Positive Mind

Bonjour à tous! Dat is alweer even geleden, oeps. Mijn zevende week zit er ondertussen alweer bijna op, dat betekent dat ik nog maar een dikke week in la France ben. Ik zit vanmiddag even in mijn mobilhome, het is geen zwemweer en bovendien ben ik ook wel moe, perfecte gelegenheid om jullie weer een beetje op de hoogte te stellen!

Ze zijn zo lief!

Ik weet het, enorm cliché, maar waar moet ik beginnen. In een aantal weken maak je toch echt wel heel veel mee, geen enkele week is hetzelfde, maar toch ook weer wel. Een ding is zeker, dit wordt een positieve blog. Toveraars en feeën bestaan niet, maar toch gaat het soms wonderbaarlijk goed hier, wat niet wil zeggen dat de mindere momenten niet meer voorkomen. Het blijft erg zwaar, het slopende werk en het alleen zijn, het houdt nooit op.
Ik heb hier heel veel gezien, ervaren en geleerd. Het is bijzonder om in deze positie te staan, ik zie zoveel verschillende soorten mensen komen en gaan, dan kom je toch ineens dicht bij elkaar, mooi en tegelijk ook pijnlijk. Zo is het alleen zijn heel lastig en confronterend, maar tegelijk kan ik ook gaan en staan waar ik wil (naast mijn activiteiten natuurlijk), wat eigenlijk ook wel heel fijn is.

Liefde!

Zo eet ik best vaak ’s avonds bij gasten en krijg ik tassen vol restanten. Het leukste is dan nog, ze doen enorm hun best om lekker te koken! Ik heb volgens mij nog nooit zo genoten van gekookte aardappels, een “boterham” met hagelslag of gewoon spaghetti met (jawel..) rode saus. Regelmatig word ik uitgenodigd om een wijntje te komen drinken en dat is dan ook echt enorm gezellig. Ook fijn als dan de kinderen eindelijk op bed liggen en je even een volwassen gesprek kan voeren, zonder kinderen die dertig keer per minuut “Renskeeeee, kijk eens!!” roepen.
Mijn ouders zijn een paar dagen langs geweest. Zo fijn, om bekende gezichten te zien, mensen van

Met gezin!

wie ik houd. Lekker met de auto boodschappen gedaan, luxe, door de wijnkelders gefietst en naar panorama geweest. Natuurlijk moest ik bij Harold in het (eenpersoons)tentje slapen, op een luchtbed voor in het water, was ik toch blij dat ik na een vier nachten weer naar mijn eigen paleisje kon (kamertje van max drie bij twee).

In Tours met Andrea!

Verder natuurlijk de kinderen, ik hou van ze. Ik zal niet zeggen hoeveel favoriete kindjes ik al heb gehad, want dat kan echt niet natuurlijk. Ik had het nooit verwacht, maar ik heb echt mini-fans. Stuk voor stuk willen ze zoveel mogelijk aandacht in de miniclub, pakken ze mn hand vast, vechten ze om wie er naast mij mag zitten. Ze zoeken me op in mijn huisje (eentje stond zelfs in mijn kamer, toen ik nog in bed lag) en in het zwembad word ik al helemaal niet met rust gelaten. Ik ben zelfs getrouwd hier en een meisje moest enorm hard huilen toen we afscheid moesten nemen. Ik krijg zoveel liefde van de kinderen, dat geeft me echt energie.
Mijn Franse collega animatie heeft een blessure, dus ik doe de animatie nu al een week helemaal alleen en dit zal de laatste week ook nog wel het geval zijn. Extra pittig, alsof het nog niet zwaar genoeg was. Maar ik krijg veel complimenten, zelfs van mijn baas, ik doe echt enorm mijn best en eigenlijk gaat het zo slecht nog niet.

Touwtrekken! (ja, we verloren..)

Ik ben blij dat ik niet opgegeven heb, ik had al die mooie momenten echt niet willen missen, want dat zijn er echt veel! Nog een dikke week knallen met 300% en dan weer terug naar Nederland, waar ik stiekem wel echt enorm naar uitkijk. (Eindelijk alle verhalen vertellen!)

Bisous!!