Praatjesmakers

Bonjour,

Ça va? Oui, ça va bien et vous? Een dialoog die zich zo’n 1000 keer afspeelt op een dag. En dan bedoel ik dat ook echt letterlijk. Ik vind het eerlijk gezegd wel wat hebben. Bij m’n bijbaantje in de supermarkt komen in het seizoen veel Engelsen die komen vissen in de Nieuwkoopse Plassen en bij hun is het precies hetzelfde. Goodday how are you? Praatjes maken daar draait het om en dat vind ik super gezellig. Van de week zat ik achter de receptie om even gebruik te maken van de computer toen er twee mensen binnenstapten. Uit, nu onderhand, gewoonte zei ik ‘bonjour’. De mensen kwamen gelijk op me af en probeerde bij mij in te checken in het Frans. Nou kan ik jullie vertellen dat ik er in het Nederlands er al de ballen verstand van heb dus laat staan in het Frans. Opeens zei de vrouw tegen haar man ‘Gijs, elle parle Néerlandais!’ waarna de man ineens in het vloeiend Nederlands tegen me begon te praten. Owkee dat had ik dus niet verwacht… Bleek de man ooit in Nederland te hebben gewoond voordat hij naar Frankrijk verhuisde en jaarlijks nog wel eens terug te keren samen met zijn vrouw, die Nederlands verstaat en het een klein beetje praat. Het is voor mij nu een sport geworden om te raden wie er Nederlands is en wie Frans. Dat leidt tot rare situaties, sowieso moet je al heel goed oppassen dat je een Frans persoon niet twee keer groet met bonjour want dan word je ge re-bonjoured en daar maken de Fransen weer een sport van. Bijzonder volk die Fransen, echte praatjesmakers.

Op woensdag maken we ons wekelijkse tripje naar de ezelboerderij aan de overkant van de weg. Iedere week moet ik weer lachen als de groep wordt verdeeld in kleinere groepjes. Mijn groepje Nederlandse kindjes bestaat iedere week weer uit alleen blonde kinderen en het Franse groepje volledig uit bruinharigen. Extra punten voor mij bij mijn zelfbedachte sport want ik gok altijd goed met mijn ‘goedemorgen’. En iedere week sta ik weer te vertalen wat de verschillen zijn tussen een paard en een ezel inclusief het verhaal over een extra ruggengraat waardoor een ezel een punterigere bips heeft. Bij de speurtocht riep ik heel hard “jongens kijk uit ezelpoep!” waarbij de Vlaamse kindjes me heel raar aankeken en een vader me moest uitleggen dat poep een andere betekenis heeft in Vlaanderen. #gênantheid! Vanaf nu zeg ik dus ‘kaka’ als ik uitwerpselen zie liggen.

Verder kwam ik deze week in gesprek met iemand die in Nederland een dorpje verderop wonen. Echt super bizar, toen ik vertelde dat ik bij de sluis woon in Woerdense Verlaat vertelde zij dat ze daar vroeger altijd in het winkeltje kwam om een ijsje te kopen. Dat was dus bij mijn ouders. En die mensen kom je dan 1000 kilometer verderop op een van de duizenden campings die Frankrijk telt tegen. It’s a small world after all.