On joue petanque?

Inmiddels ben ik alweer bijna op de helft van mijn avontuur. Vanuit Porlezza (Italië) ben ik bij Tim in de auto gestapt om via Zwitserland, Duitsland in de Elzas aan te komen. Nadat we daar een camping hebben bezocht zijn we doorgereden naar de Vogezen om daar te overnachten. De volgende dag richting Langres, waar ik 5 dagen ben gebleven i.v.m. een wissel. Waar ik vorige week zondag met Cerise een sportieve vrije dag heb doorgebracht, 12 km gefietst waarvan 6 omhoog om in Langres uit te komen. En steil. Heel steil.

Tegen het eind van de middag werd ik gebeld door Jeroen, spullen pakken en we zijn over 2 uur bij je. Je gaat voor minimaal 2 weken naar een camping in de buurt van Montpellier. Voor ik het wist stond ik om half 1 s’nachts op camping Mas de Morgues en om 9 uur de volgende ochtend fris & fruitig aquagym te geven in de brandende zon. (ohja, ik geef aquagym.. kunnen jullie het geloven?!)

Wat mij brengt op het volgende verhaal. Ik organiseerde een tournoi de petanque (jeu de boules toernooi, waag het niet om jeu de boules in Frankrijk te zeggen als je niet wil worden gelyncht). Ik, die het nog nooit echt zelf heeft gespeeld, maar die het alleen kent van zien. Na een tour over de camping te hebben gemaakt had ik 22 deelnemers. Flink wat! Ik wist dat petanque bloedserieus wordt genomen in Frankrijk en nam me dan ook voor om alles goed voor te bereiden. 22 personen, 5 teams dus 5 rondes. Uitgetekend op het bord, het reglement in het handboek een aantal keer doorgenomen en ik was er klaar voor! Dacht ik.

Het begon met dat er niet genoeg boules waren. Toen ik voorstelde om elkaars boules uit te lenen wanneer je niet speelde, kreeg ik al zeer verontwaardigde blikken toegeworpen, maar oké. Dat kon nog net. We waren met oneven teams, en ze raakten met elkaar daarover in discussie. Toen ik zei: “O joh, dat is toch geen ramp?” werd ik echt bijna op de brandstapel geplaatst. Ze kwamen zelf met een oplossing en ik heb me er gauw bij neergelegd en ja en amen geknikt. Pfoei, goede start Fleur. Regel 1: meng je er niet mee in! Check.

Ze begonnen uit zichzelf te spelen, dus ik trok mij gauw terug aan de zijkant waar een Nederlands gezin stond te wachten tot zij aan de beurt waren. Samen hebben we het eens aangekeken en stiekem gelachen om de fanatieke Fransen.
Ze gingen 2x op en neer met balletje gooien, en nog een keer. En nog een keer. En nog een keer. Aangezien ik een team had die stond te wachten ben ik maar eens voorzichtig gaan informeren hoe vaak ze op en neer zouden gaan.
13 keer! 13 keer op en neer, en elke ronde die ze speelden werd al uitgebreid elke bal bestudeerd, de grond vlakker gemaakt door met hun voeten te stampen en uitgebreid te bestuderen welke bal ze het beste konden raken. Ik had het helemaal niet meer nadat ze met voeten en tenen gingen meten, er een officieel meettouwtje tevoorschijn werd gehaald om de afstand tussen de but (dat kleine balletje) en hun eigen boules te meten!

Een korte samenvatting van het einde, wist je dat:
– Het Nederlandse gezin het gauw heeft opgegeven, maar dat de vader zich dapper heeft aangesloten bij een Frans team;
– Ik heel gauw mijn voorbereide bord met 5 rondes heb weg gegooid en we uiteindelijk maar 3 rondes hebben gespeeld;
– We op het laatst geen licht meer hadden en dat telefoontjes en zaklampjes tevoorschijn werden getoverd om het spel hoe dan ook af te maken;
– Ik uiteindelijk 1,5 uur later klaar was dan gepland met mijn activiteit (20:30 tot 21:30 werd tot 23:00).

En ik, ik stond erbij en ik keer ernaar.

Stokbrodenteller: 9