeerde zij mijn naam. YES! Ik heb hun een moment gegeven. Heel even maar hoor. Een moment die alle pijn, verdriet en angst die men in het leven heeft gehad deed vergeten. Ik ben er klaar voor:
”Ik ben animateur: ik bezorg geen pizza’s , ik bezorg een glimlach! En daar doe je het voor.”

Dankjewel Team4Animation voor dit memorabele moment, wat ik nooit meer zal vergeten.

Voor de mensen die geen idee hebben, wat ik nou weer gedaan heb: ik heb enkel en alleen door middel van een combinatie van gebaren, lichaamstaal en mimiek de lyrics van het nummer Nobody’s Wife van Anouk vertolkt. En schijnbaar  is dat dus erg grappig.

Hopelijk volgen nog vele van dit soort momenten in de komende twee maanden in Frankrijk. En hiermee link ik direct door naar het volgende ‘tragische’ nieuws: dit was voorlopig mijn laatste blog in Nederland. Het volgende blog zal geschreven worden vanuit het zonnige Frankrijk. Blijf mijn avonturen dus volgen!

Vanachter mijn bureau -vol samenvattingen voor de laatste tentamens- wens ik dan ook iedereen een fantastische zomer toe. Succes met de laatste voorbereidingen voor deze zomer en au revoir!