Nostalgie: De Miniclub

Wanneer ik aan mijn oma vertelde wat ik deze zomer ging doen reageerde zij met een zucht. Precies op die manier reageerde ook mijn ouders. Een  zucht van lichtelijke ergernis gevolgd door een “oh ja, we konden nooit wat doen, want jij moest naar de miniclub”.

Als kind was ik dus dol op de miniclub, knutselen, spelletjes en minidisco dansen, het was helemaal mijn ding. Als er animatie op de camping was, dan was ik de eerste die het programma uit haar hoofd kende. Maar goed, ik was dus zo dol op de miniclub dat mijn ouders (en  soms de rest van de familie) nooit iets anders konden doen. Alles overige activiteiten moesten maar om de miniclub heen gepland worden. Prima toch? Kennelijk heeft mijn obsessieve verslaving aan de miniclub een lichtelijk trauma gegeven aan mijn ouders en oma.

Het is dan ook niet gek dat er in de fotoalbums ook verschillende certificaten zitten waarop staat dat ik 7 keer bij de miniclub ben geweest. Of een “programmaboekje” waar in mijn naam staat bij vogel 1. En daarnaast nog een paar foto’s geschminkt, met tekeningen en helemaal geconcentreerd aan het kijken naar de minishow.

Hannie Haai! Maar Lenny is minstens even leuk!

De Franse Miniclub

Hier in Frankrijk vind ik de miniclub minstens even leuk. Heerlijk knutselen met iedereen die maar wilt. Als de verf of de lijm moet drogen dansen we altijd vast een paar minidisco dansjes. Zo weten ze ’s avonds de choreografie al  een beetje en kan ik weer even terug naar mijn eigen jeugd.  Ook is het weer heerlijk om mijn fantasie los te laten op allerlei knutsels, de mooiste hang ik op mijn koelkast. Mijn familie vindt het trouwens heel leuk dat ik nu animatrice ben 😉

Of ik een geboren animatrice ben weet ik niet zeker, maar ik heb in ieder geval al van jongs af aan veel ervaring op gedaan. En, jong geleerd is oud gedaan laten we maar zeggen!